When the light goes out ~Jily~ ✔

Chapter 28

Ik hield ervan Head Boy te zijn. Niet omdat ik dan de leiding had, en niet vanwege glorie, en niet omdat ik  het leuk vondt om in de avond door de gangen te sluipen. Wel, dat was een klein deel van de reden waarom ik er van hield. Nee, de echte reden was dat een bepaald roodharige Head Girl er ook bij was. Elke keer weer.

Elke woensdagavond moesten ze samen patrouilleren in de gangen. Als ik in het vierde jaar deze gelegenheid had gekregen, zou ik geprobeerd hebben te pronken met mijn spieren, maar na vele keren te hebben beseft dat Evans niet geïnteresseerd was in mijn spieren. Liet ik dat ook maar zitten.

Als ik in het vijfde jaar van deze gelegenheid gebruik had gemaakt, had ik geprobeerd haar een liefdesdrankje te geven, maar nadat ik probeerde Wormstaart tegen zijn wil in het drankje voerde om te kijken of het werkte, wist ik dat ik het nooit meer zou proberen.

Als ik in het zesde jaar van deze gelegenheid gebruik had gemaakt, had ik geprobeerd haar te charmeren met mijn lange lijst van pick-up lines, maar ik wist uit ervaring dat die slechts een soort pijn veroorzaakten omdat ze hem altijd te slim af was met  haar comebacks.

Nee, ik zat in het zevende jaar en ik had deze kans gekregen. En het ging aardig goed tussen ons. We hadden een paar keer gezoend, Lily die zei dat ze inderdaad iets meer voelde dan vrienden en we waren erg close. Het probleem was dat we niets hadden. Om de een of andere reden was dit veel meer gecompliceerder dan toen ik gewoon de beste versiertruc probeerde te verzinnen. 

'James, wat is er aan de hand?' vroeg Lily met gespannen stem, stopte op haar weg en draaide zich naar mij om. Blijkbaar was ik te veel met mijn gedachten bezig.

Ik stopte ook en keerde zich naar haar toe, mijn hart bonzend in mijn borst als een trommel. Ik kon niet geloven dat ze zich zorgen maakte. Ik had er echter geen idee van waar ze zich bezorgd over kon maken.

'Niets?' Ik antwoordde op een toon die meer op een vraag dan op een antwoord leek.

Lily verplaatste haar gewicht naar haar andere voet en vouwde haar armen over haar borst. Een haarlok viel in haar ogen en ik gebruikte elke vorm van zelfbeheersing in mezelf om te voorkomen dat mijn hand door haar haren zouden strijken en diep in die mooie groene ogen zouden staren...

'Je bent te stil,' antwoordde ze met ogen die zich vernauwden. 'Waarom ben je zo stil?'

'Ik ben altijd stil.'

'Leugenaar,' zei Lily met een zweem van een glimlach op haar lippen.

'Het klinkt alsof je wilt dat ik praat,' zei ik met een zwoele stem. 'Je kunt toch niet verlangen naar mijn stem? Ik ben zo goed als een wrat aan het einde van de neus van een kabouter, weet je nog?'

Lily kleurde scharlakenrood en schudde haar hoofd. 'Het spijt me, je bent ... ik zou zeggen ... de laatste tijd minder irritant. Je bent eigenlijk best wel een goede vriend.'

James was geamuseerd. 'Minder irriterend, is dat een compliment?'

'Dat denk ik wel, geniet ervan, je weet dat ik mensen niet lichtvaardig complimenteer.'

'Je complimenteert Remus de hele tijd,' merkte ik op. 'Je vertelt hem altijd hoe lief hij is en hoe dapper hij is, en hoeveel je ervan houdt om hem als vriend te hebben.'

'Dat is anders.'

'Ja, ik veronderstel van wel," zei James. "Je vindt het niet erg om Remus te complimenteren omdat je weet dat het niet zal leiden tot iets waar je bang voor bent.'

'Sorry?' Vroeg Lily, nog meer blozend.

'Ja, je hebt me gehoord,' zei ik brutaal, terwijl ik een hand door mijn haar streek en mijn wenkbrauwen verleidelijk moves liet doen.

Ze keek weg van hem in een fluster en schraapte haar keel. 'Ik geloof niet dat ik begrijp wat je bedoelt, leg uit.'

