Troublemaker

Hoofdstuk 1

Het geluid van mijn schoenen op tegels weerkaatst tegen de muren. Het is een nogal lege, donkere, grijze hal waar ik langs stap. Aan de muren zijn her en der foto's van verschillende personen te bewonderen.

Ik kom tot een stop omdat ik voor een deur sta, de enige deur in deze ruimte. Ik klop rustig aan. Er is meteen iemand die de deur opent met een grote glimlach. Het is een man met een klipbord in zijn handen. Hij is zeer formeel gekleed met zijn grijze haren voorzichtig naar achteren gekamd.

"Marshall Milayda?" Leest hij van één van zijn papieren die hij voor zich hield. Hij heeft een rustige, maar toch krachtige stem.

"De enige echte." Antwoord ik met een zwakke glimlach. Hij kijkt op van zijn klipbord en steekt een hand naar me uit.

"Bond, Marcel Bond." We schudden elkaars handen en stappen samen naar binnen. De man gaat meteen achter zijn bureau zitten en begint iets te noteren.

Ik sluit de deur achter me en gebruik deze tijd om een beetje rond te kijken. De bureau is al even leeg en triestig als de gang van daarnet. Alles is heel geordend en niets ligt ook maar een beetje uit zijn plek.

"Zet je maar neer. Op deze manier kunnen we beginnen met het toelatingsgesprek." Ik kijk de man recht in zijn ogen en doe wat er gevraagd wordt. De stoel waar ik op ga zitten is bedekt met een klein kussentje waardoor ik meteen comfortabel word. "Dus, hoe ben je hier terechtgekomen?"

"Mijn moeder is overleden." Antwoord ik nogal gevoelloos.

"Oké," Het geluid van zijn vulpen tegen papier wekt meteen al de stress in me op. Wat voor een vragen komen er nog als dit nog maar het begin is? "En je vader? Je hebt toch wel een vader, niet?"

"Technisch gezien wel."

"Wel, het spijt me om dat te horen."

"Als het je zo spijt waarom noteer je het dan?" Ik kruis mijn armen en leun me wat naar achter in mijn stoel, dit maakt het voorwerp meteen minder comfortabel.

"Dat is mijn job, ik doe enkel wat er van me wordt gevraagd." En alsof het hem niets doet verscheen dan ook opeens een nieuwe zin op zijn papier. "Vertel eens, wat is er dan precies gaande tussen jouw vader en jij dat je er niet meer terecht kunt?"

"Geen commentaar." Hij kijkt eindelijk weg van zijn papier om zo naar mij te kunnen kijken.

"Mevrouw Marshall, het spijt me als het onderwerp gevoelig ligt, maar dit is iets dat we echt moeten weten voor je inschrijving." Antwoord hij nogal geschrokken. Hij is het waarschijnlijk niet gewoon dat mensen hem tegenspreken.

"Wil je mijn oma haar geld of niet?" Vraag ik nogal bot terwijl ik naar een foto op zijn bureau kijk. Hij staat erop samen met een vrouw, waarschijnlijk zijn vrouw.

"Ik kan je verzekeren dat dat hier niet belangrijk is. Nu, ik vraag het nog één keer. Wat is er gaande tussen jou en jouw vader dat je daar niet kan blijven?" De toon van zijn stem veranderd geen seconde waardoor ik me een beetje ongemakkelijk begin te voelen.

"Hij wou geen dochter. Ik was de reden dat mijn ouders ruzie maakte en zijn gescheiden." Ik geef hem dan eindelijk het antwoord waarop hij zit te wachten. Natuurlijk pent hij het ook meteen neer, ik had niets anders verwacht.

"Zeg eens, schrijf jij dan echt alles op wat ik hier zeg?" Vraag ik nieuwsgierig.

"Dat is deel van het gesprek. Ik moet dit allemaal noteren om daarna in een dossier te steken." Legt hij uit terwijl hij zijn zin even afschrijft. "Nu ik je thuissituatie heb kunnen noteren krijg je van mij een formulier met wat minder persoonlijke vragen die je van mij mag invullen." Hij schuift het papier naar mij langs de bureau. Hij neemt nog snel een pen en legt die er gauw op. Ik neem het papier in mijn handen en besluit om het eerst eens te lezen.

Hij had gelijk, het was niets persoonlijk. Op het papier stonden vragen over mijn hobby's, allergieën, geboortedatum, gewenste aantal kamergenote- Wacht eens even... Ik wil helemaal geen kamergenoten.

"Uhm, meneer?" Hij kijkt me aan en geeft me een directe blik als teken dat ik mijn vraag mag stellen. "Wat bedoelt u met gewenste aantal kamergenoten?"

"Oh, natuurlijk, dat ik dat niet vermeld heb. Op deze school vinden we het van groot belang dat je sociaal bent en met andere leerlingen kan omgaan. Het bereid je een beetje voor op je verdere leven, begrijp je? Je kan kamers kiezen van twee tot vijf kamergenoten." Antwoord hij waardoor ik meteen mijn volgende vraag ook stel.

"En alleen?"

"Het spijt me, het minste aantal leerlingen op één kamer is twee, maar als je liever met zo weinig mogelijk leerlingen op een kamer zit dan houden we daar zeker rekening mee." Vult hij aan waardoor ik een beetje kalmer word.

Na ongeveer vijf minuten schrijven ben ik klaar om mijn formulier af te geven. Ik check nog een laatste keer of ik alles wel heb ingevuld en geef het dan samen met de pen af. De man nam het vriendelijk aan en kijkt er even snel naar.

"Goed, dan heb ik nog één vraag."

"Vraag maar." Na die woorden neemt hij een stemrecorder en legt het op tafel, tussen ons. Het maakt me een beetje ongemakkelijk waardoor ik de man raar aankijk. "Moet dat echt?"

"Bij deze vraag wel, ja. Dus, wat versta jij onder het begrip toekomst?" Ik vind het maar een rare vraag, maar besluit uiteindelijk om er antwoord op te geven.

"Wel, uhm, het is de tijd die nog moet komen. Sommige mensen denken dat het al vaststaat in de sterren, maar sommige geloven dat je dit zelf bepalen kan. Persoonlijk denk ik dat je DE toekomst niet kunt veranderen, maar JOUW toekomst ligt volledig in jouw handen. Ik bedoel, wetenschappers maken ons bang door te vertellen dat DE toekomst steeds erger zal worden, maar wat ze nooit vermelden is dat onze toekomst is zoals wij hem maken en dat na de gedragingen van een persoon die zich mee zal aanpassen." Leg ik uit waardoor de man me nogal sprakeloos aankijkt.

"Was dat alles, Milayda?"

"Ja." Antwoord ik snel. Hij neemt de stemrecorder weer weg en steekt dan een hand naar me uit, ik weet totaal niet wat ik moet doen dus neem het gewoon aan.

"Welkom op Futurae Vitae, je kan volgende week met de andere leerlingen aan het nieuwe schooljaar beginnen." Ik was eerst nogal verrast toen hij het zei, maar glimlachte na ik besefte wat hij wel degelijk zei.

Dit is het dan, de start van mijn nieuw leven. Nog één week en ik kan al beginnen in deze nieuwe school. Wel, ik had geen andere tijd verwacht omdat het in tegendeel het begin van een nieuw schooljaar is, maar toch was ik blij. Blij dat ik een kans kreeg om opnieuw te beginnen.

~ I  12/04/2018
Het eerste hoofdstuk van ons nieuwe boekje aaah! Hahah oke dus u woordje is 'ontmoeting'
Bye llama, i love you <3
Always🔮