When the light goes out ~Jily~ ✔

Chapter 14

Pov James

Lily Evans. Ik kon nergens anders aan denken dan aan haar, had ik mijn herrineringen maar terug. Ik zou willen dat ik dichter bij haar kon komen, haar haren achter haar oren laten glijden en mijn mond op de hare drukken. Hoe zouden smaken?

Zo zeldzaam, zo kostbaar, zo zoet in de mond, als een druppel bronwater langs de punt van een droge tong. Soms verlangde ik er zo naar dat het mijn hersenen deed kloppen. Sirius vertelde dat ik gemakkelijk geïrriteerd was. Ik liet me verslappen en werd voorbij mijn niveau van tolerantie geduwd.

Het was vervelend. Je geheugen kwijt raken. Ik ken alle verhalen, alle streken, alle grappen...elk herrinering ken ik. Maar het voelde niet alsof ik er zelf bij was. Het was een verhaal dat verteld werd. Liever luisterde ik niet naar zulke verhalen, want ik weet dat ik nooit aan James Potter kan voldoen. Aan Prongs.

Het is soms de meest vermoeiende, stressvolle, geduld dunner wordende uitdaging waarmee het lot me waarschijnlijk ooit mee heeft getest. Ik hield natuurlijk meer van ze dan dat ik ooit onder woorden kon brengen. De Marauders, zijn ouders... Lily Evans. Ik voelde zijn gevoelens. Ik voelde zijn strijdlust en zijn aantrekkingskrachten tot dingen of mensen. Het voelde meer alsof ik James lichaam had overgenomen, inplaats James Potter zijn.

Daarom had ik Lily gevraagd. Ik had gevraagd of ze met me naar Hogsmeade wilden gaan. Of eigenlijk...nog niet. Ik had een briefje in haar broekzak gestopt. Ik durfde het niet...ik had zijn angst ook in me. Of was dit toch meer mijn eigen ding. James Potter had Lily al vaak genoeg uitgevraagd. Waaron was dat dan zo moeilijk.

Ik stond op, ik heb niks te zoeken in de bibliotheek. Met grotte passen liep ik naar de leerlingenkamer. Wegenlopen van mijn gedachtes, ik wed dat James Potter niet zo'n lafaard was.

'Remus, wat is dit'. Ik keek naar mijn bed dat nog netjes was toen ik de kamer een paar uur geleden verliet, maar nu zat er een berg met perkament op.

'Dat zijn tekeningen'.

'Oh, sorry. Misschien moet ik wat duidelijker zijn. Waarom zitten er tekeningen op mijn bed'.

'Die zijn van jouw. Je hebt ze allemaal door de jaren getekend...eigenlijk mocht niemand ze ooit bekijken, maar we wisten waar ze lagen en elke keer als er een nieuwe tekening bij kwam waren we de eerste die het bewonderde'.

Nu pas keek ik naar wat er eigenlijk op stonden. En het was...Lily Evans

Mijn ogen staarden naar haar gezicht, naar de top van haar wangen, de amusement in haar gezicht, de vonk van plagen in haar irissen. De hoeken van mijn eigen mond verlepte. Ze was prachtig, en ik had dit gemaakt.

Nog iets waar ik tegenop kan.

'Ik weet nog dat je vervloekte toen ik je tekening probeerde te bekijken...helaas voor jouw was ik je een stap voor' zei Sirius met een grijns op zijn gezicht.

Jouw...hij sprak het uit alsof het ik was dat al deze prachtige kunst had gemaakt.

'Stop'.

Ik draaide me gehaast om, en keek James Potter's vrienden aan.

'IK BEN JAMES NIET, IK HEB DEZE TEKENINGEN NIET GEMAAKT. DUS STOP MET HET BEHANDELEN ALSOF IK HEM WEL BEN. IK BEN JULLIE VRIEND NIET, IK BEN NIET ZO ALS HEM'.

De drie jongens in de kamer keken me met grote ogen aan. Medeleven was op hun gezichten te zien. Ik had niet moeten schreeuwen. Iedereen doet zijn best hier.

'James, kan ik je even spreken?'

Mijn oog viel op een meisje in de deuropening. Lily. Had ze alles gehoord? Ze zal me vast voor de rest van mijn miezerige, onbetekende leven haten. Ik liep zonder enige aantoning van emotie achter haar aan.

We waren alleen in de gang.

Ik wou dat ik mijn lippen op de hare kon drukken, ik wenste dat ik de koelte van haar huid kon voelen, wensend dat ik haar geur kon inademen, wenste dat de manier waarop mijn maag fladderde echt kon zijn. Maar het waren James gevoelens dat ik voelde, niet de mijne.

Ze tilde haar blik op om in mijn ogen te kunnen kijken en legde een hand op de mijne. 'Alles komt goed, James ... ik weet dat je het kunt'.

Mijn lip trilde, waardoor ik niet de kans kreeg om te reageren. Ze begon voor mijn ogen te ontbinden, vervaagde met de achtergrond van de hal in heldere, gepixelde vierkanten die zich opvouwen totdat er niets meer overbleef dan een holodek met witte muren en dezelfde kunstmatige lucht die de hele nacht op zijn schouders had gezeten, hem verbood om volledig te geloven in de scène die hij voor zichzelf had opgezet.

Was ik aan het huilen?

Ik slikte door een poging om de knoop in mijn keel los te maken, maar het werkte niet. En ik kon het niet in mezelf vinden om weg te lopen, de hal en de essentie van Lily te verlaten. Dus ging hij zitten, trok mijn knieën tegen mijn borst en begroef mijn gezicht in mijn knie.

'Het komt wel goed, James,' herhaalde ik Lily's woorden terwijl ik langs de waas keek die zijn ogen verzadigde. 'Het komt wel goed, hoe kun jij dat nou weten. Hoe weet je dat ik mijn geheugen niet permanent heb verloren?'

Ze ging naast me zitten, een glimlach vormde op haar prachtige gezicht. De drang om mijn hand op haar gezicht te laten vallen, en een kus op haar lippen te drukken verscheen weer. Een warm, en prettig gevoel overvloedde mijn borstkas. Ik ademde gecontroleerd, zodat ik niet zou flauwvallen van bewondering.

'Je bent nog dezelfde jongen als voorheen, je moet gewoon opnieuw beginnen. En als je het de eerste keer kon, dan zal de tweede keer net zo gemakkelijk zijn. Met of zonder al je herrineringen. Ik geloof in je'.

Nu hield ik me adem in. Haar gezicht was nu zo dichtbij, dat hij maar een paar centimeter hoefde te verschuiven elkaars neus te kunnen raken. Thanks Merlin stond ze op en gunde ze me nog een zoete glimlach voor dat ze vertrok.

'Morgen gaan we quidditch spelen'.