When the light goes out ~Jily~ ✔

Chapter 16

Pov. James

Nadat Lily boos weg rende, wist ik niet op wie ik meer boos moest zijn. Op haar, of op mezelf. Waarom kon ze niet begrijpen waar ik door heen moest? Ik wilden zo graag dat mensen begrepen wat er aan de hand was met mij. Dat ze me niet moesten behandelen als iemand dat ik niet was.

Maar ik was ook net zo kwaad op mezelf. Waarom moest ik mijn gedachtes en gevoelens zo op anderen afreageren. Alsof Sirius en Lily er iets aan konden doen dat ik mijn geheugen heb verloren. En zover ik weet was het mijn schuld. Ik speelde quidditch die dag, en ik viel op de grond. Niemand anders dan ik. Of dan James Potter.

Die dag kon ik niet slapen. Ik bleef met mijn ogen naar het plafond kijken, en staarden naar de wazige beelden om me heen. Ik lag al uren wakker en was onderhand wel aan het donker gewend. Ik kon niet slapen voordat ik dingen had opgehelderd, dat was zeker. Ik stond op en liep naar Sirius Black toe.

'Slaap je' vroeg ik op fluistertoon.

'Hmmmm....bijna, maar nu niet meer'.

Sirius draaide zich om en liet daardoor een leeg plek achter, hij gebaarde dat ik bij hem moest komen liggen. Ik twijfelde, maar ik deed het toch. Ik schoof onder de lakens en voelde de warmte van Sirius. Sirius nestelde zich onmiddellijk zo dicht mogelijk naar me toe als mogelijk en stopte zijn hoofd onder mijn kin.

'Elke keer als ik een nachtmerrie heb gehad, kwam je naar me toe om me te troosten. Ik heb je aanwezigheid gemist'.

Ik glimlachte, breder dan gemoeten. Misschien mocht hij Sirius wel het meest van allemaal. Bij Sirius voelde hij zich eindelijk een keertje James Potter inplaats, wie ik dan ook mag zijn.

'Het spijt me, ik had niet moeten schreeuwen, en het spijt me dat ik tegen je heb gelogen. Je voelt wel als een broer van mij...ook al ken ik je maar pas een paar weken'. Ik voelde Sirius knikken.

Pas toen ik mijn arm om de schouders van Sirius liet glijden, merkte ik een zwaardere aanwezigheid op dan alleen Sirius. Het was Remus die zich naast me vestigde, liggend met zijn rug comfortabel gebogen in het schuim van de matras. Met zijn bruine ogen die naar het plafond staarden.

Ik liet mijn hoofd achteroverzakken in Sirius' kussen en trok de extra vouwen van stof tussen mijn rug en Remus vandaan en verdeelde het gebied van deken gelijk.

'Ik heb je ook gemist' fluisterde Remus met zijn hese stem. Het was minder hees dan normaal, en volgensmij kon hij elk moment in slaap vallen. Ik voelden hoe er kippenvel onstond bij Sirius. Hij zal het vast zwaar moeten hebben gehad. Misschien wel zwaarder dan wie dan ook.

'Bestaat er iets zoals het lot?' Fluisterde Sirius na een lange stilte.

Mijn spieren verstijfden en hij wist dat, door de manier waarop de lucht achter Remus rug achterbleef, wist ik dat Remus nog steeds heel erg wakker was en de vraag had gehoord.

'Er is geen gedocumenteerd bewijs dat bewijst dat zoiets bestaat,' antwoordde Remus mechanisch.

Het was wel vaker dat we met vragen naar Remus kwamen, vragen waarvan we het gevoel hadden dan alleen iemand zo slim als Remus het antwoord kon vertellen. Natuurlijk hadden we nog Dumbledore, Mcgonagall, Merlijn of Lily...maar bij Remus hoefden we altijd een stuk minder lang te lopen.

Het koelde me altijd een beetje af, als Remus zo'n toon gebruikte. Zeker nu ik met genoeg vragen in mijn hoofd had, en ik ze met gemak kon vragen.

'Hoe zit het dan met al die verhalen dat we moesten lezen voor Divination?' Vroeg Sirius.

'Dat is discutabel: elke verwijzing naar het lot in de verhalen dat we te horen kregen is gebaseerd op de herinnering van de mens - die net zo gemakkelijk gedroomd zou kunnen zijn. Daarom geloof ik er niet in. Niemand weet zeker of zij dat wel zijn. Er is geen wetenschappelijke bevestiging om het te bewijzen'.

'Moet er bewijs zijn?'

'Nee,' zei ik snel en staarde bewust naar links. Remus' ogen ontmoetten de mijne. De jongste Marauder gaf geen commentaar en keek terug naar het plafond. Daarna keek ik weer naar rechts, over de top van Sirius' hoofd.

'Dat is wat geloven betekent,' zei ik, terwijl ik mijn stem zacht en geruststellend hield. 'Het is kiezen om te geloven in iets dat je niet kunt zien'.

'Bestaat er zoiets als het lot?" Vroeg Sirius opnieuw, deze keer keek hij recht omhoog naar mijn hazelbruine ogen.

Ik aarzelde even en wist niet hoe ik moest antwoorden. Ik had 'ja' kunnen zeggen simpelweg om Sirius verwarring over het bestaan te verlichten en wat hoop te geven.

'Ik weet het niet zeker,' zei ik, en besloot om eerlijk te antwoorden. 'Ik bedoel, het zou kunnen zijn. Er is zeker niets om te ontzenuwen dat er iets zoals het lot is,' voegde ik eraan toe.

Weer ontmoette ik de ogen van Remus, Remus deed niets meer dan wegkijken.

'Als het wel zo blijkt te zijn,' zei Sirius peinzend 'Denk je dat dat de reden is van alles wat er de afgelopen tijd is gebeurd?'

Een knoop in mijn keel steeg en verhinderde een reactie. Ik kon alleen in lege schaduwen knipperen en mijn verbazing weerhouden toen Remus een pijnlijk klinkend geluid maakte, draaide zich op zijn zij om mij en Sirius in zijn armen te vouwen en begroef zijn gezicht aan de andere kant van mijn nek. Hij had deze keer geen commentaar gegeven. Het duurde een langgerekt moment van stilte voor mij om te slikken en te ademen.

'Het zou kunnen dat het lot ons leven bepaalt,' ik slaagde erin me niet te verstikken, en hield beiden jongens stevig vast reikte naar Remus' schouder en trok hem ook dichter naar zich toe. Sirius leek dit helemaal niet erg te vinden.

Zo lagen we alle drie, geen van alle zeiden iets, elk van hen was net zo wakker als de ander. Sirius had me al eerder verteld dat we vaker met zijn allen in een bed kropen om te praten. Misschien zou het voor de buitenwereld er vreemd uitzien, maar het voelde te vertrouwt en vredig om los te laten.

'Misschien wil het lot ons iets zeggen. Of eigenlijk James. Misschien wilt hij ons iets duidelijk maken, en begrijpen wij er eigenlijk niets van'.