Hatred (EXO FF) (FINISHED)

[34] Retrograde Amnesia

[34] Retrograde Amnesia

--------------------------------------------

Claire's POV (Courtney's Mom)

She's sleeping, she's so innocent and look like an angel. Hindi ko akalain na darating kami sa gantong sitwasyon. It is all unexpected.

-flashback-

Kausap ko ngayon ang Doctor na mag-oopera sa anak ko. It's 3am in the morning at kausap ko siya.

"Doc.. Is it safe?" Tanong ko.

"I'm not sure but this operation or surgery is the most effective and fastest treatment for tumors that are caught early and have not metastasized." Paliwanag niya.

"How can we be possibly sure that the tumor will all be removed?" Hindi ko rin naman maiwasan na kabahan. Ina rin ako at nag-aalala ako sa anak ko.

"It is the only option ensuring that the entire visible tumor is eliminated. However, there is no guarantee that all microscopic extensions of a tumor have been removed." Napatango na lang ako, it's not a hundred percent sure na maaalis nila ang tumor sa utak ng anak ko.

Pero susugal ako. Mas gusto ko ng ma-operahan siya kesa naman nakikita ko siyang nahihirapan.

"Mrs. Cortez are you completely sure about this?" Tumango-tango lang ako.

"For this reason, surgeons may also removed a large portion of healthy tissue that surrounds the tumor. Are fine with it? Hindi rin naman namin to maiiwasan." Ikamamatay niya ba to? Ikakamamatay ba to ng anak ko?

"A-anong mangyayari sa kanya kapag ganun? Ikamamatay--"

"No, Mrs. Hindi kami 100 percent sure na matatanggal namin ang tumor sa utak niya pero, hindi siya mamamatay. Let's see what would be the outcome. May positive at negative na epekto ang operasyon sa kanya." Pagpapaliwanag niya. Napatingin ako kay Mr. Martinez, Keith's Dad at nagkibit-balikat lang siya.

Nasa akin ang desisyon. Susugal ako para sa buhay ng anak ko. She can't die because of this. And I won't allow that to happen.

"Do the surgery." Tumango lang yung Doctor sa sinabi at hinanda na nila lahat ng kailangan para sa operasyon ni Stephanie.

-end of flashback-

"Tita." Napatingin ako kay Keith na kararating lang.

One week. One week na kaming nag-sstay dito sa ospital. Hinihintay pa namin kung anong ibig sabihin ng nangyari ngayon sa anak ko.

Hindi niya kami kilala, kahit na ang sarili niya. Wala siyang maalala na kahit ano, kahit sino hindi niya maalala.

"Nagising na po ba siya?" Tanong niya habang tinutulungan ko siya sa mga pasalubong niya.

"Hindi pa. Maya-maya siguro, we can wait." Sagot ko at tinanguhan niya lang ako.

"Tita yung results po ba?" Tanong niya ulit.

"Dadalhin na lang daw dito ng Daddy mo. For now, hindi pa tayo pwdeng mag-conclude na lang ng kung ano. Maghintay tayo." Sagot ko sa kanya.

Napatayo naman ako ng maramdaman kong nagising si Steph. Nilapitan ko agad siya at tinulungang maka-upo.

Hanggang ngayon, hindi pa rin siya nagsasalita. Noon lang, nang magising siya after surgery. Yun lang at hindi na nasundan pa.

"Anak, gutom kana ba? What do you want to eat? Fruits?" Tanong ko at tinuro ko yung mga dalang prutas ni Keith.