When the light goes out ~Jily~ ✔

Chapter 24

Pov James

Je weet niet zeker wanneer je haar voor het eerst zag, maar het was lang geleden, waarschijnlijk al in haar eerste jaar; ze was altijd moeilijk over het hoofd te zien. Je herinnert je nu vast niet eens meer wat het was dat zo je aandacht trok. Maar je herrinert je  wel dat je op een dag naar haar keek en het was alsof je haar voor het eerst helemaal opnieuw zag. Het sloeg je hard, als een slag in de darmen die de wind uit je sloeg.

Je weet dat je niet de enige bent die ook in die richting keek; andere ogen naast de jouwe volgden haar in de buurt, als ze rondzwierf in een dikke winterjas rond Hogsmeade, wandelend door de gangen in een van die belachelijk korte schoolrokken die je nooit hebt goedgekeurd, of zittend in de Common room in haar pyjama.

Maar dat doet er niet toe, omdat  niemand anders naar haar keek zoals jij, door met liefde besmeurde ogen en een waas van bewondering. Je bent verliefd en je schaamt je er niet eens voor, ongeacht wat Padfoot zegt of hoe hard het ook is.

Je pakt haar hand, en je voelt haar perfecte handjes in de jouwe. Je adem zal in je keel stoken en je staart naar haar lippen. Je voelde gewoon een vreemde aantrekkingkracht, een lust, een verlangen om haar lippen op de jouwe te stellen. Je verloor je controle en kus haar, en dan besef je wat je hebt gedaan. Want je weet dat je het hebt verpest. En dan gebeurt het beste dat elk verdoemde verliefte persoon kan overkomen.

Het was een vreemde dag, die dag heb je het eindelijk voor elkaar gekregen om genoeg moed te verzamelen om haar opnieuw aan te spreken, en haar te vertellen wat je voelt, je zit op slechts een paar meter afstand van haar, en je luisterde naar haar humeur zonder tuning toen ze in het boekje krabbelde. En jij schreef iets in de jouwe. Om te onthouden, elke dag hoe de beste dag van je leven was gegaan. En

Shit...geen inkt meer. Hoe moest ik dan uitleggen hoe ik naar mijn beeldschone engel eruit zag, als ze zich consentreerde op...wat ze dan ook aan het doen was.

Ik voelde mijn bruine irissen teder haar bewegingen observeren, niet langer gericht op mijn oorspronkelijke taak. Tenminste, niet voordat ik me realiseerde dat ik aan het staren was. En ze had het gemerkt.

'Waar denk je aan?' Vroeg ze.

Ik probeerde niet opnieuw te glimlachen; hoewel ik niet zeker wist waarom het moment erom leek te vragen.  'Ik heb altijd al willen weten wat er echt in je om ging, kan je dat vertellen?" vroeg ze onschuldig. Een glimlach, en ik probeerde nog wel zo hard.

'Ik geef antwoord op je vraag, antwoord eerst op de mijne. Wat zijn jouw gedachtes?'

'Oh...gewoon de basis dingen. Beetje honger, mooi landschap om naar te kijken, het huiswerk dat we zullen krijgen en ik heb een beetje hoofdpijn.'

Ze leunde achterover, haar schouder striemde tegen mijn lichaam en veroorzaakte rillingen door mijn aderen. Ik hield mijn gezicht neutraal, probeerde geen enkel beweging in mijn pols voort te zetten, hoewel mijn leven daar niet van af zou hangen. Ik zag haar ogen dicht schuiven en haar hoofd kantelen terwijl ze het langzaam om haar nek rolde en verschillende delen van haar huid onthulde. Ze reikte omhoog en begon haar vingers voor de vijfde keer in het uur in haar spieren te graven. Haar  commentaar op hoofdpijn, kon ik de pijn in haar gezicht zien.

Ik schraapte mijn keel terwijl mijn vingers plotseling koud werden. 'Ik zou kunnen - je een massage geven als je wilt.'

Ze opende haar ogen, groene irissen staarden bijna in afschuw naar de mijne. Ik voelde de hitte op mijn wangen stijgen en wenste dat ik niets had gezegd.

Haar ogen werden zachter. 'Dat is lief, James ... maar ik denk niet ....'

'Het is een zeer effectief middel tegen hoofdpijn," sneed in in, overweldigd door de behoefte om mezelf uit te leggen. 'Het is een vrij eenvoudig concept, alles wat je hoeft te doen is de oorzaak van het ongemak te vinden, meestal is elke pijn in het lichaam het gevolg van een beknelde zenuw in het spinale zenuwstelsel dat de ...'

