When the light goes out ~Jily~ ✔

Chapter 17

Pov Lily

Op de laatste vrijdag voor de kerstvakantie zaten Remus en ik samen in de bibliotheek. Remus werkte geconcentreerd verder, en ik wist dat ik dat ook moest doen als ik in de vakantie volledig vrij wilde zijn, maar ik kon me niet concentreren. Morgen zou James zijn eigen ouders ontmoetten, en dat is even raar als het klinkt.

'Remus?' vroeg ik zachtjes, Remus mompelde iets terug, ik weet niet wat hij zei, maar al snel vonden zijn ogen de mijne. 

'Wat is er?' vroeg hij, hij sloot zijn boeken en focuste zich meteen op mij.

'Sirius vroeg laatst zoiets raars en ik dacht dat jij het moest weten.' 'Wat is er dan?' vroeg hij nieuwsgierig.

'Hij vroeg of je iemand leuk vond.'

Het was even stil, Remus' wangen kleurde rood en hij keek me niet langer recht aan. Ik opende even mijn mond en sloot hem daarna weer. Vond hij iemand leuk?

'Wie vind je leuk?' vroeg ik daarom maar.

'Niks, niemand,' zei hij plotseling gehaast en hij pakte zijn spullen vast. Maar ik greep zijn pols vast en alles viel op de grond. Mevrouw Pince maakte een boos geluidje. Ik duwde Remus weer terug op de stoel en keek hem streng aan.

'Wie vind je leuk?'

~*~

Daar ben ik weer na een aantal weken, ik had weinig tijd om alles op te schrijven en de tijd ging gewoon zo snel.

James is James niet meer en ik weet niet wat ik moet doen. Ik zit vast. Ik wil Healer worden, dat is het enige wat ik nu weet. Ik zit nu in de trein onderweg naar huis, dan zie ik hem twee weken lang niet. Misschien is dat juist wel rustig voor hem. Dan kan hij zich aanpassen en misschien krijgt hij wel weer wat herinneringen terug door zijn kamer ofzo.

Sirius vind het lastig, maar Sirius woont bij James en is dus waarschijnlijk 24/7 bij hem. Ik hoop vooral voor hem dat James terug komt.

Alice en Frank hebben nu officieel iets. Het is schattig en ik hoop dat ze gelukkig worden. Als er iemand gelukkig is ben ik al blij.

Marlene heeft haar duizendste vriendje aan de haak geslagen. Ik zeg altijd maar zolang het er niet meerdere tegelijk zijn is het best. En zover is het gelukkig nog niet.

Ik ga Tunnie weer zien, stiekem kijk ik er wel naar uit.

En dan het laatste nieuws dat ik heel graag kwijt wil. Maak je klaar. Het is iets wat je niet verwacht, gewoon niet. Ik was in shock, maar accepteer het. Beter nog, het is eigenlijk super leuk nieuws.

Remus vertelde me iets. Iets wat plotseling alles super duidelijk maakte, opeens snapte ik het. Alles. Alle vragen van Sirius en Remus' gedrag.

Remus is verliefd op Sirius en volgens mij is het wederzijds. 

~*~

Ik sta voor het huis waar ik opgegroeid ben, maar plotseling voelt het niet meer als thuis. Het klopt niet meer. 

'Schatje,' probeert mijn vader, maar ik hef mijn hand op en loop naar binnen. Daar zet ik mijn hutkoffer neer en loop naar boven. Ik leg mijn hand op Petunia's slaapkamer deur. Ik twijfel even, maar open hem dan.

Al haar spullen zijn weg. Het behang, Liesbeth haar pop, alles. Alleen haar bed staat er nog, zonder deken of kussen, gewoon haar bed. Het raam staat open wat het nog erger maakt. Het is stil.

Ik sluit het raam en plof neer op haar oude bed. Er rolt een traan over mijn wang, maar ik veeg hem woedend weg. Waarom ging Petunia bij die gek van een Vernon Dursley wonen? Ik voel mijn moeders aanwezigheid, ze komt naast me zitten en slaat een arm om me heen.

'Mam? Wat heb ik fout gedaan. Waarom haat ze me zo erg? Ze negeert me, ze gaat weg. Ze vind me een monster.'

Mijn moeder gaf geen krimp, ze bleef sterk voor mij.

'Schatje,' ze keek me streng, maar liefdevol aan 'je bent geen monster.'

Ik huilde nu echt. Ik voelde me weer een klein meisje. Waarom ben ik een heks? Door alle magie haat ze me, ze haat me om alles. Plotseling voelde ik me boos, woedend.

Ze liet me achter en schold me uit. Jaren lang kwetste ze me en dan vertrekt ze. Ze laat me achter, zonder iets te zeggen. Ik ga niet meer huilen om haar. Zij is het monster, hoe kun iemand zo erg kwetsen? Ze vond mijn zwakke plekken en gebruikte ze tegen me. Ik kijk altijd naar haar uit, elke dag, altijd. En dan, als ik thuis ben kan ze me niet eens meer aankijken.

'Waar is ze?' vroeg ik, ik schrok zowat van mijn eigen stem zo kil klonk hij.

'Bij Vernon.'

'Waar leven ze, mam?'

Toen mijn moeder niet reageerde herhaalde ik mijn zin kil, ik kwetste mijn moeder. Dat wilde ik niet, maar ik was gewoon zo ontzettend boos.

'Privet Drive 4, waarom?'

'Ik wil haar nog een laatste keer zien,'zei ik resoluut, en zo geschiedde. Al snel stond ik voor hun huis en belde aan.

'Wat?!' bromde een stem achter een stapel verhuisdozen, ik wurmde me zonder pardon naar binnen en ging voor Vernon staan.

'Waar is mijn zus?'

'Ze wilt je niet zien, nu opsodemieteren.'

Ik stak mijn toverstok zowat in zijn neus en keek hem vol kille woede aan, natuurlijk ging ik hem niet gebruiken, maar hij dacht dat wel. Vernon werd wit van angst.

'Moet ik mezelf herhalen, waar is mijn zus?' siste ik, Vernon wees naar links waar de keuken zich bevond. Ik liep er naartoe en al snel zag ik mijn zus aan de eettafel zitten. Haar bruine haar was opgestoken en ze was bezig met allemaal papieren. Ze zag me nog niet.

Ik ging tegenover haar zitten en wachtte op haar reactie.

'Vernon, ga je nog iets doen of blijf je hier wortel schieten?'

'Vernon is op de gang,' zei ik kalm, Petunia keek op en gilde bijna. Ze bleef wel zitten, maar schuifelde een beetje naar achteren.

'Lily,' zei ze even boos als ik me voelde.

'Petunia,'grimaste ik, ik had me nog nooit zo gevoeld. Op dat moment haatte ik haar tot mijn bot, dat gevoel kende ik nog niet en ik was bijna bang voor mezelf. Ik wist niet dat ik zo'n slecht persoon kon zijn.

Ik keek haar aan, en zij keek terug. We wisten beiden wat het betekende, geen van ons zij iets. Maar de boodschap was duidelijk, het was over. Mijn hart klopte pijnlijk, ergens hield ik van haar. Onwijs veel en als er iets met haar zou gebeuren zou het een hel worden voor mij, maar op dat moment voelde ik niks anders dan woede.

Na een tijdje stond ik op en verliet Privet Drive. Dat was de eerste en laatste keer dat ik daar was.