Troublemaker

Hoofdstuk 18

Milayda's POV
————————

Zonder verder nog een woord te zegen gaan we naar binnen, zoals vorige keer heeft hij de code kunnen kraken.

Ik weet niet waarom maar ik heb zijn gevoelens denk ik echt gekwetst. Maar hoe? Sarcastisch doe ik tegen iedereen. Misschien doordat ik soms wat gemeen doe? Maar dat doe ik omdat hij me irriteert.

"Sean?" Vraag ik voorzichtig. Hij zucht en draait zich dan om.

"Wat?" Zegt hij dan zacht maar toch gekwetst.

"Waarom ben je nu gekwetst? Wat heb ik verkeerd gedaan?"

"Laat het gewoon Milayda, oké?" Het is meer een bevel dan een vraag.

"Maar wat" Weer onderbreekt hij me.

"Laat het los."

"Waarom ben je nu zo gekwetst?" Ik blijf volhouden.

"Ik ben niet gekwetst! Het kan me niets schelen!" Zegt hij nu boos.

Waarom zegt hij dat. Daarnet zei hij hoe hij zich voelde en welke gevoelens hij heeft en nu trekt hij zich terug.

Waarom durft hij zijn gevoelens niet gewoon toe te geven. Oké dat deed hij daarstraks maar nu krabbels hij terug.

"Waarom zeg je dat nu?" Vraag ik met medelijden.

"Omdat het zo is. Het boeit me niks hoe jij je voelt en ik ben nu eenmaal egoïstisch oké! Deal with it! Ik kwets mensen, dat is nu eenmaal wat ik doe! En stop met dat te proberen te veranderen!"

"Waarom geef je niet gewoon toe dat je gekwetst bent? Waarom geef je niet gewoon toe wat je gevoelens zijn?!" Ik begin te roepen tegen hem en kan er niet meer tegen. Ik voel tranen lang mijn wangen rollen.

"Omdat, als mensen weten wat je kwetst ze dat zullen gebruiken. Het is beter dat je niets laat zien of merken. Dat ze niet weten dat het je kwetst. Mensen zijn gemeen, Milayda en het maakt me kapot!" Nu rolt er zelfs een enkelvoudige traan over zijn wang.

"Waarom doe je dan constant alsof het je niets kan schelen? En waarom blijf je dan zelf mensen kwetsen? Je bent er duidelijk zelf kapot van. Doe je niet anders voor dan je bent."

"Ik ben geen goed mens Milayda. Je hoeft me niet te proberen veranderen. Ik ben nu eenmaal slecht!" Hij heeft wel 10 verschillende emoties.

Boos, verdrietig, gekwetst, verward en nog veel meer.

"Je bent niet slecht. Waarom laat je mensen gewoon niet het goede in jou zien?"

"Omdat als mensen goed zien, ze goed verwachten. En ik wil niet te hoeven leven volgens anderen hun verwachtingen."

Waar komt dit toch allemaal van? Wat heeft hem toch ooit zo gekwetst? Dit moet echt van diep uit je hart komen.  Er moet toch ooit iets ergs gebeurt zijn waar dit uit voor komt, zo diep, zo echt...

Ik heb hier geen woorden voor. Ik weet niet wat te doen. Ik stap dichter naar hem toe en omhels hem. Hij knuffelt me niet terug hij blijft gewoon stil staan.

Hij maakt zich uiteindelijk los uit mijn armen. Hij kijkt me emotieloos aan. Er is geen traan meer te zien bij hem.

"Ik hoef geen medelijden. Ik heb niemand nodig alleen maar mezelf. Alleen jezelf kan je vertrouwen... Hier de deur is toch al open als je wilt kan je rondkijken, ik ga." En na die woorden stapt hij weg.