When the light goes out ~Jily~ ✔

Chapter 8

Pov James

Voor het laatst keek ik nog even naar achteren. Het was iets wat ik altijd deed als ik vertrok naar Hogwarts, maar deze keer was het anders. Dit keer was het anders. Dit keer ging ik naar het zevende jaar. Oftewel, het laatste jaar. Ik stopte mijn handen in mijn zakken en voelden een koud, metalen ding tegen mijn huid aan. Head boy, ik was Head boy. Het zou me niets verbazen als mijn Lily Evans Head girl was.

Ik keek weer naar Potter Manor. Volgend ga ik misschien al wel op mezelf wonen, en wie weet wel met niemand minder dan Lily Evans...of misschien als Potter.

Potter Manor bestond uit veertien kamer, waaronder vijf slaapkamers met eigen badkamer, een huiskamer voor de huiselven, een woonkamer zo groot als een balzaal en twee supergave lounges met bar en uitgebreid entertainmentsysteem. Potter Manor was in een woord: geweldig.

Ik wist dat ik moest gaan, en dat mam, pap en Sirius op me aan het wachten waren, maar ik moest nog één klein rondje lopen. Dus liep ik de keuken in.

Glazen kasten hingen aan de muren boven glimmende, roestvrijstalen werkbladen. Er stond twee horecafornuizen en drie Sub-Zero-ijskasten. In het midden van de ruimte stond een enorme houten snijtafel, waarop de post van vandaag lag.

'Prongs, kom je nog. Of voel je je nou opeens te goed als om Head boy naast een normale middelmatige jongen zoals ik te moeten zitten'.

~*~

De volgende ochtend voelde al alsof ik nooit weg was geweest. We gingen les in, grappen maken, les uit en daarna doen alsof we naar waarschuwingen luisterde. Daarna lunch. Iedereens favoriete tijd, behalve als je Lily Evans heette.

Terwijl ik en mijn vrienden etensrestjes naar elkaar gooiden , zat mijn prachtige lelie in een vierkante notie blok te schrijven. En op de kaft, zag ik, met goud versierde bloemen op een groen achtergrond. Net zo mooi smaragdgroen als haar ogen. Haar ogen... ze waren groot, rond, en vol passie en emotie. En op dit moment was het haar emotie waarschijnlijk niet zo al te best. Ze keek me terug aan en woede vulden haar ogen.

'Aan het gluren Lily-Flower. Het hoeft niet zo stiekem, ik weet allang dat je van me houdt'.

'In je dromen, Potter' siste mijn Lily Evans nijdig terug.

'Oh, in mijn dromen kom je inderdaad voor. Op dit moment zei je dat je altijd van me gehouden had en toen leunde je langzaam naar voren tot onze lippen elkaar raakten. Lily-Flower, jij was toch zo'n voorstander van dromen volgen. Laten we het dan maar eens waarmaken'.

Lily stond kwaad op, raapte haar spullen bijeen en liep daarna met volle vaart weg.

'Is dat een nee?' riep ik haar nog achterna, maar ze keek niet achterom, en ik haar na tot ze nog maar een vaag, rood stipje was.

'Wat hebben we hierna' zei ik toen ik weer terug naar mijn vrienden liep en de steek die ik in mijn hart voelde negeerde.

'Potion' antwoorden Remus. Mijn mondhoeken krulden omhoog. En terwijl Padfoot en Wormtail gelijk instemmend knikte, maakte Remus een afkeurend geluid.

'Absoluut niet. Het is pas dag één en je wilt nu al alle regels aan je laars lappen. Bovendien draag je niets voor niets een badge met Head boy erop. Je bent nu een voorbeeld voor andere en je moet je verantwoordelijkheden daar in zien'.

'Boring'. Sirius gaapte en deed net alsof hij elk moment in slaap kon gaan vallen. 'Je klinkt als Evans. Have fun. Trouwens, hoe heeft hij het ooit tot Head boy kunnen schoppen...ik ben er vrij zeker van dat hij verantwoordelijkheden niet eens kan spellen'.

Uiteindelijk lukte het om Remus te overtuigen, en zo belande we met zijn allen op het gras in de tuinen. Met onze hoofden tegen elkaar en drie van de vier paar ogen in de kring gesloten.

'Ik wed dat onze Moony over een paar jaar terug komt om hier les te gaan geven' zei Sirius opeens die de stilte verbrak. Het duurde even voordat ik erachter kwam dat hij waarschijnlijk gelijk had.

'Professor hé. Denk je echt dat ik wordt aangenomen? Ik spijbel op mijn eerste dag op school . En we zijn pas op de helft'.

Iedereen stemde ook daarmee in.

'Prongs wordt dichter, omdat Lily Evans zijn meisje is en hij dagenlang zijn gevoelens voor haar op papier zet, omdat zijn brein te klein is om al die verliefdheid voor Lily op te kunnen slaan' ging Sirius verder.

Ik ging op mijn buik liggen en legde mijn kin op mijn knokkels. Sirius keek ver genoeg naar achteren om me in de ogen aan te kijken.

'Ze je nou dat ik een te klein brein heb, of dat mijn liefde voor Lily gewoon veel te groot is'.

Sirius draaide zich om en keek me nonchalant aan. 'Beiden'.

De rest volgden en draaiden zich ook om, en ik dacht heel even na over hoe komisch dat wel niet voor de rest van de wereld uit moest zien als we zo lagen.

'Je obsessie begon begin derde jaar, en het is nu begin zevende jaar, drie jaren vol afwijzingen. Je bent mijn vriend, James. Het doet mij ook pijn om je zo zien te lijden'.

James, Sirius noemde me alleen zo als er iets belangrijks was.

'Misschien wordt het tijd om het op te geven' fluisterde Remus. Hij deinsde vervolgens achteruit , alsof hij verwachtte dat ik ervoor zou zorgen dat hij spijt van zijn zorgen zou krijgen.

'Jullie begrijpen de term van verliefdheid niet. Het woord 'chemie' waar iedereen het altijd over heeft, heb ik nog nooit bij iemand anders dan Lily Evans gevoeld, en het voelt geweldig. Alsof heel de wereld verdwijnt en alleen wij twee het zijn waar de wereld om draait, alsof Lily en ik dezelfde adem delen. Ik ben inademing en zij is uitademing. Het is stil en kalm, terwijl vuurwerk explodeert'. Ik staarde dromend voor me uit. Ik kon het gewoon niet beter vertalen wat ik van binnen voel.

'Geweldig allemaal, maar dichter wordt niet zo goed betaald. Dus.. stel ik voor dat Lily je leven niet laat verpesten en ga op zoek naar een nieuw meisje dat vuurwerk laat exploderen' zei Sirius en hij keek om zich heen.

'Isabel Clarks?'

'Wie?'

Sirius keek me vermoed aan, maar wees toch naar het meisje dat aan de overkant bezig was met een uil.

Isabel Clarks had van nature donkerblond haar. Ze was geen klassieke schoonheid, maar ze had een gezicht waar je graag naar keek. Ze was het soort meisje dat Padfoot zal laten stralen, goedlachs en levenslustig. Vooral door hoe ze erbij liep. De kraag en manchetten van haar witte overhemd waren gerafeld en je zag haar paarse kanten beha dwars door het stof heen. Aan haar voeten droeg ze bruine veterlaarzen en in een van haar knieholte zat een groot gat in haar panty. Dit was het tegenovergestelde van Lily.

'Nee, dank je'.