When the light goes out ~Jily~ ✔

Chapter 11

Pov Lily

Ik legde mijn dagboek terug en zuchtte waarbij mijn hele borst leekt
te tintelen. Ik sloeg even mijn ogen neer en stond dan op.

Onderweg naar James dacht ik na. Zou hij alles ooit terug vinden? En hoe kon ik hem daarbij helpen?

"Miss Evans," zei professor McGonagall die met stevige passen op me afkwam.
"Professor?" Vroeg ik verbaasd.
"U wilt healer worden toch?"

Ik knikte.

"Ik heb een deal gesloten met ziekenhuis in Londen. Als u James Potters herinneringen terug kunt geven krijgt u een permanente baan als healer."

Mijn ogen worden groot. In de eerste instantie voelde ik me trots en gelukkig. Maar toen. Hoe ging dat lukken? Plosteling voelde ik een soort last op me vallen. Als een zware deken die om mijn schouders word gelegt.

James' leven ligt nu in mijn handen. Zijn toekomst ligt in de handen van Lily Evans. Wie had dat ooit gedacht?

"Wat zegt u?"
"Ja! Ja, natuurlijk," zei ik, de vrolijkheid voor een healer worden overwon de angst. Het gaat wel lukken, toch?

"Dan ga ik nu naar James."
"Veel plezier bij Potter," zei Dumbeldore doe langs liep, hij liet me een vette knipoog zien en liep samen met McGonagall door. Ik keek ze verbaasd na.

Toen ik binnen kwam zaten Sirius en Remus aan de rand van James' bed. Met zijn drieën werkte ze eten naar binnen.

Ik pakte een aantal papiertjes waar alles over James stond van de jaren op Hogwarts. Zover mensen hem kende. Ik had aan verschillende personen gevraagd of ze op een papiertje alles konden schrijven wat ze over James wisten.

Sirius' hand pakte die van Remus vast. Remus keek er verbaasd naar, maar Sirius leek het zelf niet eens door te hebben. Remus liet niet los.

"James," zei ik lichtelijk aandringend, James keek me met een grote grijns aan. Zijn hazelbruine ogen twinkelde even.

Ik schoof een stoel naar James' bed en ging er op zitten. "Willen jullie luisteren?" Vroeg ik aan Sirius en Remus, ze knikte.

"Oké, ik heb al uitgelegd wat ik zou doen, dus zal ik beginnen?"
James knikte zachtjes en maakte zich klaar.

"Deze is van Peter. James Potter is de beste vriend die je je kan voorstellen. Hij steunt je met alles, is loyaal en trouw. Afentoe lijkt hij zelfs een beetje op dat gebied op een Huffelphuf-"

James lachtte even ontroerd, de brieven waren ook mooi.

" Maar bovenal is hij zorgzaam. Volgens mij is hij de enige die onze sokken wast en er voor zorgt dat we zo gelukkig zijn als het maar kan. Wil jij de volgende brief voor lezen?"

Ik gaf de volgende brief aan Remus, die liet Sirius' hand los en pakte de brief aan.

" Dit is een brief van, Marlene. James Potter? Nou, bovenal charmant, hij weet precies wat hij bij welk meisje moet zeggen. Behalve bij Lily dan, het lijkt altijd mis te gaan. Misschien moet hij zich minder uitsloven. Maar James Potter is sportief, knap, grappig en slim. In ons eerste jaar was ik verliefd op hem, ookal was ik elf en wist niet wat liefde was snap ik wel wat ik zag. James Potter is zeker geen slecht persoon."

Alle vier zijn we ontroerd door de brieven. Ze zijn zo mooi, ze betekenen zoveel. Er was een brief van Snape, eerst wilde ik hem eruit halen. Maar ook dat was deel van James, dus ik pakte de brief van hem erbij en gaf hem aan Sirius.

" James Potter, gatver. Waarom heeft Secretus een brief gestuurd?"