'Oké, als je maar stopt met praten.'

Ze stond op, strekte zich een ogenblik uit, draaide zichzelf een om zodat ze allebei comfortable zaten. Ik ging rechtop zitten en legde haastig het boekje neer, waarbij het hart bijna in mijn oren klopte terwijl ze zich aanpasten totdat ze weer op hun gemak waren, terwijl ze tussen zijn uitgestrekte benen zat met haar rug naar hem toe en haar benen gekruist, de knieën tegen de zijne leunend. Ik was zo blij dat de rest van de Marauders leden me een vette knipoog gaven en mij en Lily alleen lieten.

Ik slikte droog terwijl ze haar haar uit haar nek trok en het in een rommelige knot op haar hoofd bond en haar favoriete gele hoofdband weg haalde. Ze zette bet opzij onder de bankjes en liet zich opslokken door schaduwen. Dit hielp niet echt om zijn pols te kalmeren, omdat haar huid zo wit was dat het praktisch gloeide.

Ik nam even de tijd om mijn ademhaling onder controle te houden, wat niet moeilijk had mogen zijn, aangezien hij in de loop van de jaren veel ademtechnieken had beoefend, vooral omdat hij  ademproblemen had met haar in de buurt. Ze zorgde ervoor dat zijn lichaam door allerlei stotterfuncties ging, gewoon door aanwezig te zijn, en ik had nog niet ontdekt hoe dat te verbergen of te beheersen.

Ten slotte ademde ik een stille adem in en legde behoedzaam mijn handen op haar schouders, even een ogenblik alleen maar onder de indruk van het tafereel. Nooit had ik gedacht dat ik alleen in een coupé zou zijn met het meisje dat mijn huid bijna deed smelten. En nooit zou ik ooit geraden hebben dat ze me zou toestaan ​​om haar op deze manier aan te raken. 

'Ga je nog antwoord geven?'

'Wil je dat echt weten.'

'Ja.'

'Wat is er verandert...ik bedoel tussen ons. Je haatte mij.'

'Waarom is dat zo belangrijk voor je?' vroeg ze op een toon die niet helemaal verbergde dat ze het antwoord al kende.

Ik keek haar niet aan. haalde mijn schouders op. 'Ik weet het niet.'

'Ja, dat weet je wel, James Potter.'

Het horen huiveren van mijn volledige naam in haar stem deed me huiveren. Het was zoiets zeldzaams en zo persoonlijk. 

'Ik ...' ik ademde zwaar uit en keek in haar ogen. 'Laat je het me echt zeggen?'

'Ja.'

'Waarom?'

'Omdat je dat nooit hebt gedaan, James,' zei ze. 'Niet direct. Hoe kun je ooit verwachten te krijgen wat je wilt zonder er eerst om te vragen? Ik bedoel niet als een grapje, of gewoon als routine...maar omdat je me het liefst aan wilt kijken in mijn ogen, en je je hart gewoon laat spreken.'

'Omdat ik het niet verwacht,' zei ik, mijn stem hoog op hints van verbijsterde frustratie. Ik schudde mijn hoofd. 'Ik weet niet of je het gemerkt hebt, Lily, maar ik ben geloof ik niet je favoriete persoon op de wereld.'

'Dat heeft je nooit eerder gestopt,' reageerde ze.

'Ja, niet voordat heel de school opeens verlieft op je werd. Ik bedoel, ik was me ervan bewust dat ik niet eerder een kans had, maar nu - het zou dom van me zijn om te denken dat ik het überhaupt wel zou kunnen.'

'Omdat je al die jaren niet mijn meest favoriete persoon ben geweest?'

Ik slikte langs de knoop in mijn keel en liet mijn ogen weer van haar vallen. Ze hadden er nog nooit over gesproken. Ik kon zich zelfs niet herinneren dat ik ooit zo'n intiem gesprek met haar had gevoerd - een debat over waarom hij niet goed genoeg was.

'Omdat jij mij haat,' herhaalde hij zachtjes. "En ... omdat ik verwend, arrogant, en -'

Ze legde een hand onder zijn kin en kuste snel zijn wang en sneed zijn woorden af. 'En er is niemand in dit universum, of wie dan ook, zoals jij, James.'

Ze veegde haar duim lichtjes over mijn huid en liet haar hand van mijn gezicht vallen. En ze staarden elkaar.

'Dat is wat er is verandert.'