Mutluluk Baharı(YAYIMDA-TAMAMLANDI)

Bölüm 7

İyi okumalar:)

Bölüm 7

Tam umudumu yitirmişken gelmişti Bahar bana, kırılan kalbime. Onu karşımda görmem bile onu affetmem için yeterliyken, söyledikleri... Kalbimin mutluluktan durmasına neden olacaktı neredeyse. Ellerini yanaklarımda hissettiğimde gözlerim bana değil, ona itaat etti ve kendiliğinden kapandı.

''Seni çok seviyorum.'' Dudaklarından dökülen bu cümle dünyamın en güzel sözcüklerini barındırıyordu.

Uzanıp alnına derin bir öpücük bıraktım kokusunu içime çekerken ve kalbimden taşmak için aylardır bekleyen sözcükleri serbest bıraktım.

''Ben de seni çok seviyorum.'' Gözlerinin yeşilinde kaybolmak istedim. Onu sarıp sarmalamak ve her şeyden, bütün kötülüklerden korumak istedim.

Uzandım ve kollarımı sıkıca sardım ona, kalbimde saklamak istercesine. Mutluluktan ölebilir miydi insan? Ben o an ölebilirdim. Belime sarılan iki ince kol ruhumun bütün yüklerini aldı sanki ve başımı saçlarının arasına gömdüm, kokusunu derin derin çektim içime. Kendini biraz geriye çekti ve gözlerimin içine baktı. Ellerini tekrar yanaklarıma koydu ve gözlerini kapattı.

''Geç kaldım sandım. Seni kaybettim sandım Çağan, çok korktum.'' Dedi iç çekerek. Nasıl bir his olduğunu biliyordum, nasıl hissettirdiğini çok iyi  biliyordum.

''Bundan sonra kaybetmek yok Baharım.'' Dedim yüzüne gelen saçlarını geri iterek. Hafifçe kaşlarımı çattım. ''Bundan sonra sırlar da yok!'' Annesinin en sevdiği eşyasını kıran küçük bir çocuğun suçlu bakışları yerleşti gözlerine ve başıyla onayladı beni.

''Yok, bundan sonra sırlar yok.'' Gülümsedim ve alnına bastırdım dudaklarımı. Oradan yanaklarına, burnuna... Gözlerini kapattığını gördüğümde gülümsedim ve aylardır yapmak istediğim şeyi yapıp dudaklarımı aşkla kavuşturdum dudaklarına.

.........&&&&&&&&&........

Dudaklarımız birbirinden ayrıldığında başımı hızla göğsüne yasladım ve sarıldım ona. Sıkıca sarıldı bana ve saçlarımın arasında dudaklarını hissettiğimde dudaklarımda geniş bir gülümseme oluştu. Aylardır içimde büyüyen huzursuzluk bir anda terk etmişti beni sanki. Kalbim üzerindeki ağırlıkları atmış gibi hissediyordum. Çağan kendini biraz geriye çektiğinde başımı kaldırıp ona baktım. Dudakları alnıma dokundu ve derin bir nefes aldı.

''Kokun...''dedi mırıltıyla. ''Aynı adın gibi baharı taşıyor içinde.'' Gözlerimi kapattım, kollarımı hızla boynuna doladım ve kokusunu içime çektim derince. Beni kendinden biraz uzaklaştırdı ve oturmama yardım edip o da yanıma oturdu. Ellerimi tuttu ve dudaklarına götürüp avuç içlerime birer öpücük bıraktı.

''Şimdi bana sorunun ne olduğunu, her şeyi anlat Baharım. Aramızda sırlar olmasın!'' Başımı ellerimize doğru eğdim ve derin bir nefes aldım. Sonra gözlerinin içine baktım ve konuşmaya başladım.

''Sorun babamla aramızdakiler...'' dedim ve her şeyi ona anlatmaya başladım. Her şeyi anlattım ona hiçbir şeyi atlamadan kelimesi kelimesine. ''O gün babam beni çok kırdı Çağan, ona kızgındım, kendime kızgındım.'' Dedim gözlerinin içine bakarak. Sonra uzandım elini tuttum sıkıca. ''Ama o kadar büyük bir aptalım ki ben, kırılmayı en hak etmeyen kişiyi, seni kırdım. Ne olur affet beni Çağan.'' Gözyaşlarım tekrar akmaya başlamıştı.

Uzanıp gözyaşlarımı sildi yavaşça. Sonra uzanıp beni sıkıca sardı ve göğsüne başımı koymamı sağladı. ''Benim seni affetmekten başka çarem yok ki Baharım.'' Dedi yavaşça. Gözümden bir yaş daha aktı. Ben şimdiye kadar annem dışında hiç kimsenin sevgisini bu kadar derinden hissetmemiştim. Bana o kadar güzel hissettiriyordu ki kalbinden geçenleri sanki açık bir kitap gibi okuyabiliyordum onu. O kadar güzeldi ki kalbi bana dünyadaki bütün mutlulukları vaat ediyordu. Ben bu adamı nasıl kırmıştım, kırabilmiştim anlayamıyordum.