When the light goes out ~Jily~ ✔

Chapter 20

Pov. James

Een mooie verschijning die ik zag, niet meer onbekend. Een bleek gezicht, bestrooid met zachte sproeten, gemaskeerd door een smaragdgroene masker van satijn, gepareld met glinsterende zwarte kralen, zilveren pailletten die de donkere smaragdgroene ogen omringen die overschaduwd werden door lange donkere verdikte scharlaken wimpers, en bekleed met donzige ebbenhoutveren, die me deden denken van donkere bossen met as. Elk oog is perefct gedaan.

Een dikke, donkere, hoogdravende zwarte eyeliner, de wimpers flauw glinsterend met zilverachtige poeder, een glanzende gouden oogschaduw met groen gekleurd. Exotisch en aantrekkelijk. Ivoorkleurige wangen met een donkere roos op de hoge jukbeenderen, lippen mer een donkere kastanjebruine kleur.

Lange krullen verstrengeld met glinsterende smaragden stromen naar de taille van de engel.  Een mooie donkere smaragdgroene jurk valt dramatisch op de vloer. De voorkant korter dan de achterkant. Haar jurk, knuffelde haar rondingen. Zilver, zwart en ivoor borduurwerk die om haar dijen een riem met een bloem verwerkten.

Ze had het balkon gevonden, met haar gezicht starend naar het prachtige uitzicht.

Ik kon niet ademen. Het was alsof mijn das om mijn keel het leven uit mij keek, maar de pijn was gemakkelijk te negeren. De pijn die mijn hart in een giftige bankschroef greep, was de echte pijn. Mijn ademhaling was kortstondig en dat verergerde alleen maar de strakheid van de das erger. Ik kon mijn das gemakkelijk af doen, maar deed het niet. Het was een afleiding om maar niet naar haar te hoeven kijken.

We zouden nooit iets krijgen. Alsof we in het verhaal van Romeo&Julia zaten en zij was Julia. En ik diegene die eigenlijk er vandoor had moeten gaan met Julia, maar ik was haar Romeo niet.

En toch keek ik naar haar. Ik zag haar spier witte vingers de rand van de koude balustrade van het balkon vast grijpen. Het keek op het onberispelijke terrein van Potter Manor. Als je verder in de verte keek, zag je de lichten van het dorpje verderop. Het licht van de halve maan   baadde de weelderige tuin in. De maan maakte haar huid nog bleker. De etherische schoonheid ervan riep hem diep naar beneden. En toen pas zag ze haar tranen.

'Weetje Lily...ik begijp James heel goed was hij in jouw zag. Dat hij je zo bewonderde enzo. Ik begrijp hem helemaal'.

Mijn stem klonk zacht en bijna onhoorbaar. Haar verbaasde gezicht kruiste de mijne.

'Je kan het me vertellen. Ik ben vertrouwbaar. En hé, wie weet val ik wel nog een keer en ben ik het weer vergeten'. Het moest eruit komen als een grapje, maar misschien was dit niet het goede moment voor grapjes.

'Ik ben het gewoon zat, om anders te zijn. Mijn leven zou zo veel...makkelijker als ik gewoon zoals ieder ander was'.

Ik grijnste. En ik stopte niet eens toen ze me boos aankeek. Spijt was op haat gezicht te lezen.

'Wat grijns je nou?'

'Het is gewoon... grappig hoe jij de dingen ziet. Weet je wat Remus hierop zou zeggen?'

Ze keek me met spleetoogjes aan.  Kijkend waar dit gesprek naar toe zou gaan. Ik zette mijn bril af, probeerde mijn haren iets platter te strijken en sprak de volgende woorden uit als een 
echte welwetende professor.

'Ze zeggen dat intelligentie de toegangspoort tot complexiteit is ... of iets dergelijks. Ik veronderstel om te herformuleren: slimme mensen zijn gecompliceerd. En wie ben ik om te betogen? Als je erover nadenkt, slechts een parallel met de algemene absurditeit dat 'onwetendheid gelukzaligheid' is. Maar ik veronderstel dat het echt niet zo absurd is. Hoe meer je weet, hoe meer je weet. Het is zo simpel als de vorige

Het is alleen dat ... Nou, het is helemaal niet zo eenvoudig. Hoe meer je weet, des te meer je begrijpt, en hoe meer je begrijpt, hoe groter de wereld wordt, en hoe groter de wereld wordt, hoe meer je begint te beseffen dat je er alleen voor staat.

Er zijn drie soorten mensen: degenen die niet weten, degenen die wel weten, en degenen die ervoor kiezen om niet complex te zijn, omdat het veel gemakkelijker is om gewoon te doen wat iedereen doet. Omdat als je doet wat iedereen doet, je jezelf niet buitenspel zet. Als je jezelf niet buitenspel zet, ben je niet de enige.

Maar degenen die wel weten en ervoor kiezen om te weten, begrijpen dat, terwijl kennis bitterzoet is, het onmogelijk is om opnieuw te configureren wie ze werkelijk zijn'.

Ik ijsbeerde heen en weer een terwijl ik met een bakakt stemmetje praatje, veegde ik mijn duim en wijsvinger over mijn kin, zodat het leek alsof ik over mijn sikje wreef. Toen de laatste woorden waren uitgesproken bleef ik staan, kijken naar Lily.

'Dat is...een verrasend interssante conclusie tot mijn probleem. Hoe? Hoe weet je dat allemaal?'

'Remus...maar dan in andere woorden. Daarna heb ik er over opgezocht in boeken in onde bibliotheek op school. Het heeft eigenlijk gewoon met onzekerheid te maken'.

'Dus ik ben gewoon onzeker over mezelf'.

'Iedereen is onzeker. Er zal niemand, niemand zijn die echt zeker van zichzelf zal zijn. Vertrouw me daarop maar'.

Haar smaragd groene ogen keken me aan. Haar blik keek verrasend. Had ik indruk op haar gemaakt.

'Ook jij. Ben jij ook onzeker'.

'Tuurlijk. Al weet ik niets over de oude James Potter. Maar ik weet nog wel hoe ik me in het begin voelde over al dit. Over dat ik James Potter niet was. Ik leefde in een grijze wereld, een plek waar zwart en wit samengesmolten waren en het leven niet zo vlekkeloos was. In mijn ashen-universum zijn goed en kwaad niet zo gemakkelijk te onderscheiden, en
het leven is gemaakt van zowel licht als donker en tragisch verkeerd begrepen. Ik voelde me slecht, omdat ik jullie de echte James niet kon geven. Toen leerden mijn vrienden me dat er zo veel meer was dan dat ik zag'.

Haar handen lieten de balustrade los, en haar korte, maar sierlijke benen liepen richting mij. Haar smaragd groene twinkelden in het maanlicht.

'Dankje' zei ze zacht. Ik glimlachte terug. Het kloppende hart in mijn borstkast negeerde ik.