When the light goes out ~Jily~ ✔

Chapter 10

Het eerste dat me opviel was een laag gekreund, en ik merkte dat ik het was dat kreunde, en dat ik van achter mijn oogleden een verblindend puur wit licht om me heen waarnam, waardoor ik weer zachtjes kreunde - zo helder, te helder... De lakens om me heen zijn zacht en glad en fris en koel, en de matras waar ik languit op lag, is stevig maar zacht, en de kussens die mijn hoofd ondersteunde zijn donzig en zacht, maar waar ik me echt mee bezig hield was de pijn, mijn neus en keel brandde enorm , mijn armen en benen deden pijn, mijn hoofd klopte dof maar pijnlijk, maar alle pijnen leken betekende nog niets vergeleken met het zinderende branderige gevoel in mijn nek. Wat was er gebeurd?

Ow ... Mijn nek deed echt pijn. Het voelde alsof ik door een spin werd gebeten, in Merlin's naam it hurts, misschien ben ik gisteren wel gebeten?

'Gaat het wel' vroeg een onbekend... Of bekemd meisje ...nee een engel aan me. De engel was gekleed in een crèmekleurige, hooggerande blouse met daaroverheen donkerblauw gebloemd kant en licht gezwollen mouwen naar de ellebogen waar het strakker werd met een knoop, en een strakke donkere jeans. En een makkelijke marineblauwe jack. Haar vuur rode haren zaten in een Franse draai, vastgezet met een goud-en saffierkam, waardoor lange lome krullen op haar rug vielen en haar gezicht omkaderde. Ook waren haar ogen waren niet te ontbreken, ze waren groen. Smaragdgroen. Met van ondere naar beneden gekrulde scharlakentrode wimpers.

'Je bent mooi, ik bedoel nee'. Shut up...wat was mijn naam?

'Pardon' antwoorde de engels. Haar wenkbrouwen shoten omhoog en ze keek een beetje nijdig.

'Oké, dat trek je niet helemaal, sorry'.

Ze keek me aan, volkome sprakeloos, haar ogen glinsteren, haar kaak hangde. Het duurde eventje voordat ze weer begon te praten.

'James' vroeg ze zwakjes. James...dat was mijn naam dus.

'Eh, ja?'

'Gaat het wel?'

Ik wist niet eens hoe het zou voelen zonder dat ik pijn leed, want wie the hell was ik en waarom zit ik hier.

~*~

Toen ik de volgende wakker werd, was het Madame Pomfrey die ik zag. Haar donkere bruine haar zat verscholen onder haar steriele witte zakdoek, haar warme bruine ogen waren helder en alert, in haar strenge, jonge gezicht. Gisteren had ik haar ook gezien, Lily vertelde me wie ze was.

'Ze is de meest getalenteerde genezer die professor Dumbledore kon verwerven. Ze is pas ongeveer achtentwintig en al een paar jaar beroeps' zei ze trots. Aan allea bleek dat dat ze Lily's inspiratiebron was.

Ik probeerde omhoog te komen

'Niet doen,' zei ze afkeurend terwijl ze een soort drankje klaar maakte, me streng aankijkend terwijl achter mijn hand met mijn ogen knipperde, de gordijnen werden gelijk gesloten.

'Rustig aan. Trouwens, je hebt veel bezoek gekregen Ms. Potter. U kunt Lupin, Black, Prettigrew elk moment verwachten. Ook veel meisjes'.

Ik knikte terwijl ik naar de spiegel op mijn nachtkastje keek. Die zat daar gisteren nog niet, een jongen met verbaasde ogen keek me aan, toen pas realiseerde ik me dat ik dat was. Ik zou mezelf wel beter willen zien, maar opeens hoorde ik geschreeuw aan de andere kant van de kamer.

'Jamsie!'

ze schreeuwde en kneep haar lelijke oogjes bijna dicht. 'Waarom heeft niemand gezegd dat mijn Jamsie wakker is?' Ik krimp ineen. Jamsie? Waar kwam dat in Merlin's naan vandaan? Ik wist vrij zeker dat mij naam James Potter was.

'Omdat hij niet jouw Jamsie is' zei het meisje van gisteren. De engel. Lily Evans. Het andere meisje keek haar vernietigend aan.

'Het is geen bezoekuur, en je weet dat Madame Promfrey daar he strikt in is. Ik zou maar gaan Mabel Boot'.

Boot leek op te blazen. Haar gezicht wed paars - niet vanwege haar vreselijke smaak van make-up, hoewel het mogelijk zou kunnen zijn - en haar ogen gierden weg als kikkers. Haar vuisten balanceerde en haar knokkels werden wit tegen de schrale zwart-kant-outfit.

Even dacht ik dat Mabel Boot Lily in haar gezicht zou slaan, maar blijkbaar was Madame Promfrey niet zo aardig al ze oo het eerste gezicht leek, want Promfrey kwam uit haar werkkamer en Mabel Boot vertrok meteen.

Ik raakte meteen enorm in paniek. Ik vergat zelfs even dat ik niet normaal rechtop kon zitten zonder dat alles pijn deed. Hetzelfde voelde ik gosteren. Ik kon niet rechtdoor ademen en allerlei gedachtes mengde zich met met elkaar, een ongemakkelijke gekronkel voelde ik in mijn maag, en toch overspoelde een vreemd gevoel mijn borstkas en expandeerde het. Het gevoel was zo mooi, maar het deed ook net zo veel pijn - het gevoel was groot, het is als een overbelaste bubbel dat gaat scheuren - maar op een prachtige manier. Ik begreep niet waarom ze zich zo voelde, maar de laatste tijd was niets in mijn leven normaal... oke, zeg iets goed, Lily Evans is ook gewoon een mens. Je bent aan het hyperventileren en je gezicht is zo fel van toon dat je er bijna niet meer menselijk uitzie ... meer als een tomaat ...

Rustig aan, kalmeer. Er is genoeg om over na te denken. Lily Evans is nu bezig met het meisje aan de andere kant, wat boeit het dat ze hier is. Ik voelde me een knotsgekke geobsedeerde gek, Merlinn, wat is er mis met me?, dacht ik met een opgeblazen gevoel.

'James, Mabel Boot zei al dat je wakker was' zei een jongen met half lang ebbenhouten zwarte haren die in een vlugge knot is gezet en een enorme grijns van oor tot oor vulden zijn gezicht.

'Sirius Black?' Gokte ik. Lily vertelde me over hem.

'The only one'.

'Oké, mooi. Whats the deal between me and Mabel?

'Je bedoeld je persoonlijke stalker' antwoorde Lily en ze draaide zich om. Lily's mooie ogen waren gevuld met medeleven en innerlijke schoonheid en deftigheid, en ze zei zachtjes 'Ze kan al jaren over niets anders praten' vroegde ze er aan toe. Sirius knikte hevig.

'Ze is tot nu toe je engste fan die ik ooit mee heb gemaakt, ik heb gemerkt dat ze je bespioneert tijdens de meest nietsvermoedende tijden. Ze is altijd op de Quidditch Pitch als je aan het oefenen bent, altijd in de buurt van de maaltijden rondsluipend, zo dicht mogelijk bij de Gryffindor-Ravenclaw lessen bij je zit, De herinnering aan haar deed ons allemaal huiveren - een gekke vrouw' zei Sirius en ik geloofde hem meteen.

James Potter bleef me verrassen.