When the light goes out ~Jily~ ✔

Chapter 1

Pov Lily

Lief dagboek,

Waarom vind iedereen James zo'n perfecte man? Oké, hij is knap, maar zijn karakter. Argh, hij is gewoon zo irritant. Al dat gezeik maar de hele tijd.

En dan heb je zijn ontzettend irritante hulpje meneer playboy nog. Altijd samen. 'Wie wilt mijn sixpack zien?!' Blablabla.

Waarom zit Remus de hele tijd bij hun?

Hij zoekt aandacht en als hij het krijgt laat hij me sowieso gaan. Dan laat hij mijn hart op de grond vallen en zorgt ervoor dat het in duizenden stukjes valt. Stukjes die nooit meer aan elkaar kunnen worden geplakt. Nooit meer kunnen worden gelijmt Hij wilt mij hebben en dan weer los laten. Hij wilt me verleiden en laten vallen.

En dat is precies waarom het hem nooit gaat lukken.

Nooit.

Ik zucht en stop mijn dagboek weer in mijn tas.

"En die slanke vingers, en dat prachtige rode haar dat zo sierlijk langs haar lichaam valt als een waterval van ach ja, je begrijpt het wel Padfoot. Maar die ogen. Groen als het prachtigste bos, als een edelsteen en met die lange mooie wimpers. Ze zeggen dat de ogen de ingang van je ziel zijn. Zou dat kloppen? En-"
"Genoeg Potter!" Onderbreek ik hem furieus. Ik klem mijn kaken op elkaar.

Maar als ik naar hem kijk lijkt hij oprecht betrapt te zijn. Allemaal een act!

"Evans, ik" hij haalt zogenaamd sexy een hand door zijn haar " het was niet de bedoeling dat je het zou horen."

Yeah, sure meneer bad boy. Wat een schijnheilig persoon is het toch.

Ik trek daarom ook een wenkbrauw omhoog.

"Ja en daarom zei je het ook midden in de commonroom," zeg ik noncolant, Sirius Black probeert zijn gezicht in plooi te houden.

Ik pak mijn tas en slinger hem over mijn schouder.

"Als je het niet erg vind ga ik naar Severus."
"Secretus."

Dat hoorde ik, het was ook de bedoeling dat ik het hoorde. Maar ik negeer het. Ik ga namelijk helemaal niet naar Snape.

Snape en ik zijn sinds vorig jaar geen vrienden meer. Dat irritante rotjoch.
Sinds hij me zo'n, ja, zeven keer mudblood heeft genoemd had ik er geen zin meer in.

Ik ga naar Remus Lupin. Remus en ik maken vaak samen huiswerk, maar we vinden het niet fijn als de andere het weten. Als ze erachter komen gaan ze er toch alleen idiote grappen over maken.

Begrijp me niet verkeerd. Remus en ik zijn niet een ding ofzo. Ik zie hem als een broer en geef om hem. Maar niet meer dan dat. En ik ben sowieso buiten terrein. Dat heeft Potter in ons vierde jaar bedacht.

Black mag aan iedereen zitten, behalve mij. En door die idiote regel van Potter durft elke jongen niet eens een normaal gesprek met mij te voeren. Want ik ben buiten terrein zoals ik al zei.

In mijn derde jaar had ik trouwens wel een crush op Remus, maar toen was ik dertien en het is verleden tijd. Alleen Marlene en Alice weten het.

Ik stap uit de commonroom en ga naar de bibliotheek waar ik met Remus heb afgesproken. Ik ben waarschijnlijk te laat.

Ik begin een beetje te joggen, want met rennen vermoord Filch me omdat ik de regels over treed. En daarna vermoord hij me nog een keer omdat hij het leuk vind en dan vermoord hij me voor de laatste keer.

En daar heb ik geen zin in.

Gelukkig is de bibliotheek niet verweg en kom ik er binnen vijf minuten.

Ik herken al snel Remus' karamel kleurige krullen.

"Sorry dat ik laat was," zeg ik tegen Remus. Hij glimlacht vriendelijk en zegt: "is niet erg hoor."

Remus is zo'n persoon die altijd vriendelijk is. Zijn groenbruine ogen twinkelen altijd.

"Ik heb potions af, wil je het overschrijven?"

Remus glimlacht dankbaar en overhandigt me zijn transformations huiswerk zodat ik hetzelfde kan doen.

"Ik heb chocolade," zeg ik met een glimlach, hij glunderd en ik breek de reep door midden.

Zo brengen wij onze middagen en soms zelfs avonden door. Chocolade etend en huiswerk makend, soms ook in de commonroom bij het haardvuur. Die paar uurtjes zijn heilig voor ons. Dan kunnen we alles delen met elkaar en beloven we plechtig dat we het niet door vertellen, niet met een onbreekbare eed natuurlijk, want dat kan je dood betekenen.

Ik buig mijn hoofd naar voren en begin over te schrijven. Na een tijdje zegt Remus wat.

"Waarom geef je James eigenlijk geen kans?"

Ik sluit even mijn ogen en kijk Remus aan.

"Eerlijk gezegd zou ik niet weten waarom."
En dat is de waarheid.