When the light goes out ~Jily~ ✔

Chapter 23

Pov Lily

De oude arrogante James Potter is terug. De jongen die mij geen seconde alleen wil laten en Severus Snape pest.

De verwende fullblood, Prongs. De aciocale zak. Maar op de een of andere manier kan ik niet meer naar hem kijken zoals ik vroeger deed. Ik irriteer me er niet meer aan.

En nu ga ik iets zeggen, schrijven, wat gênant is en niemand mag weten.
Marlene, als je dit leest! Stop verdomme, of, of, sorry, ik vertel iedereen over je crush op Dorcas Meadowes. Ik zweer je.

Hij is hot. Oké? Het is eruit, hij is lekker. Sorry, maar ik bedoel. Zijn lichaam, zijn haar, zijn grijns en die verdomde ogen.

De tijdelijke James was de James die ik vroeger wilde zien. Maar hij was een watje. Hij durfte niks en werd snel boos. De echte James is misschien arrogant, aciocaal, verwend en een asshole. Hij word niet snel boos, houd van lezen en Quidditch, van reizen en muziek. En van tekenen.

Hij is iemand, en dat zie ik nu pas in, die goed is. Waarom kan ik niet meer naar hem kijken als vroeger? Dat was makkelijker, toen ik dacht dat het nep was. Maar zouden zijn gevoelens voor mij er überhaupt nog zijn, na zo vaak afgewezen worden.

Mijn hart klopt als een gek bij hem en ik weet zeker dat mijn gezicht de kleur van mijn haar krijgt als hij iets zegt. En ik zweer je, mijn haar is behoorlijk rood.

Maar ik wil het niet. Verdomme. Waarom was hij van die bezem af gevallen? Waarom?!

~*~

"Evans," hoorde ik een stem zeggen, ik sloeg razend snel mijn dagboek dicht en klemde hem stevig in mijn hand. James Potter staarde me met een scheve grijns aan.

"Wat schrijf je daar allemaal? Wacht, over mij natuurlijk," grijnsde hij, ik probeerde boos te kijken.
"Ik schreef niet over jouw, Potter, ik schreef over Sev."

"Waarom zou je over Secretus schrijven?" Vroeg jij met een stem vol walging, ik slikte.
"Omdat, omdat, gewoon. Wat gaat het jou aan?" Vroeg ik en ik stond op voor een beter effect.

"Evans," verzuchte hij en hij trok me zachtjes terug op de bank.
"Je schreef niet over Snape, maar waar dan wel over. Petunia?"

Ik keek hem aan, zijn grijns was weg. Hij keek eerder bezorgd. Mijn hart bonsde.

"Nee, Petunia zit niet meer in mijn leven."
"Niet? Ze is je zus, Lily."

Ik stond razend op. "Ze noemde me een freak, een monster. Ze negeerde me altijd, ze liet me alleen! Alleen maar omdat ik magie had en zij een verdomde kut Muggle is. Iemand zoals zij, zij.."
Hij keek me aan, geduldig.

"Ik haat haar," spuugde ik.
James legde zijn hand op de mijne en we verstrengelde onze vingers in elkaar.

Met zijn andere hand veegde hij een traan van mijn wang, waarvan ik niet eens wist dat hij er was.

"Je bent geen monster."

Hij boog zich naar me toe en crashte zijn lippen op de mijne. Mijn ogen schoten vol verbazing open.

Hij trok zich snel terug.

"Sorry, dat was niet de be-"
Maar ik pakte zijn kraag en trok hem naar me toe. Il drukte mijn lippen tegen de zijne. Ze waren zacht.

Ik sloeg mijn armen over zijn nek en zijn haar krulde om mijn vingers. De kus was zachtjes en liefdevol. Niet zoals ik had gedacht. Ik dacht altijd dat James een hongerige leeuw was die als een gek op zijn prooi af sprong.

Maar dit, dit was perfect.

Na een tijdje lieten we elkaar los en glimlachte.

"Wauw," zuchte hij en hij liet zijn vingers over zijn lippen gaan.

Ik pakte mijn dagboek van de grond en stond op.
"Lily," hij pakte mijn hand vast.
"Wat heb ik gedaan?" Vroeg hij.
"Niks, het was niet jij. Sorry."

Ik trok me zachtjes los en vertrok naar mijn slaapzaal. Daar liet ik mezelf voluit op bed vallen.

En voor de eerste keer was ik echt overtuigd. Mijn moeder, niet gelukt. Mijn vader, gefaald. Marlene en Alice, niet overtuigd. Remus, ook niet gelukt.

Maar James wel. Het was hem gelukt. Ik wist het nu, Petunia had gelogen.

Ik was geen monster.