When the light goes out ~Jily~ ✔

Chapter 12

pov. James

Toen ik 's ochtends wakker werd door de warme zonnestralen, werd ik gebaad in die paar seconden van gelukzalige onwetendheid voordat ik door had dat afgelopen week mijn leven was ingestort. De kennis van mijn acties veroorzaakte een typische droge mond en een vreselijk gewicht in mijn maag.

Nu mijn geest werd door nieuwe herreneringen vervangen waarvan ik niet eens wist dat ik dat ooit mee had gemaakt, kraakten heldere en opnieuw scherp intelligente, onplezierige gedachten in mijn hoofd. Ik had veel goed gedaan voor Sirius blijkbaar, maar ik kan nooit tippen aan de oude James. Ik zal nooit meer de James zijn waar hij zo veel broederliefde mee deelde. Of Peter, of Remus en waarschijnlijk kan ik nog zo mijn best doen, Secretus, nee Severus Snape zal me altijd haten. En Lily zal me vast ook nooit anders aankijken.

Net als een robot begon ik mezelf aan te kleden. Ik mocht eindelijk de ziekenhuisvleugel verlaten en tijd met mijn vrienden doorbrengen. Even een typische 17-jarige jongen zijn. Er was niets waar ik op dit moment meer naar verlangde dan dat. De deur ging open en Lily kwam me halen om te gaan ontbijten. Ze zou me gaan helpen. Ze zou me helpen weer mezelf te kunnen zijn. Ik mijn herreringen in ruil voor een baan voor haar, klinkt als een win-win situatie.

Kin omhoog, rug recht, schouders achterover. Nee, ik kan dit niet doen, dacht ik angstig en bereidde me voor op het maken van mijn 'grote entree' in de Great Hall voor het ontbijt. Lily glimlachte bemoedigend en verdwenen door de brede deuren. Ik was niet in het minst aangemoedigd, vooral niet toen ik door de opening in de deur keek om te zien hoe menigten studenten aan het praten waren, ik had het idee dat ik het gespreksonderwerp was. Ik slikte en riep alle Gryffindor trots op die ik in me had en liep de Great hall binnen.

Het was niet zo 'groots' geweest, meer een stille, vastberaden wandeling, en ik liep met mijn neus in de lucht toen ik de zaal binnenliep. De stilte was gedaald, waardoor ik onaangenaam nerveus werd. Elk oog was op mij gericht, zelfs die van de professoren en het enige wat ik kon doen, was niet te haperen. Mijn passen waren lang en gelijkmatig, en de wapperende gewaden hielpen mee om mijn trillende benen te verbergen. Ik vermeed oogcontact en nam een zitplaats in naast Lily. Ik zei niets en deed alsof het een normale dag was, ik was vastberaden. Mijn handen trilden terwijl ik wat granen in mijn kom schudde. Ik begon het ritmisch in mijn mond te scheppen, recht voor me uit starend en kauwend, kijkend naar de tafel van de Slyterin. In mijn ooghoeken zag ik mijn vrienden (blijkbaar de Marauders) mijn kant op lopen en dat ze plaatsnamen tegenover en naast Lily en ik. Langzaam maar zeker begon ik de aandacht van de mensen te verliezen en het geratel steeg weer op.

Ik deed er extreem langzaam over om de rest van mijn ontbijt op te eten om te tijd te rekken. Langzaam, maar zeker verlieten studenten de Great Hall. Ik vond het irritant dat ze me steeds aankeken. Dus wachtte ik geduldig tot er nog maar een stuk of twintig leerlingen in de Great Hall zaten zodat ik ook kon gaan.

De bel ging. Oh shit - ik kom te laat op mijn eerste dag. Of eigenlijk niet de eerste, maar voor mij wel. Mijn eerste keer les in Hogwarts, ik vond het wel spannend, maar de enthousiastme won het weer eens van mijn angst. Het enige voordeel van het verliezen van geheugen is alle magische mysterieuze dingen dat je dan kunt ontdekken.

Snel sprint ik naar het Charms-klaslokaal met een horde studenten achter me aan. Gryffindor en Ravenclaw, net als de rest kom ik buiten adem de klas in. 'Ga zitten, ga zitten!' piepte Professor Flitwick toen ik naast een meisje met blonde lokken ging zitten. 'Nou, vandaag gaan we de Avis-bedel beoefenen. Splits alstublieft in paren en beoefen de incantatie: Avis Oppugno. Deze spreuk zal vogels creëren die je vriend zullen aanvallen, de andere persoon zou een schild moet opzetten met wat je geleert hebt in de lessen van Defense Against the Dark Arts: Protego. Combineer als volgt de paren: Mary Macdonald en Peter Pippigrew; Colette Prewett en Andrew Goldstein; Alice Waffling en Frank Longbottom; Rosalie Brown en Sirius Black; Lily Evans en Remus Lupin; Elizabeth Turpin en James Potter; Marietta Clearwater en ...

Lupin grinnikte een beetje aan de afschuwelijke uitdrukking van Black toen Rosalie terugkaatste. Lily kwam naast Lupin zitten met een beleefde glimlach - hij is fatsoenlijk genoeg om met haar te werken, dacht ik. Meteen bij die gedachte bestrafte ik mezelf. Sinds wanneer was dat mijn taak om dat te beslissen.

'Jij gaat eerst', bood Lupin hoffelijk aan, vaardig oprakend een krachtige riep Lily haar spreuk. Een stroom van een half dozijn vuurrode vogels schoot richting Lupin, krijsend als ze tegen zijn schild stuiteren. Veren dwarrelen als sneeuwvlokjes naar beneden. Damn, ze was goed. En de manier dat ze met haar toverstok zwaaide, losjes en charmant. Haar linkerbeen zat voor haar rechterbeen en ze keek met glinstering in haar ogen.

'Vijftien punten voor Gryffindor, Miss Evans, erg goed! En nog een tiental voor Mister Lupin, een uitzonderlijke schild charme was dat!' piepte Professor Flitwick terwijl hij langs stuiterde. Ze grijnste en automatisch deed ik met haar mee.

'James' kirde het meisje genaamd Elizabeth Turpin. Het meisje dat eigenlijk al naast me zat. 'Het is niet zo moeilijk als het lijkt, maar je moet wel opletten. Oké, ik leg het nog een keer uit...maar je moet je consentratie erbij houden'.

Ik keek haar niet recht aan, het was al verschrikkelijk genoeg dat ik alles opnieuw moest leren. Maar nog erger dat ik niet kon doen wat ik het liefst deed. Wat James Potter het liefst deed, want ik ben James Potter niet meer. Slechts een schaduw van hem.

'Begrijp je het'.

nee

'Absoluut, wordt een makkie'.