Herkese merhaba...
Hem özel bölüm hem de yeni hikaye ile bağlantılı ufacık bir bölüm getirdim. Açıkçası Çağan ve Bahar'ı birazcık özlediğim için de paylaşmak istedim.
Okursanız yorumlarınızı bekliyorum. İyi akşamlar :)
......&&&&&&......
"Bahar'ım daha ne kadar küseceksin bana? " Elimdeki kitabı kapatıp yavaşça yanıma koydum ve umursamaz bir bakış attım ona. Ellerini saçlarının arasından geçirdi ve derin bir nefes aldı. Yavaşça ayağa kalkıp odadan çıkarken sesini duydum.
"Ne zamana kadar konuşmayacağız Bahar'ım?" Arkamı dönüp gözlerinin içine baktım. Kırgınlığımı, kızgınlığımı görmesini istiyordum. Neden böyle bir şey yaptığını anlamaya çalışıyordum ama bir türlü bulamıyordum.
"Sen yaptığın şeyin mantıklı bir açıklamasını bulana kadar konuşmayacağız Çağan!"
Derin bir nefes aldı ve o da ayağa kalktı. Birkaç adımda bana yaklaşıp gözlerimin içine baktı.
"Yaptığım şeyin zaten mantıklı bir açıklaması var Bahar'ım! Eğer inat etmeyip dinlersen zaten istediğin o açıklamayı duyacaksın!" Dedi sakin olmaya çalıştığı sesiyle.
"Oğlumun hastanede yatacak kadar kötü olmasına neden olan bir kızı koruyup onu saklamanın nasıl bir açıklaması olabilir Çağan?" Diye bağırdım dayanamayarak. "Bulut'un ne hale geldiğini kendi gözlerinle gördün. Sen de yanımızdaydın! Benim oğlumun ne kadar acı çektiğini, o ye-" Bir an için sustum ve derin bir nefes aldım. "O kız yüzünden nasıl hastalandığını gördün. Sen nasıl ona yardım edersin ya!" Diye bağırdım günlerdir içimde tuttuğum öfkeyle.
"Bahar-"
"Sen ne zaman üç gün önce tanıdığın biri için kendi oğlunu üzecek bir baba oldun Çağan?"
Sözcükler ağzımdan ben engel olamadan çıktığında Çağan'ın sendeleyip bir adım geriye gittiğini gördüm. Gözlerindeki öfke dağılmış, yerini kalbimi acıtan bir hayal kırıklığı yerleşmişti. Gözlerine biriken yaşların arasından buruk bir gülümsemeyle baktı bana.
"Sen ne zaman insanların acılarını görmeyi bırakıp onları yargılamaya başladıysan belki ben de o zaman söylediğin gibi bir baba olmuşumdur Bahar!" Dedi içinden kırgınlık akan bir sesle.
"Şimdiye kadar çocuklarımın tek bir damla gözyaşı dökmemesi için her şeyi yaptım ben! Onların canı bir acıdığında benim kalbim kavruldu. Ben seni, kızlarımı, oğlumu canımdan çok sevdim hep!
Bulut hasta olduğunda ben de oradaydım evet. Onun alamadığı her nefes benim canımdan bir parçayı alıp götürdü. Oğlumu o halde görünce senin kadar benim de canım yandı Bahar! Benim için sizden daha önemli hiçbir şey yok şu hayatta!" Dedi sesi sonlara doğru iyice yükselirken. Sustu ve derin bir nefes aldı. Gözlerinde gördüğüm kırgınlık gözlerimden gözyaşı olarak aktı.
"Bulut'u o halde görmek seni yaraladı, canın yandı biliyorum seni anlıyorum da ama..." dedi bir adım daha geriye giderek. Gözünden akan bir damla yaşı hızla silip gözlerimin içine baktı ve fısıltı gibi çıkan sesiyle konuştu.
"Bunca yıldan sonra, şimdiye kadar senin güvenini kıracak her şeyden uzak durmuşken, bana neden güvenmediğini anlayamıyorum Bahar! Ve emin ol bu, söylediğin her şeyden daha çok canımı yakıyor."
"Çağan-" Burukça gülümseyip gözlerimin içine baktı.
"Sonra Bahar... Şimdi daha fazla konuşursak birbirimizi daha çok kıracağız. O yüzden... Eğer neden yaptığımı gerçekten öğrenmek istersen ben göl evinde olacağım!" Dedi ve beni arkasında bırakıp öylece gitti.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mutluluk Baharı(YAYIMDA-TAMAMLANDI)
General Fiction''Geç kaldım değil mi?'' diye sordum ümitsizce bakışlarımı tekrar ona çevirirken. Gözlerimin en derinine baktı. ''Bana söylediklerin... Çok kırdı beni, kendimi çok kötü hissettim Bahar, senin canını yaktığımı düşündükçe kendimden nefret ettim.''...
