Troublemaker

Hoofdtsuk 48

Gally loopt richting Sean en mij en pakt net zoals Sean mijn pols vast heeft, de pols van Sean vast om vervolgens die weg te trekken zodat Sean me wel moet loslaten.

"Ik snap het al." Zegt Sean dan met een razende uitdrukking. Hij roept niets eens, maar ik weet dat hij nu heek erg boos is.

Vervolgens trekt hij zich nu los van Gally en duwt hem weg zodat hij tegen de muur botst. Dan stapt hij de kamer uit maar ik pak zijn bovenarm vast om hem te proberen tegenhouden. Hij stopt en kijkt me aan.

"Milayda, hoe wil je dat ik va je hou, als ik van je hou maar jij niet wilt at ik van je hou zoals ik van je hou..." Ik kijk hem verbaast aan, niet wetende wat nu te doen omdat ik nog steeds denk over zijn woorden.

"W...wat bedoel je daar nu mee?" Zeg ik dan zachtjes.

"Zie je het dan niet? Ik hou van je, daarom reageer ik zo boos. Het is mijn teken van liefde. Maar die kan jij niet accepteren. Ik weet dat ik jaloers lijk en dat ben ik ook. Omdat ik weet dat jij om de een of andere reden het voor die gozer opneemt en het maakt me boos. En jij blijkt dat maar niet te zien. Dat ik zoveel van je hou en daardoor zo reageer. Je ziet het alleen als een aanval in plaats van liefde."

"Dus als jij zo tegen mij doet moet ik dat aanbidden of wat?" Ik draai met mijn ogen maar vanbinnen ben ik geraakt door wat hij zei.

Het is waar, ik heb het zo nooit gezien. Hij is inderdaad niet het soort type dat zijn gevoelens makkelijk uit. Misschien is dit wel zijn manier om te tonen dat ie van me houdt.

Maar dan nog. Dan neemt niet weg dat het me boos maakt. Ook al is hij mijn vriendje, ik mag zelf toch kiezen of ik de telefoon voor iemand opneem of niet. Of ik mag zelf toch kiezen voor wie ik de deur open doe.

Die gedachten maken me terug boos en geven me terug meer moed. Hij doet mij pijn en als iemand me dan helpt wordt hij boos op mij?!

"Als je mijn manier van liefde voor je niet kan accepteren, heeft het überhaupt dan nog wel zin? Want dat is mijn manier om te toten dat ik van je hou." Zegt hij vervolgens en zijn stem zwakt des te meer hij maar af.

"Maar wat als jou manier van 'houden van' mij kwetst? Wat als die mij pijn doet. Dan stel ik me dezelfde vraag, heeft het wel nog zin? Als je echt alleen maar kan tonen dat je van me houd door geweld bij anderen, of door mij als een huisdier te behandelen die moet luisteren naar alles wat je zegt, heeft het dan nog wel zin?" Vraag ik hem wetende dat hij het antwoord ook niet zal weten.

"Nee, dat heeft geen zin." Zegt dan kil zonder enige emotie en stapt de kamer uit.

Ik had het dus mis. Hij wist het antwoord wel...

He... heeft... hij het zonet uitgemaakt? Ik kan mezelf niet bedwingen en er rolt een traan over mijn wang naar beneden.

Dan voel ik iemand me in een knuffel trekken. Liv. Ik was helemaal vergeten at de rest hier nog ik de kamer stond.

Ik snik in de armen van de persoon die ze warm rond mij heen hebben genesteld.

Dan komt het besef. Liv? Hoe kan het Liv zijn? Ze ligt in een coma? In wie zijn armen ben ik dan verworven?

Ik ben zo verward op dit moment dat ik alles om me heen vergat. Toen iemand me in een knuffel trok, dacht ik meteen aan Liv. Omdat zij dat zou doen. Ze zou de enige zijn die dat zou doen. Ik trek me weg van de persoon. Het kunnen alleen Tom of Gally zijn.

Ik kijk naar het gezicht en zie Tom. Hij was de laatste van wie ik het zou verwachten. Ik dacht dat het Gally wel zou zijn. Ik kijk hem vragend aan en hij weet direct waarom.

"Liv zou het gedaan hebben. Ze zou willen dat ik je zou steunen in haar plaats." Zegt hij en ik knik begrijpend.

Dan ga ik op het bed zitten, het bed van Sean. Tom jaagt Gally weg die maar niet begreep dat hij nu wel de laatste is die hier gewenst is. Dan komt Tom naast me zitten.