Sirius keek me woest aan en James leek verbaasd. "Iedereen mag een mening hebben, Black."

Sirius perste zijn lippen op elkaar en ging verder: "Hij is een eikel. Mijn mond vol proppen met zeep is zo'n achterlijke move. Hij laat duidelijk zien wat hij van Slytherins vind. Potter lijkt zijn meningen altijd klaar te hebben, weigert nooit ze te geven. Hij durft te laten zien wat hij van mensen vind, hoe negatief dan ook. Hij stalkt Lily en heeft een wet bedacht dat niemand iets met haar mag hebben. Hij is bezitterig en kan zich niet in andere plaatsen."

Het feit dat we alledrie konden zien dat er een klein stukje waarheid in zat maakte het erger. James werd rood, schaamde hij zich voor zichzelf?

"Oké, Sirius' brief dan maar," zei ik, Sirius' brief was gegarandeerd positief.

Ik pakte de brief en las voor: "James Potter is mijn beste vriend. Hij staat altijd aan mijn zijde en is als mijn broer. Hij is er altijd voor me, no matter what. Ookal ben ik een Black en zit mijn hele gestoorde familie in Slytherin heeft hij me een huis gegund nadat ik van mijn ouders weg liep. Hij gaf me op dat moment een toekomst en geluk. En ookal heb ik nog steeds contact met Regulus is James Potter de beste broer die je je als mens kan voorstellen."

En dat was het moment waarop de wolken weg gingen en ik het zag. Dat was het moment dat ik mijn haat voor James Potter verloor. Niet dat ik verliefd was ofzo, no way. Maar ik zag het. Ik zag hem. En als ik hem zag kon hij dat zelf ook.

"We hebben nog McGonagall, Remus en ik. Dumbeldore, Alice en Frank zijn nog bezig met schrijven. Oh ja, en je stalkster."

"Als Remus en McGonagall zijn geweest mag ik dan jouw brief voorlezen?" Vroeg James hoopvol, ik knikte.

"James Potter is een ware marauder. Hij is intillegent, zit vol vreugde en weet alles en iedereen het goede van de wereld laten zien. Hij kan in de winter in de ijzige sneeuw de bloemen bijna laten bloeien. Hij kan mij meer zien dan een monster, als Prongs kan hij door mijn gedaante heen kijken en de jongen zien. En dat is precies wat hem zo speciaal maakt."

Remus' brief was met zoveel liefde geschreven dat we allemaal bijna in janken uitbarstte. De tranen prikte in mijn ooghoeken. Mijn brief was niks.

"Ach, ookal is hij een opdondertje zie ik zijn ware potentie. Ik denk dat Potter een waanzinnige auror kan worden. Ik denk dat hij het ver kan schoppen in het leven. Ik weet dat het Potter gaat lukken, zelfs zonder zijn herinneren. Al met al in hij een goede gezonde jongen."

James glimlachte en keek naar mijn brief, ik gaf hem met tegenzin.

"Het is niks vergeleken met de rest," zei ik zwakjes. "Maakt me niet uit, ik wil weten wat Lily Evans van mij denkt."

Hij klapte de brief open en las voor: "Hey Potter, je hebt alles kwijt. Je verleden, heden en op dit moment zelfs de gedachtes naar een toekomst. Je hebt geen Quidditch meer. Je ziet jezelf niet meer te pronken als auror en verdiept je niet meer in de dikste boeken.

Het spijt me dat jij jezelf niet meer kan zien. Het spijt me dat je alles kwijt bent. Het liefste wil ik alles terug nemen. Alle keren dat ik je uitschold. Maargoed. Die klap in ons vijfde jaar neem ik nooit terug. Hij was verdiend.

Maar het allerliefste wil ik dat hij James Fleamont Potter terug vind."

James, Sirius, Remus en ik keken elkaar aan. Stuk voor stuk waren we in tranen.

Er viel een traantje op de grond.