When the light goes out ~Jily~ ✔

Chapter 7

Pov Lily

Ik stapte uit de trein en rende zo snel mogelijk naar mijn ouders.

Ik sprong in hun armen, mijn vader streelde mijn haar. "Waar je Tunnie?" Vroeg ik toen ik mijn zus niet zag, hun gezichten verstarde meteen.

"Lils, het spijt me, Petunia wilde niet komen."
Mijn hart leek even samen te krimpen. Ze wilde me niet eens hoi zeggen na een halfjaar. Ik keek moeilijk naar mijn vader.

"Oh mijn meisje toch," zei hij en hij omhelsde me, ookal ben ik bijna zeventien zijn mijn vaders armen nog steeds de meest veiligste plek op de wereld.

Mijn moeder stak haar hand uit en ik nam hem aan, ik had ze zo gemist. "Waar is ze wel?" Vroeg ik toen we in de auto stapte.

Mam zuchtte een beetje verdrietig en zei dat ze bij Vernon was, natuurlijk was ze daar. Waarom zou ze daar niet zijn?

Mijn vader startte de auto en we reden weg.

~*~

"Doei!"

Ik zwaaide mijn ouders nog even uit en sloot daarna het raampje. Mijn zonnebril balanseerde op mijn hoofd. Ik was op Malta geweest, daardoor was mijn huid een beetje bruin geworden.

"Lils!" Marlene kwam met wapperende haren,die trouwens gedeeltelijk knalroze waren, naar me toe rennen.

Ze had ook knalroze lippenstift en nagellak op, maar had net als ik wel al haar uniform aan.

Ook Alice omhelsde me, zij had haar haar afkeknipt. Het kwam nu tot net over haar schouders.

De coupe deur ging open en James Potter verscheen in de deuropening. Ook zijn huid was licht brons gekleurd en zijn zwarte warrige haar was een beetje gegroeid. Hij had volgens mij ook een nieuwe bril.

"Evans, ik dacht nu wij headgirl en headboy zijn we wat moeten bespreken."
Wat? Ohnee, ik dacht dat het Remus zou zijn. Ik was er heilig van overtuigt, nu zat ik met hem opgescheept.

Ik sloot even geïriteerd mijn ogen.
"Je moet bij de nieuwe verkiezingen van het Gryffindor Quidditch team zijn, Sirius is de aanvoerder, omdat ik het niet meer kan zijn. Alleen natuurlijk ben ik nog steeds Chaser."

Sirius Black, die Beater was, was blijkbaar de nieuwe aanvoerder. En natuurlijk had hij, als Padfoot, zijn beste vriend meteen voorrang gegeven. En ja, ik wist hun zogenaamde marauders namen. Ze hadden me alles verteld.

Ik draaide mijn staart in mijn vingers en keek Potter aan. Zijn Hazelbruine ogen, hij zegt altijd chocolade, maar hij heeft geen gelijk. Het zijn echt Hazel-eyes, maarja. Ik kan het hem niet schuldig nemen, jongens zijn sneller kleurenblind dan meisjes.

Maargoed, zijn Hazelbruine ogen keken me recht aan.

Ik keek hem waarschijnlijk heel streng aan, want na een tijdje verdween hij uit de coupe. Hij had geen move gemaakt, waarom niet? Niet dat ik het mis, maar het is vreemd. Hij flirte niet één seconde, wat is er mis?

"Dus, heb je zin in het zevende jaar?" Vroeg Alice enthousiast, ik ontwaakte uit mijn trance.

"Ja, het word vast een geweldig jaar."

~*~

Vanavond, als eerste avond op Hogwarts voelde zo vertrouwd. Natuurlijk had ik ontzettende honger toen we aankwamen en at ik net zoals iedereen best veel.

En daarna gingen we naar bed, misschien is dat bed nog meer vertrouwelijk dan mijn bed thuis. Eerst kletste Marlene, Alice en ik nog. Er was ook zoveel te vertellen.

Alice vertelde dat ze eindelijk met Frank was uitgegaan, ik ben zo blij voor haar! En Marlene heeft heel veel meegemaakt. Ze is naar een luxe hotel gegaan waar veel te beleven was. Mijn ouders kunnen zoiets niet betalen.

Tunnie was de hele vakantie chagrijnig, omdat Vernon er niet was. Argh, ik werd er knettergek van. Aangezien ik jou was vergeten mee te nemen naar Malta, snik snik, moet ik je nu maar wat meer vertellen.

We kwamen gisteravond aan en toen viel ik als een blok in slaap, in de trein had ik ook geen tijd, dus word het nu.

Ik heb veel gezwommen en een leuke jongen ontmoet. Maar het was een vakantie liefde, dat blijft nooit. En dat snapte hij ook, daarom heb ik uiteindelijk niks met hem gekregen.

Maar goed. Tunnie was dus de hele tijd chagrijnig en ik moest het pispaaltje zijn. Ze schreeuwde naar me, jammerde, gaf me overal de schuld van en ga maar door. Ik word er helemaal gek van.

Maar nu lig ik hier in Hogwarts, ik weet nog dat ik aan het begin zo graag wilde dat Petunia mee kwam. En zij wilde het ook zo graag, maar het kan gewoon niet. Zij is een muggle en ik niet.

Misschien haat ze me daarom, omdat we zo anders zijn. Omdat ik magisch ben, maar dat veranderd niet het feit dat ik haar zusje ben. Misschien is ze jaloers, of spreekt ze de waarheid en vind ze me oprecht een monster. Waarschijnlijk kom ik er nooit echt achter.

Ik denk dat ik morgen wel naar de Quidditch dinges ga, Potter had wel gelijk. Het is wel goed om daar heen te gaan. Het is mijn verantwoordelijkheid.

Misschien komt Remus ook, ondanks hij een weerwolf is beschouw ik hem nog steeds als mijn beste vriend. Vanavond hebben we nog kort gesproken en alles is gewoon zoals het altijd was tussen ons. Niet ongemakkelijker ofzo, daar ben ik echt blij mee.

Oké, het begint al laat te worden en misschien begint het te vervelen. Weet ik niet, jij bent ook maar een boekje. Maar wat ik wel weet is dat mijn hand lam word.

Lily ♡

"Ga je nou eindelijk slapen?" Vroeg Marlene, al klonk het niet heel erg geïriteerd. Ik knikte en legde mijn dagboek onder mijn bed. Ze wisten dat het daar lag, maar ik wist dat ze het nooit zouden lezen en al zouden ze wel. Ze wisten toch alles wat erin stond, ik vertelde ze alles en zij ook alles aan mij.

Ik deed mijn lichtje uit en ging even goed liggen. Door al het eten en het tijdstip was ik al loom geworden, daardoor viel ik na een tijdje in een zorgeloze slaap.

Het zevende jaar word episch, zowieso.