Trishtim dhe Shprese

Pjesa e tete

Mamaja dhe babai i Fatjetes mundoheshin gjithmone te benin  vajzen e tyre te lumtur, donin t'i largonin ate dhimbje qe i kishte zaptuar zemren dhe pse ajo nuk e shfaqte, shpesh naten degjonin te qarat e saj dhe dhimbja qe ata  ndjenin dyfishohej.

Ajo ore mesimi ishte shume e gjate Fatjeta ndjehej e lodhur pasi nje nate  me pare kishin qene tek shtepia e Danielit me prinderit e saj dhe kishin  qendruar deri vone. Prinderit e dinin  qe lidhja me Danielin ishte nje lidhje shume e vecante ajo e nje vellai me nje moter dhe e dergonin shpesh Fatjeten atje ose Danieli shkonte tek shtepia e tyre.

-Fatjeta.- u degjua zeri i mesuesit.

-Po profesor...- tha Fatjeta.

-Ku e ke mendjen?! Ne qofte se nuk ndjehesh mire me thuaj dhe mund te dalesh jashte.- tha profesori.

-Ne fakt profesor Fatjeta nuk ndihet mire ka marre nje grip apo jo  Fatjeta.- u ngrit Albesa duke marre situaten nen kontroll se cfare donte te arrinte me kete gje se kuptoi as Fatjeta qe kishte ngelur e habitur nga pergjigja e saj.

-Ne rregull edhe 5 minuta mbaron  mesimi per sot dhe mund te largoheni keshtu qe behuni gati e shkoni ne shtepi.- u tha mesuesi gjithe klases.

-Po c'doje te thoshe me kete qe une isha semure moj?!- thoshte Fatjeta e habitur Albeses duke ecur ne korridorin e shkolles

-Po ja...Une...Ouu si ben edhe ti moj Jeta une te shpetova ti shikon si ben plus qe kisha nevoje per ndihme.- tha Albesa.

-Per ndihme?!?!- tha e habitur Fatjeta.

Pasi u pershendeten me vajzat dhe po dilnin nga shkolla Fatjeta e kuptoi se per cfare ndihme e kishte fjalen  Albesa.

-Aaaa tani e kuptova!! Domethene une jam kupidi i dashurise apo jo?!
Akoma me kete gje vazhdon ti?! -tha Fatjeta duke qeshur.

-Po taniiii... C'te te them moj Fatjeta ti ngaqe nuk beson ne kete ndjenje kaq te bukur qe quhet dashuri dhe nuk me kupton mua sillesh keshtu se perndryshe s'do thoje keshtu.
Dhe mos kujto se kam harruar se si shikoheshit ti dhe Aldo ate dite qe ishim tek Danieli.- tha Albesa me nje ton ngacmues.

Sa po matej ti kthente pergjigje nje dickaje qe absolutisht nuk ishte e vertete Danieli u afrua drejt tyre.

-Ckemi vajza?! He mi picirruke ku te ka lali ty?- iu drejtua Danieli Fatjetes.

-Po mire, ti ca po ben?- tha Fatjeta dhe e perqafoi.

-Ckemi Albesa?- tha Danieli i cili kishte filluar te shikonte Albesen me nje sy tjeter por jo nuk ishte dashuri mendonte me vete.

-Mire, po ti Daniel?- tha Albesa ku mundohej te fshihte buzeqeshjen.

Teksa po bisedonin Aldo qe ishte ne makine per momentin nuk donte te zbriste sepse ato dite kishte menduar pak si teper per Fatjeten dhe nuk ishte e mundur qe nje djale si ai te shkonte  prapa nje vajze mendonte ai. Por ai harronte qe njerezit siperfaqesor te cilet mundohen te jene imun ndaj dhimbjeve, vuajtjeve madje as nuk duan te shpresojne pikerisht atyre Zoti u sjell ne rrugen e jetes ndjenjen qe cdo qenie e ben te dorezohet para saj "DASHURINE"!!!

-Aldo! E ke ndermend te zbresesh?!Apo ke turp?!- u degjua zeri i Danielit i cili kishte hapur deren e makines.

-Ca flet more ti?! E pse te kem turp une?!- tha Aldo.

-Po ja... per shembull ketu jashte eshte sy engjelli yt dhe normal qe ti duhet te jesh duke menduar se si duhet te sillesh para saj.- tha Danieli duke qeshur dhe i shkeli syrin.

Aldo zbriti nga makina dhe shkoi ne drejtim te vajzave i pershendeti dhe bente sikur nuk i interesonte ajo cfare ata bisedonin por ne te vertete shikonte Fatjeten dhe mendonte me vete se sa e bukur ishte por pastaj kthjellonte mendimet dhe thoshte se ishte gabim. Ne mendjen e tij po behej nje lufte mendimesh por ne fakt ne ate lufte merrte pjese edhe zemra luftetarja kryesore e kjo ishte frika se mos ajo dilte fitimtare.