'Je wilt het echt weten?'

'Ja,' zei Lily, toegevend en hem recht in de ogen kijkend.

'Ik denk dat je verliefd op me bent. Of tenminste, dat laat je blijken. Je zegt niet zomaar hoe bijzonder ik ben in een coupé of dan kussen we zomaar, een paar keer' zei ik, meer zelfverzekerd dan ik me voelde.

Lily deed een stap achteruit en krabde op haar hoofd in een poging om niet gefixeerd te lijken.

Ik grijnsde. Ik wist dat ik gelijk had. Haar stilte was zo goed als een bekentenis. Jaren geleden zou het een duidelijk 'nee' of een vervloeking geweest zijn. Nu was het anders. Ja, hij had gelijk. Ze had wel degelijk gevoelens voor mij, maar waarom hebben we dan nog niets, ik bedoel...ze weet dat ik gevoelens voor haar heb.

Ik deed dapper een stap dichterbij en steunde haar tegen de koude stenen muur. Ze keek rond voor een snelle ontsnapping, maar ik legde mijn handen aan weerskanten van haar tegen de muur. Ze zat vast.

'Geef het toe.'

'Ik weet het niet, het is gecompliceerd.'

'Ik hou van je ,' zei ik nu zachter. Meer oprecht. Ik liet een van mijn handen langzaam zakken, terwijl met mijn ogen naar de hare bleef kijken. Ze zweeg totdat mijn hand contact met haar maakte en haar ademhaling plotseling in haar keel hing.

Ze liet niet los. ik verstrengelde mijn vingers met de hare en de energie die door me heen pulseerde was het meest overweldigende gevoel dat ik ooit had ervaren.

Lily bleef helemaal stil. Ik voelde haar handpalm een ​​beetje transpireren en ik maakte mijn greep los. ik bewoog mijn andere hand langzaam omhoog en streelde zachtjes over haar wang, met mijn duim over haar sproetige gezicht en zuchtte.

Ik vervolgde mijn spoor langs haar gezicht en ik streek met zijn duim over haar lippen, die zelfs zachter waren dan hij zich had kunnen voorstellen.

Omdat ik me realiseerde dat ik een beetje opdringerig was, liet ik met tegenzin haar hand los en liet mijn andere hand zakken en stopte ze in zijn zakken.

'Dus, eh, zullen we doorgaan met de patrouille?' Vroeg James.

Lily glimlachte naar hem en schudde haar hoofd.

'Nee?'

Ze schudde opnieuw haar hoofd en ik was verrast toen ik haar armen voelde en zich om zijn nek wikkelde. Ik keek naar beneden en ze was centimeters van me verwijderd. Ik kon niet geloven wat er gebeurde. Het moest toch een droom zijn ...

Maar voordat ik tijd had om zichzelf te knijpen, kuste ze me.

Ik reikte omhoog en verstremde mijn vingers in haar lange haar, drukte mezelfd dichter tegen haar aan en wilde haar nooit meer loslate.

Ik kon haar zien, haar ruiken, voelen, proeven. Ze was overal, en het was alsof de tijd was gestopt en we de enige mensen in de wereld waren.

Haar kus was als een bliksemschicht die hem wakker schokte. Ik voelde zich levend. Ik voelde me gelukkiger dan ik ooit in mijn leven was geweest.

Toen lucht een probleem werd, gingen we uit elkaar en staarden berbijsterend in elkaars ogen.

Ze stonden ongeveer een minuut of twee stil voordat Lily sprak.

'Ja, ik geloof dat je gelijk hebt. Maar we zijn head-boy en head-girl. We moeten profesioneel blijven. We moeten nu 24/7 met elkaar doorbrengen. Als het niet werkt tussen ons, zal dat niet alleen onze vriendschap verbreken, maar dan zitten we ook nog met elkaar opgescheept. We kunnen het beter laten zoals het was.'

Au... ik geloof dat dat mijn hart was dat werd verbrijzeld. Ik glimlachte zwakte en beet op mijn lip om niet in huilen uit te barsten.

'Oké, dat begrijp ik. En misschien heb je gelijk ook nog. Gewoon vrienden dus?'

'Vrienden.'