When the light goes out ~Jily~ ✔

Chapter 37

Pov Lily

De vogeltjes floten, de wind waaide zachtjes, het gras was groen en de lucht was strak blauw. Gelach weergalmde over de straten, het was warm.

En mijn band was lek.

James was er pas achter gekomen wat een fiets was en bezat daarom geen pomp, er lagen duizenden dingen in Potter Manor. Behalve een pomp. James zette mijn fiets tegen het hek aan, ik had hem een paar keer verteld dat ik mijn fiets zelf kon vast houden, maar hij had de fiets de hele weg stug mee genomen. 

'Wanneer gaan we er heen?' vroeg ik, James zou vandaag het huis laten zien waar hij ging wonen. Waar hij met mij wilde wonen, ik had ja gezegd. En het was de goede keuze, ik wilde met hem samen zijn. Als zelfs Remus en Sirius het vol hielden konden wij het ook. James' ogen schitterde bijna goud in de zon.

'Lily Evans, heb geduld,' zei hij, hij sprak met zoveel liefde dat mijn hart leek te ontploffen. Ik had hem zo erg gemist de afgelopen weken.

Ik pakte zijn hand vast en hij verschijnselde, we kwamen aan in een klein straatje voor een huis. 

' Is dit het?' vroeg ik, James knikte trots. Het huis was perfect. Het was een schattig prachtig huisje, je zag onmiddellijk dat het oud was, maar het was opgeknapt. James had me enkele foto' s laten zien van een bouwvallig huisje. Maar dit, dit huisje. Het was het huisje voor ons. Dit was waar ik met James wilde wonen, waar ik met hem kinderen kon opvoeden. Hier wilde ik samen met hem op oude leeftijd sterven. Na een prachtig leven te hebben geleid. 

'Wat vind je?'

'Het is perfect, James.' 

James opende de deur en begeleidde me naar binnen, er stond nog niks, maar ik had meteen ideeën. Ik kon dit huis ombouwen tot de meest betrouwbare plek op aarde. De plek waar ik zou wonen. Met hem, met James.

'Lily.' 

James keek me aan, hij straalde. Ik straalde waarschijnlijk ook. Plots viel hij neer op zijn knieën, stofjes vlogen omhoog. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond. Ging hij? Ging hij?

'Lily Evans, jij maakt mijn leven beter. Op de momenten waar alles voorbij leek te zijn was jij er. Jij bent het lichtpuntje aan het einde  van de donkere tunnel. Wil jij voor altijd de mijne zijn?' 

Ik zakte bij hem neer, een traan ontsnapte uit mijn oog. Ik knikte: 'Ja, ja, natuurlijk.'

Ik sloeg mijn armen om zijn nek en kuste hem, we lieten elkaar los en hij deed de ring om mijn vinger. De ring glinsterde. Licht viel via een raam recht op ons.

'Sirius zei dat hij het huisje lelijk vond,' zei James toen we even later onderweg terug liepen, ik keek de hele tijd naar de ring, maar toen focuste ik me weer op hem. Op mijn verloofde.

'Dan heeft Sirius een afschuwelijke smaak.' 

Op dat moment leek alles goed. Twee achttienjarige, twee verloofde. De ene Auror en de andere Healer. Twee geliefdes. 

Maar als ik toen is had geweten wat op ons af kwam. Maar ik wist het niet, ik wist niks van de horror. Ik wist niet dat James Potter en ik inderdaad samen zouden overlijden in het huis, maar zeker niet op oude leeftijd.