When the light goes out ~Jily~ ✔

Chapter 6

Ik zit op de houten bankjes in de Great Hall en gooide verveeld een van de snoepjes in mijn mond dat Lily gisteren had gekocht. En het is heerlijk.

Ik deed me best om niet flauw te vallen, wie wist dat Lily Evans zo goed was in het vinden van de perfecte snoepjes? Ik dacht dat haar specifieke favoriet een crèmekleurige makaron was gevuld met een poeder dat je stem piepend en verhit maakte. Sirius had me wel zo'n tien kf twintig keer oo mijn hoofd moeten tikkem voordat ik weer bij bewustzijn was. Ik kon niet stoppen met naar Lily staren. Kortom, ik kocht zowat de helft van de winkel. Alle snoepjes waar Lily alleen maar naar had gekeken kocht ik. Zo ontdekte ik Lily's favoriete snoep - met honing bedekte, met chocolade bedekte frambozen. Wie wist dat Lily zo ongezond was?

Het was zo'n mooie afsluiting geweest. Nog één week en dan zouden we alweer op de trein stappen. En toen ging alles mis. Opeens was ze daar. Met volle maan buiten. Sirius zorgde dat Remus op veilige afstand zou zijn en ik zorgde voor Lily. Ze stak haar hand voorzichtig uit en raakte me aan. Het was als een droom dat uit kwam.

Daarna mijn oor. En toen sperde haar ogen open, viel achteruit en kwam tegen met klap tegen de boom aan dat vlak achter stond. En toen begreep ik het pas. Ik was niet meer Prongs, maar gewoon weer James Potter. Ik deed alsof ik niet ook net zo geschrokken was. Ze weet het, want ik vertelde haar alles.

'Prongs,' fluisterde Sirius, die tegenover me zat. 'Hunter is bij Lily.' ik rechtte mijn rug onmiddellijk en glimlachte intern. Derek Hunter is haar meest agressieve bewonderaar. Hoewel ze het niet wist, is de helft van de jongens gek op haar, maar zoals ik zei, weet ze het niet. Wat niets met mij te maken heeft. Tenzij je alle acties meetelde van mij en Sirius dat we de jongens waarschuwen voordat ze haar mee uit zouden vragen.

Hoe dan ook, ondanks alle waarschuwingen, ging Hunter verder en vertelde MIJN Lily dat hij gek op haar was. Haar uitdrukking was onbetaalbaar. Als ik me goed herinner, lachte ze en vroeg of hij serieus was. Toen ze zich realiseerde dat hij serieus was, gooide ze een vaas naar hem, schreeuwde en vluchtte voor haar leven. Ze leerde dertig namiddag over het afweten van mensen, omdat Hunter zijn ego compleet was verandert.

Oké, ik geef het toe, Hunter is nogal een ... coole kikker, hij zit in het Ravenclaw quidditch Team en hij heeft een paar hersencellen daarin. Maar Lily geeft tenminste niets voor hem, omdat zij de mijne was en hij verdiende haar niet.

Aanvankelijk negeerde Lily hem, maar toen probeerde hij een beweging op haar te maken, en Remus kwam toevallig langs en redde haar, en sindsdien zou Lily niet met hem in de buurt komen met een bezemsteel van tien voet, hoewel hij stalkt haar. Wat heel, heel griezelig is. Niet zoals ik stalk, ik ben iedereen een stapje voor met mijn map. Nee, Hunter is een griezel en Lily zou nooit voor hem vallen. Ze was de mijne.

Ik zag Lily vertrekken en haar meidengroepje bleef waar ze zaten. Dit was mijn kans. Ik liep achter haar aan en toen ik een kans kreeg haar arm te pakken en tegen haar in privé te praten nam ik die kans.

'Je moet het niemand vertellen, Evans!' zei ik snel, en Lily knikte gewoon, geschokt. Niet wetend dat ik de hele tijd achter haar gelopen had. 'Hoe dan ook, volgens mij vond je dat van gister avond helemaal niet vervelend' zeg ik er achter haar aan, een lach verscheen weer. Lily mond opende zich. 'Hoe moest ik nou weten dat je het was'.

'De ogen, je herkende het. Je herkende me, en ik zag het aan je'.

Ik heft mijn kolenzwarte wenkbrauwen op.

'Niet,' corrigeerde ze zichzelf, ze leunde tegen de stenen muur en keek me niet aan. Bang voor mijn schitterende chocolade bruine ogen.  'Ik wist van niets ...  en je kan het nog zo vaak proberen maar ik val niet voor jou'.

'Aw, kom op, Evans, je weet dat je me leuk vindt!' hij grijnsde, leunde naar voren met een arm aan weerszijden van haar, die haar in de val zou lokken. Niemand kan dat weerstaan. Niemand kan mij weerstaan.

'Rustig,' zei Lily botweg, terwijl ze haar toverstok in mijn maag prikte. 'Laten we gewoon doen alsof gisteren niet gebeurd is, en ik beloof niets over Remus te zeggen,'

'Wauw, moet dat me weerhouden van jouw mooie groene ogen en je perfecte gezichtje?' ik grijnsde verder en leunde dichterbij. Ze voelde mijn lichaams warmte, wat een goede versiertruc is, geleerd van Sirius.  Ze zou niet weglopen, want daar was ze te koppig voor. Ze moest laten zien dat ze tegen mijn charmes kon. In plaatst hem in de armen te vallen porde ze me juist harder aan.

Mijn hand bewoog zo snel dat het haar een paar seconden kostte om te herstellen. Haar toverstok bevond zich op een meter afstand van haar vandaan op de vloer. Ik ben nu zo dichtbij, mijn neus was een centimeter van de hare vandaan en haar geur was zo sterk en bedwelmend dat het me aan het duizelen maakte. Ze slikte. 'Je bent prachtig, Evans'.

'Ik weet wat je aan het doen bent Potter, maar het gaat niet gebeuren'.

Ik grijnsde breder en liet haar los. Niet dat ik haar wilde loslaten, maar ik werd duizelig van haar aanraking en geur die me overweldigde. Ze raapte haar toverstok dat op de grond lag op en vertrok naar de les. Ik keek haar na en een paar seconden later voelde ik een arm op mijn schouders, het was Sirius.

'We hebben alles meegekeken. Mooi dat ze niets gaat zeggen, maar ik snap niets wat er fout is gegaan. Elke keer als ik dat bij een meisje doe kust ze me meteen. Misschien werkt het niet bij jouw. Het kan wel kloppen, ik bedoel ik ben veel kleiner dan jij bent'.

'Shut up'.

'Kom Prongs, we komen te laat bij de les. Ze zal niets zeggen...dus er is niets meer om je zorgen over te maken'.