When the light goes out ~Jily~ ✔

Chapter 13

Pov Lily

~begin flashback~

'Jij arrogante zak!'

Ik loop woedend op James Potter af, mijn bloed kookt en ik kan bijna niet meer helder na denken. 'Wat is er Lily-Flower?' vraagt hij onschuldig, maar hij grijnst wel naar zijn vrienden.

'Je bent echt de grootste lul die ook ooit heb ontmoet!'gil ik, ook al zijn het allemaal muggle scheldwoorden kent hij ze vast wel. 'Je hebt Sev voor een weerwolf gegooid, idioot, wie is die weerwolf überhaupt!?' gil ik, hij hapt naar adem, haha hij weet niks te zeggen.

'Nee, zeg maar niks zielig stuk verdriet, de laatste drie jaar was een hel met jouw. Laat je gezicht nooit meer zien, ik hoef je nooit meer te zien!'

Het liefst wil ik hem een mep verkopen, hem ook voor een weerwolf smijten. Maar in plaats daarvan draai ik me om. Weg van James Potter.

~einde flashback~

'Lily, ik bedoel Evans, waar is het Charmes lokaal?' vroeg James aan mij. 'We lopen wel samen,'zei ik met een glimlach, hij zuchtte dankbaar.

Onderweg naar Charmes was het ongemakkelijk stil. Het was al bijna Kerstmis en nog steeds was hij niet de oude James. Hij probeerde het wel, dat zag je. Maar hij was bang ons teleur te stellen.

Hij lachtte niet meer op dezelfde manier met Sirius, ze hadden wel een klik, maar de broederschap zag je nog niet bij James. En dat deed Sirius Black pijn.

Hij maakte niet meer grappen en stal niet meer Remus' chocolade, hij was niet langer meer Peters vertrouweling en ik had ook het idee dat ik naast een totale vreemdeling liep. Ik kon het niet ontkennen, deze jongen was een vreemdeling.

Aan de andere kant was ik de stalker kwijt, maar ergens mistte ik zijn flauwe opmerkingen wel. En hij mistte ook zichzelf, het ergste was dat hij eigenlijk nog hetzelfde persoon met dezelfde persoonlijkheden en talenten was. Maar hij had een schone lei.

Eigenlijk ben ik wel een beetje jaloers, helemaal opnieuw beginnen, je leven anders leidden. Maar volgens mij was James Potter damn gelukkig met zijn vorige leven. Hij had een vader, moeder en soort van broer. Een geweldige vrienden groep en nog zoveel meer. Zijn leven was in een gestort, hij moest opnieuw beginnen.

We liepen het Charms lokaal in, ik ging naast Marlene en James naast Sirius. Dat is hij dan niet verleerd.

~*~

'Remy, heb jij misschien dingen van James' leven?' vroeg ik aan Remus, hij dacht even na en bracht ons toen naar hun slaapkamer.

Van onder de kast haalde Remus een zak, ik brandde van nieuwsgierigheid. Wat zou er in zitten?

Toen Remus hem leeg gooide kwamen er allemaal perkamenten uit, vol verbazing keek ik ernaar, dat had ik nooit verwacht. Ik stapelde ze op en ging op een bed zitten, geen idee van wie.

'Ik geef je wel even ruimte, als je klaar bent mag je hem terug leggen,' zei Remus, ik knikte dankbaar. Hij kneep even vriendschappelijk in mijn hand en vertrok toen uit de kamer.

Ik was nieuwsgierig, maar voelde me ook schuldig. Ik had het idee dat deze tekeningen hetzelfde waren voor James als mijn dagboek voor mij. Ik bekeek de eerste tekening.

Het was een portret van Sirius. De details kwamen er waanzinnig goed uit, de tekening was niet ingekleurd, maar dat maakte hem juist mooier. In één opslag herkende je Sirius. Zijn jukbeenderen, haar en ogen. Ik was verbijsterd, het was zo goed. Onder Sirius' hoofd stond: Sirius Orion Black, mijn beste vriend en broer.

De volgende tekening was Remus, elke krul was getekend en je zag de bovenkant van zijn gerafelde sweater nog. Remus' wallen onder zijn grote ogen en sproetjes waren stuk voor stuk gedetailleerd gemaakt. Onder Remus stond: Remus John Lupin, mijn trouwste en liefste vriend.

De tekeningen waren ontroerend en heel erg mooi, ik wist totaal niet dat James' zo'n talent had. De volgende was Peter, ook hij was heel goed getekend. Zo mooi, met zoveel zorg en liefde. Peter Pettigrew, grapjas. Ik moest glimlachen, het was positief bedoeld, dat wist ik.

Die daarna was een portret van zijn ouders. Ik had Fleamont en Euphemia Potter nog nooit gezien, maar ze leken op James. En ze leken verliefd, zo verliefd als het maar kon. Misschien waren zij wel de definitie van ware liefde, dat zag je in één oogopslag. Mijn ouders, de beste die je je kan voorstellen.

Er rolde een traan over mijn wang, ik veegde hem verbaasd weg. Waarom begon ik te huilen? James Potter was al die jaren zo'n lul geweest, hij verdiende mijn tranen niet.

Toen ik het portret van zijn ouders was geweest kwamen foto's van plekken, zijn kamer en de klas. Allemaal schetsen en kleine dingetjes. Zoals een appel of zoiets simpels.

En toen kwam er een tekening die ik nooit had verwacht. Het was ik, ik leunde op mijn hand en keek waarschijnlijk naar de professor. Hij had mijn haar getekend, mijn ogen, lippen. Het was misschien zelfs de beste tekening van nu toe. Maar waarom ik? Ik keek eronder en mijn hart stond even stil, en dit keer liet ik de tranen rollen. Ik zag het eindelijk, het was echt geweest. Hij voelde echt iets voor mij en ik had hem zo vaak afgewezen, ik had zijn hart gebroken. Meerdere malen, en hij gaf het niet op. Hij vocht voor wat hij wilde, hij had doorzettingsvermogen en geduld.

Onder mijn portret stond namelijk iets wat mijn hart liet smelten: Lily Evans, de liefde van mijn leven.