When the light goes out ~Jily~ ✔

Chapter 9

Pov Lily

De Quidditch team verdeling ding nog wat, was één van de saaiste dingen op heel de aardbodem.

Het liefste wilde ik iets nuttigs met mijn leven doen in plaats van kijken hoe mensen dit doen.

Het schooljaar was trouwens al een paar weken begonnen en de lessen waren moeilijker dan ooit te voren. Als ik ooit heler wilde worden moest ik doorzetten. En heel gelukkig voor mij mocht ik madame Pomfrey helpen in de ziekenzaal.

Ik keek ongeïnteresseerd hoe Potter iemand voor deed hoe je de Quaffle moest gooien.

Maar het was niet een heel goed leerling. Potter leek wel geduld te hebben, maar de jongen totaal niet.

De jongen gooide geïriteerd de Quaffle bijna zes meter verderop. Maar verbazingwekkend lukte het Potter er naartoe te vliegen en hem op te vangen.

Plotsling vloog een Bludger met enorme vaart op Potter af.

"James, pas op!" Gilde ik angstig, en toen ging alles snel. In een paar secondes keek Potter naar mij en vloog de Bludger met enorme vaart op Potters achterhoofd af.

De Bludger kwam met een knal tegen zijn hoofd aan en Potter viel van tien meter hoogte naar beneden. Black vloog nog naar zijn beste vriend toe, maar het was te laat.

Potter viel met een knal op te grond en ik rende naar hem toe. Ook Black kwam al snel op de grond terecht.

Hij liet zijn bezem vallen en rende naar zijn beste vriend.

"Hey, Prongs, reageer," zei Black angstig, hij keek me smekend aan met grote grijze ogen. Maar ik knikte treurig, het enige wat ik kon doen was madame Pomfrey halen. Maar dit kon een aardige hersenschudding opleveren.

Ik rende daarom ook naar binnen. Mijn hart klopte in mijn keel en ik realiseerde me dat ik me oprecht zorgen over hem maakte.

Ik rende door de gangen heen, alle blikken negerend. "Madam Promfrey, James Potter is uit de lucht gevallen. Er kwam een Bludger op zijn achterhoofd."

"Ohnee," zei ze geschokt en ze rende naar het veld. Alleen ze rende achterlijk langzaam en ik had het geduld er niet voor. Ik sprong op en neer en wenste dat ze opeens sneller kon lopen ofzo.

Black had Potter op een bankje gelegd.
"Jullie hebben het goed gedaan, jongens," zei Pomfrey, ik knikte dankbaar.

Na een tijdje lag Potter veilig in een ziekenhuis bed. Black en de andere marauders waren weggestuurd, maar ik bleef nog.

Terwijl ik bezig was met de wond van een Huffelphuff schoonmaken keek ik af en toe even naar Potter. Maar hij bleef dat maar stijf liggen, alsof hij niet meer leefde. Maar ik had zijn hartslag gevoeld, dus hij kon onmogelijk dood zijn en sowieso gaat niemand zo snel dood. Al helemaal James Potter niet.

"Auw," de Huffelphuff greep naar haar hoofd.
"Sorry," zei ik oprecht spijtig, ik had de groene zalf er veel te ruw op gedaan.
"Wat is er eigenlijk gebeurd?" Vroeg ik mezelf afleidend.

"Oh, een Slytherin jongen heeft me geslagen."
Ik balde mijn handen tot vuisten en keek gefrustreerd naar het niks.
"Sla hem de vorige keer twee keer zo hard terug."

De Huffelphuff lachtte trillerig, de wond bedekte bijna haar hele rechter wang. "Waarom deed de Slytherin het?" Vroeg ik.

"Ik zei dat hij even aan de kant meest gaan."
"En toen sloeg hij je?" Vroeg ik verbaasd, welke imbeciel doet dat nou?
"Ik had ook een slechte timing, hij leek al een beetje geïrriteerd. Volgens mij had hij een slechte dag."
"Dus? Dat is nog geen rede iemand te slaan."

Ik smeerde de zalf zo voorzichtig mogelijk op haar wang, maar vanbinnen kookte ik.

"Welke Slytherin was het?"
Ik deed het potje dicht en zette hem op haar kastje.

"Severus Snape."
"Snape?!" Gilde ik te hard, ik leek bijna te ontploffen. Snape werd alleen maar gestoorder en gestoorder.

"Zal ik naar hem toe gaan?"
"Nee," zei ze geschrokken.
"Waarom niet?"
"Omdat ik hem zelf tot moes wil slaan," zei ze met een grijns, ook ik lachtte.

"Nou, dan is het goed."
"Volgens mij is Potter wakker."

Ik keek opzij en zag dat James Potter inderdaad een beetje bewoog. En daarna greep hij naar zijn hoofd.

Ik sprong snel van het bed af, het meisje glimachtte en ik beantwoorde haar ook met een lach.

"Niet aanzitten, Potter," zei ik streng en ik liep naar de zwartharige jongen toe.

Hij keek me verbaasd aan.
"Wat is er gebeurt?" Vroeg hij.
"Je bent aangevallen door een Bludger, je bent wel van tien meter naar beneden gevallen."

Potter fronsde zijn wenkbrauwen en keek me verbaasd aan. "Ik ben aangevallen door een Bludger," herhaalde hij me.

"Gaat het wel goed?" Vroeg ik, wat best een domme vraag was.
"Je bent mooi, ik bedoel, nee."
"Pardon?!"
"Oké, dat trek je niet helemaal,sorry."

Ik keek hem stomverbaasd aan, hij deed zo vreemd.
"James?" Vroeg ik nu zwakjes.

James keek me even verbaasd aan en herstelde zich toen; "Eh, ja?"
"Gaat het wel?" Herhaalde ik me eerdere vraag. Hij deed echt raar, iets klopte niet.

"Nee, nee, ik weet het niet. Ik weet hoe alles heet en werkt. Maar ik weet niks, alsof ik pas ben geboren, maar wel al alles kan. Snap je?"
"Nee," zei ik verbaasd, mijn brein werd overspoeld. Ik raakte een beetje in paniek. Wat gebeurde er? Waarom kan hij niet gewoon een normale hersenschudding hebben?

"En wie ben jij?" Vroeg hij toen. BAM, dat kwam hard aan. Ookal had ik nooit gevoelens voor de jongen was het feit dat hij me was vergeten wel een grote shok.

"Ehh, Evans. Lily Evans."
"Nou, Evans Lily Evans, hoe kennen wij elkaar?" Vroeg hij met een grijns, totaal niet serieus. Als ik mezelf niet meer kende, niemand meer kende. Dan zou ik me niet zo gedragen. Dan zou ik waarschijnlijk super bang en geschrokken zijn.

"Nou, we hebben elkaar ontmoet op onze eerste dag op Hogwarts. En de afgelopen jaren heb je me een beetje gestalkt. In ons vijfde jaar sloeg ik je."

"Waar?"
"Daar," zei ik en ik wees naar een plekje op zijn wang, hij pakte mijn pols vast. Er ging een tinteling door heen.

"En Ehh, jij hebt beste vrienden," zei ik geschokt.
"En wat ben jij van mij?" Vroeg hij.
"Weet ik niet," zei ik eerlijk "ik mag je eigenlijk niet, je dringt altijd aan en ik mag met geen andere jongens praten. En je hebt verschrikkelijke flirt moves."

"Ik klink als een klootzak."

Ik kan een lach niet onderdrukken.
"Je hebt een mooie lach," zei hij met een glimlach, ik viel stil.

Wat moet ik hier mee?