Troublemaker

Hoofdstuk 45

We zijn nu al een kwartiertje aan het wachten op een volgende reactie van Liv, maar er gebeurt niets. De sfeer daalt langzaamaan tot iedereen er nerveus zat te wachten. Tom zit samen met Liv haar mama naast haar bed, Tom houdt haar hand vast terwijl hij soms eens een woordje tegen haar zegt. Sean staat leunend tegen het raam met mij naast hem. Juist wanneer hij iets wilt zeggen komt er iemand binnen.

"En? Heeft ze al iets gedaan?" Tom kijkt op van Liv en knikt, met veel spijt, nee. De verpleger komt wat dichter bij ons staan en neemt dan zijn klipbord vast. "Wel, het spijt me zeer."

"Weet u wanneer ze ongeveer zal ontwaken?" Vraagt Liv haar mama met een betreurde blik.

"Ik heb geen exacte tijd, maar ik kan wat meer zeggen over de toestand dat ze waarschijnlijk zal aannemen wanneer ze besluit om wel te ontwaken." Legt de man uit terwijl hij voorzichtig eens naar iedereen kijkt.

"Is het slecht nieuws?" Vraagt Tom met een onzekere toon. De verpleger draait zijn blik naar hem en begint dan weer verder te praten.

"Dat hangt er vanaf wat u slecht noemt. Ze zal zich namelijk bevinden in een minimale of laagbewuste toestand. Dit wilt zeggen dat haar hersenschors langzaamaan zal beginnen functioneren. Haar ogen zullen open zijn, maar ze zal niet veel kunnen doen. Ze zal kort kunnen antwoorden en kleine opdrachten kunnen uitvoeren, maar meer niet. Het zou wel kunnen dat ze nog glimlacht of misschien huilt want haar emoties zullen maximaal aanwezig zijn." Na de uitleg doet hij zijn klipbordje naar beneden en kijkt hij naar ons allemaal. "We zullen jullie vragen om even de ruimte te verlaten om met haar te kunnen praten en wat dingen te testen, maar jullie krijgen voorrang om met haar te praten aangezien ze buiten zich buiten levensgevaar zal bevinden."

"Bedankt." Antwoordt de mama van Liv aangezien niemand anders een reactie toont. De verpleger knikt en verlaat dan de kamer weer.

"Wat doen we terwijl we wachten?" Vraagt Sean na een lange stilte waardoor iedereen naar hem kijkt. "Ik bedoel... Niet dat ik niet wil wachten... Sorry, het kwam er verkeerd uit."

"Ik begrijp het, Sean. Je was nooit goed in gewoon stilzitten en wachten." Glimlacht Tom om zijn vriend gerust te stellen. Hierdoor lachte Sean terug.

"Ik neem je wel even mee, dan kunnen we onze benen eens strekken en misschien wat halen om te drinken. Zouden jullie iets willen?" Voeg ik daaraan toe waardoor de blikken nu op mij gericht zijn.

"Nee bedankt, lieverd." Antwoordt de mama van Liv, deze reactie wordt vergezeld door een nee knikkende Tom. Ik glimlach eens en neem dan Seans hand in het mijne om hem mee naar buiten te nemen.

Ik sluit de deur achter ons en draai me dan naar de nog steeds lachende jongen achter mij. Hij bedankt me snel en haalt dan een haar uit mijn gezicht waarvan ik niet eens doorhad dat die er was.

"Ik was eens aan het denken." Ik had zin om er een grap over te maken, maar knikte in de plaats. Ik denk niet dat hij dat op dit moment wou willen horen. "Misschien zou Tom een badmuts kunnen kopen voor bij die badeend. Een badset, heel romantisch." En hier sta ik dan, denkend dat er iets normaal uit zou komen.

"Ik ben werkelijk gefacineerd naar hoe je hersenen werken, weet je dat?" Zeg ik met een lach waardoor hij hetzelfde doet en mij in een knuffel trekt.

"En toch hou je van me."

"Altijd."

We stonden daar wel even zo een dingen tegen elkaar te zeggen wanneer mijn telefoon opeens afgaat. Ik trek even weg van Sean zijn grip en kijk naar het contact... Gally? Ik kijk terug op naar Sean en zie dat hij het contact nog niet gezien had.

"Ik ga even bellen. Het is mijn oma, ze belt alleen als het serieus is." Sean knikt begrijpend waardoor ik even van hem wegga en in een andere gang ga staan. Ik hoor ondertussen ook dat hij al zelf zijn weg is gegaan door het weerkaatsen van zijn schoenen, waarschijnlijk echt drinken gaan halen. Ik neem de telefoon op en hou hem tegen mijn oor.

"Milayda?" Ik krijg al meteen een slecht gevoel bij het horen van zijn stem.

"De enige echte." Het is op dat moment dat ik terugdenk aan het moment dat ik dezelfde conversatie had met zijn vader... Het blijft raar om dat te zeggen.

"Jij weet dat het een fout was toch? Wat ik deed?" Denkt hij echt dat ik hem vergeef? Dat ik nooit kwaad op hem was?

"Wow, wacht. Vraag jij mij nu om begrip? Jij hebt wel lef." Mijn klank is opeens minder vriendelijk dan daarnet. Waarom nam ik zelf de telefoon op zonder Sean iets te laten weten in de eerste plaats.

"Niet voor wat ik jou en Sean heb aangedaan, maar ik bedoel die technische storing... De brand."

"Gally? Besef jij wat je aan het zeggen bent? Niets, maar dan ook niets, van wat jij hebt gedaan is door de vingers te zien. Jij had gewoon nooit met die technische dingen moeten knoeien in de eerste plaats."

"Ik dacht dat ik wist wat ik aan het doen was."

"Duidelijk niet. En niets kan je daarvoor excuseren van wat er gebeurt is. Straks zal Liv waarschijnlijk wakker worden en zullen we zien hoe het is met haar. Wie weet heeft ze geheugenverlies of is er nu iets mentaal mis met haar. Ugh, waarom bel je me zelfs?!" Roep ik in de telefoon terwijl ik achter mij een stem mij hoor onderbreken.

"Ik denk dat een betere vraag is waarom je voor hem opneemt en mij zegt dat het je oma is." Sean staat nu vlak voor mij met zijn armen gekruist en een teleurgestelde blik. Hij neemt de telefoon van mijn handen en duwt het gesprek weg. Dan kijkt hij weer naar mij en trekt een kwade wenkbrauw op. "Ik wacht op een uitleg."

~ I 28/08/2018
There you go! Hahaha idk het kwam gwn opeens kn mij op dus daar ga ge dan een nieuw drama idk oke u woordje is 'Skittles' omda da naast mij sta... ook... die meme ben ik elke keer als iemand da wilt hahahaha
Bye llama, i love you♥️
Always🔮
Tot morge😁

When scoring a point at Quidditch would you call it a goal-demort?