When the light goes out ~Jily~ ✔

Epiloog

Ik zette Harry neer in de box en keek James aan.
'Ben je gelukkig?'
James legde zijn hand op mijn wang.
'Hoe kan ik nou niet gelukkig zijn met jouw en Harry?'

Harry kraaide vrolijk.

Ik legde mijn toverstok op het tafeltje neer en ging met James op de bank zitten. Harry draaide een beetje heen en weer, zijn groene ogen glinsterde.

'Ik moet hem straks naar bed brengen.'
James kuste me meerdere keren op mijn wang waardoor ik moest lachen.
'Laat me nog even van dit moment genieten, love.'

Ik trok me uit James' greep en ging op Harry af. Plots hoorde ik een harde knal. James sprong overeind en keek me doodsbenauwd aan.

'Hij is hier.'
Ik greep Harry uit de box en rende op James af.
'James, James, alsjeblieft, niet,' smeekte ik, mijn hand klemde om zijn pols. Hij drukte zijn lippen op de mijne.

'Lily, ik ga hem tegen houden.'

De deur vloog open, Harry huilde. En ik huilde ook.
'James, nee, nee,' ik probeerde tot hem door te dringen, maar hij dwong me de trap op.

'Ik hou van je.'
'JAMES!'
'Lily, ik hou van je,' herhaalde hij rustig, ik hoorde zijn voetstappen. Harry krijste, ik probeerde hem rustig te maken.
'Ik hou ook van jou.'

Ik liet James los, hij rende weg. Ik rende de trap op naar boven, in onze slaapkamer stopte ik. Ik duwde Harry beschermd tegen me aan.

En toen hoorde ik het. De bonk, James Potters lichaam tegen de vloer. Hij was dood. Hij was dood.

Ik wilde schreeuwen, krijsen en huilen. Mijn James, hij was er niet meer. Waarom? Waarom James?!
Voldemort kwam naar boven.

'Harry, ik hou van je, wij houden van je,' fluisterde ik, Harry huilen geruisloos. Mijn hart brak in duizenden stukjes, ik was hem kwijt. Ik was James kwijt.

De deur vloog open en hij stond in de deuropening. Zijn rode ogen en krijtwitte gezicht. Het monster dat de liefde van mijn leven had verwoest.

Ik zette Harry neer in zijn bedje.

'Sluit me bij mij aan of sterf.'
Ik sprak zo duidelijk mogelijk, hij mocht mijn pijn niet zien. Dat verdiende hij niet.

'Nooit.'

Even was het stil, de takken van de book zwiepte tegen het dak aan. Regen kletterde tegen de ramen. En toen werd de stilte doorbroken.

'Avada Kedavra.'

Einde