Troublemaker

Hoofdstuk 37

Het volgende papiertje komt al binnen waardoor Sean weer naar de deur gaat en het opendoet. Hij leest het volgende voor:

~Ik dacht dat de laatste opdracht vanzelfsprekend zou zijn. Probeer maar uit deze ruimte te ontsnappen. Als dat niet lukt zal je zelf wel zien wat voor een gevolgen dat heeft, ik hou het graag spannend.~

Hij verfrommeld het papiertje en gooit het op de grond. Hij ziet dat ik uit paniek met mijn been begin te tikken en uit het raam begin te staren. Hij gaat gehurkt voor mij staan zodat ik nu recht in zijn ogen kijk.

"Kijk, we weten niet of dit allemaal waar is, oké. Als die gast een beetje logica kende zou hij weten dat je zonder bewijs niet ver komt. Daarbij, hij heeft zichzelf verraden." Ik kijk hem verward aan, nu mag hij wel zeggen wat hij bedoeld. Hij fronst zijn wenkbrauwen naar mij en veegt dan de tranen vanonder mijn ogen. "Liv heeft zogezegd gezien dat Tom haar bedrogen heeft samen met nog zóveel mensen, dan zijn ze niet alleen. Niemand kan ze kwaad doen. Daarbij, het is hier een hypermoderne en zwaarbeveiligde school, het is onmogelijk om iemand binnen deze muren zoveel te kwetsen dat ze in een coma geraken." Hij had ondertussen mijn handen al stevig vast in de zijne. Zijn zwarte haren waren al een beetje over zijn voorhoofd gevallen waardoor ik naar hem glimlachte. Dan zet hij zich recht. Hij trekt mij ook recht en trekt helemaal door tot ik in zijn armen ben. Dan omhelst hij mij stevig. "Niemand kan je iets doen." Hij legt zijn kin voorzichtig op mijn hoofd, zo blijven we wel even staan. "En denk logisch na, Milayda. Liv kan niet zonder jou, ze zou al lang voor deze deur gestaan hebben. Deze gang heeft veel camera's, niemand zou haar dan iets aandoen. Zelfs al knoeit hij met de camera's, dan hebben de mensen die ervoor werken dat al lang door en zou hier een 'bewaker' zitten ofzo."

____________________

Ik zit op mijn bed, leunend tegen de muur terwijl Sean aan mijn bureau zit. Er was ondertussen nog een papiertje onder de deur geschoven, maar Sean zei dat we het moesten negeren. Ik zat nerveus rond te kijken toen ik plots een papiertje tegen mijn hoofd voelde. Ik keek naar Sean en hij stak zijn tong naar mij uit.

"Grappig. Zeer volwassen." Reclameer ik waardoor hij snel zijn handen in de lucht steekt als teken van genade.

"Drinkt iets. Het tekort aan water in je lichaam maakt je chagrijnig." Antwoordt hij met een klein lachje dat hij al snel verstopt als hij mijn blik ziet.

"Nee, het tekort aan informatie over Liv en Tom maakt mij chagrijnig." Geef ik toe.

"Wel, die twee hebben al veel doorstaan. Dus, als het waar is redden ze het nu ook wel."

"Kijk, jij bent ook al niet meer honderd procent zeker."

"Natuurlijk wel. Ik zei ALS."

"Sean, zouden we niet gewoon lezen wat ze willen. Wachten gaat niets opbrengen." Hij draaide zijn ogen en gaf toen antwoord.

"Oké, ik zoek een uitweg voor je. Wat je ook doet, raap dat papiertje niet op." Nu was het mijn beurt om met mijn ogen te rollen. Hij zet zich recht en stapt naar de deur. Hij duwt nog eens op het knopje en deze keer ging hij wel meteen open. "Dat is... Vreemd." Hij kijkt rond in de gang terwijl ik ook ga rechtstaan. Hij verlaat de ruimte, dus volg ik hem snel, ik wil niet alleen in deze kamer worden opgesloten.

"Sean, het is hier veel te stil." Merk ik op waardoor hij wel sprakeloos lijkt. "Sean?"

"Misschien gaat Gally iedereen opvreten." Lacht hij, maar ik hoor aan zijn stem dat hij ook totaal niet weet wat er gaande is. We stappen samen tot het einde van de gang en beginnen al snel stemmen te horen. "Kijk, iedereen is er." We gaan samen de hoek om en horen al meteen dat het uit de gezamenlijke ruimte komt. We kijken even naar elkaar, en dan neem ik Sean zijn hand vast en ga aan zijn arm hangen voor de zekerheid.

Wanneer we de ruimte binnengaan zien we meteen waarom het op de gang zo luid was. Gally had gelijk. Liv was tegen Tom aan het roepen over dat hij haar bedrogen heeft en de rest stond er rond alsof Liv en Tom aapjes uit de dierentuin zijn. Wel, Gally had het waarschijnlijk wel wat overdreven want Tom bleek niets terug te roepen dat Liv hetzelfde deed. Ik zie het eerlijk gezegd Liv ook niet doen. Dan voel ik Sean uit mijn grip gaan en zich tussen de menigte mensen duwen.

"Kan iedereen rustig doen, alsjeblieft!" Ik zag hem misschien niet meer, maar hoorde duidelijk zijn stem nog over de hele ruimte roepen. "Jullie twee, meekomen! De rest, weg, er is hier niets te zien!" Opeens gaat heel de groep uit elkaar en stapt Sean kwaad de kamer uit met in één hand Liv haar pols en in de andere die van Tom. Ik volg dan maar snel en zie veel leerlingen raar naar Sean kijken.

We komen allemaal aan in Liv en mijn kamer. Sean doet de deur achter ons dicht en laat eindelijk hun polsen los. Ze kruisen beide hun armen en negeren elkaar volkomen.

"Zitten. Beide." Tom deed wat Sean van hem vroeg. Wat wil je, hij is zijn beste vriend. Liv luisterde eerst niet, maar toen ik met een smeekende blik naar haar keek deed ze het wel. Terwijl Sean met hun bezig is kijk ik naar de deur en zie dat het papiertje van daarnet er nog steeds ligt. Ik ga er voorzichtig heen en pak het dan op. Het was veel kleiner dan de andere papiertjes. Ik doe het open en zie slecht twee woorden staan.

~Te laat.~

Dan draai ik het eens om en zie nog een tweede boodschap.

~Los het nu maar zelf op.
PS. Dat is onmogelijk.~

Ik stap naar Sean en tik hem op zijn schouder. Hij draait zich snel om en ik geef hem het papiertje.

~ I 11/07/2018
Oke kwn wa ik heb geschreve ma oke hahah u woordje is 'kat' idk mn kat ligt hier
Bye llama, i love you <3
Always🔮

What we say when we love someone in the UK: "Scared, Potter."