Looking Back (1&2) (COMPLETED)

CHAPTER 1 -JUST A MEMORY

CHAPTER 1

*****************************************

Bakit ganito? Nasaan ako? Naglalalakad ako ngayon sa isang kalsada. Wala katao-tao.. puro puno lang.. pero the place isn’t that creepy. Tinignan ko yung nilalakaran ko at unti unti napangiti na lang ako sa nagagandahang petals ng red rose na nakakalat sa dinadaanan ko.Sinundan ko lang ang mga talulot ng rosas hanggang marating ko ang dulo. Isang bench ang natanaw ko at may nakaupong isang lalake doon.

 Siya. siya lamang ang nagpapabilis ng tibok ng puso ko ng sobra tuwing makikita ko siya.  He is the man I love. The man I was destined for.

“Lexter” sigaw ko na siyang ikinalingon niya.  Sapat na ang mga titig niya at ang simpleng ngiti niya para masabi niya sakin kung gaano niya ko kamahal. Sapat na yun para makita at maramdaman ko kung ano ako sa kanya. .

Ano kayang pakulo na naman ito?? Tinakbo ko yung distansyang nakapagitan samin. Tumayo siya ng malapit ko na siyang maabot,  pero bakit ganon??

Parang may kakaiba?? biglang nagbago yung itsura ng mukha niya? Bakit parang natatakot siya?? Huminto ako sandali dahil nalilito ako sa ikinilos niya. Bigla siyang tumakbo papunta sakin at niyakap niya ko. Naguguluhan man ako, kusang napapikit ang mga mata ko.

pero laking gulat ko, ng buksan ko ang aking mga mata. WALA NA SIYA.. !!!! unti-unting binalot ng takot ang sistema ko.

at mas lalong nakadagdag ng pag-aalala  ng Tingnan ko ang aking mga kamay.

a-ang daming d-dugo!!! tuluyan na kong nanginig sa takot. Bakit? ano ito? asan siya? sabay-sabay na salakay ng mga tanong sa naguguluhan kong pag-iisip.

hanggang sa unti – unting umaagos ang luha sa pisngi ko.

 then every lovely petals, turned into blood.  

tumakbo ako sa pinagmulan ng dugo.Hindi ko na magawang ihakbang ang mga paa ko ng makita ko siya sa pinakadulo kung saan nangggagaling ang dugo. Nakahandusay sa kalsada ang lalaking pinakamamahal ko.

“No!!” sigaw ko..

 *********

“Stella..!! Stella!! Gumising ka!! Cristella Marie” may nagyuyugyog sakin ng malakas. Napabalikwas ako ng bangon at nakita ko si mama na nag-aalala habang hawak ang magkabilang pisngi ko.

“Anak, nanaginip ka na naman..” she said. Bakas na bakas ang pag-aalala sa mukha ni mama. Wala na kong nagawa kundi ang yumakap na lang sa kanya. 

 dun ko lang aramdaman na basang basa na pala ako ng pawis 

“mama, I saw him again. mama kasalanan ko. kasalanan ko.”Paulit ulit kong sabi habang umiiyak. mas lalo ko pang niyakap  si mama. gusto kong maramdaman na totoong panaginip lang ang lahat.

Gabi gabi na lang umiiyak ako, palagi akong binabangugot ng nakaraan ko.

“ssshh.. it’s not your fault baby.. it’s not your fault” inaalo ako ni mama.

Hindi ko alam. Bakit ganito. 1 year have passed, yet that tragedy still haunts me.

“mama..mahal na mahal ko siya, hindi ko na kaya” the pain is so unbearable. it keeps on lingering inside me. Nakakamatay yung sakit

“baby you need to be strong.. remember what he asked for?? He wants you to continue your life"

“how can I continue my life if he is my life and now, he’s gone”

I remember what he said during the last moment of his life.

*flashback*

“babe.. I love you.. Continue your life.. no matter what.”  that was his last message for me.

He waited for me..

he waited for me to say goodbye..

Sabi ng parents niya.. hinahanap niya daw ako. Wala daw siyang bukang bibig kundi  “bring stella here.. please” paulit ulit. paulit ulit.

Then I hugged him and kissed him.

“I love you too babe..” then he closed his eyes..

*end flashback*

Napapikit na ang ako para pigilan ang nagbabadyang luha papatak na naman. Pero para silang may sariling utak na patuloy lang ang paglandas, patuloy lang ang pagdaloy.

 I don’t know how long I can bear the pain.

Nung mawala siya para na rin akong namatay. The agony slowly killing me. 

isang taon na rin ang nakalipas ng maganap ang trahedyang nagpabago ng takbo ng buhay ko, 

I don’t know how can I continue my life now that your gone Lex. You told me that you were always be here, but why I can’t feel you. where's your prescence? where's your love? bakit sakit lang ng nakalipas nag nararamdaman ko?

 I can’t still move on..

“matulog ka na..” sabi ni mama. Inihiga niya ulit ako sa kama at inayos ang kumot ko.

I close my eyes hoping that I will see only the happy moments of our memories.. 

 I wish.

***********************