Troublemaker

Hoofdstuk 15

"Wacht, Sean, een lijst met opdrachten? Waar precies heb je die gevonden?" Vraagt ze vol nieuwsgierigheid.

"Wel, ik moest eens naar de directie en zag hem daar ergens liggen, verstopt onder andere papieren." Antwoord ik terwijl ik even tijd neem om te gaan zitten. Naar mijn verrassing komt ze gewoon naast mij zitten.

"Zeg eens, wat als we daar nu eens binnensluipen en zo meer te weten komen... Ik bedoel, zonder Tom en Liv het te vertellen natuurlijk. Hoe minder mensen ervan weten, hoe minder het zal opvallen." Stelt ze voor waardoor ik even aan het denken word gezet. Wel, het zou geweldig zijn om te weten wat daar te vinden is, maar ook zo gevaarlijk. "Dus?" Ik kijk een keer gedetailleerd naar elk hoekje van haar kamer.

"Dat is even riskant als het betreden van een crypte, maar goed. We moeten oppassen met wat we zeggen, waarschijnlijk hangen hier wel ergens micro's of camera's, maar het is oké, we gaan."

"Oké, dat is een deal. Nu, als je me zou willen excuseren ik moet aan dat opstel werken, doei." Waarom doet ze toch altijd zo? We waren een gewoon gesprek aan het voeren en dan keert ze zonder reden. Ik rol mijn ogen en zet me weer recht.

Milayda's POV
—————————

Ik zie hem zijn ogen draaien terwijl hij van mijn bed komt.

"Wat nu weer?" Vraag ik, ongeïnteresseerd.

"Ik ga nergens naartoe. Als je alleen bent nemen ze je misschien mee omdat je te veel weet." Lacht hij zachtjes waardoor het nu mijn beurt is om met mijn ogen te rollen.

"Ik kan perfect voor mijzelf zorgen hoor." Ik ga aan mijn bureau zitten en ga snel weer aan het werk zodat hij misschien doorheeft dat hij niet welkom is.

"Zegt het meisje dat niet tegen een klein prikje kan." Daagt hij uit terwijl hij los op mijn bureau gaat zitten waardoor ik zucht en naar achter in mijn stoel leun terwijl ik naar hem kijk. "Werk maar verder." Hij gaat een beetje opzij, maar blijft op mijn bureau zitten. Nee, ik laat hem niet zien dat ik geërgerd ben. Ik doe gewoon alsof het niets is en probeer verder te werken.

Met de nadruk op probeer. Opeens voel ik een prik in mijn arm waardoor ik verschiet en met een lichte gil naar achter spring.

"Nog altijd het gevoel dat je jezelf kan redden?" Zegt Sean met een grijns terwijl hij daar nog steeds zit, maar nu met een tandenstoker in zijn hand. "Zo snel gaat het om iemand te verdoven, weet je?"

"Ugh, ben jij helemaal gek geworden. Wat als ik heel het gebouw bij elkaar had geroepen ven de schrik. Dan zouden mensen komen kijken en zien dat jij hier zit." Antwoord ik met een kwade toon in mijn stem.

"Zo lief, dat je om me geeft."

"Ik geef niet om jou, sukkel. Ik heb zelf geen zin om in de problemen te komen." Ja, zijn grijns was al snel weer weg. "Wat doe je hier zelfs, kun je niet naar Tom ofzo. Je weet wel, hem gaan irriteren."

"Sorry hoor, maar ik ga daar niet binnen als Liv bij hem is. Ik wil niet weten wat die twee uitspoken. En ik heb ook geen zin om in de gezamenlijke ruimte te gaan zitten... Te veel problemen van anderen. Eigenlijk, gewoon te veel anderen." Ik kon het niet helpen, dat laatste bezorgde een glimlach om op mijn gezicht te verschijnen. Het was gewoon te herkenbaar. "Maar... Als je echt wilt dat ik wegga..." Nu probeerde hij dus met puppyogen naar me te kijken. Laat me even zeggen, dat kan hij dus niet.

"Blijf." Mompel ik terwijl ik me ondertussen alweer aan mijn bureau heb gezet... Ja, met hem er nog op.

"Wat zei je? Ik denk niet dat ik je gehoord heb." Ik zucht uit irritatie en kijk hem dan strikt aan. "Oké, misschien wel. Luid en duidelijk." Ik draai me weer om naar mijn papier en probeer al te beginnen aan dat nieuwe opstel van deze ochtend.

Seans POV
——————

Ik ga eindelijk van haar bureau af en stap wat rond de kamer. Ik snap nog altijd niet waarom ze me heeft laten blijven, maar beter voor mij, niet? Dan zie ik haar wel degelijk geconcentreerd schrijven en ga een dichter kijkje nemen. Oké, nieuw plan, irriteer haar. Uit liefde natuurlijk.

Ik ga vlak achter haar staan en leun naar beneden zodat ik mijn armen gekruist op de achterkant van haar stoel kan leunen. Dan leg ik mijn hoofd over haar schouder en kijk naar haar papier.

"Wat doe je?" Vraag ik in een vervelende toon waardoor ik opeens een steek in mijn arm voel. Ik zet mij snel weer recht en voel over mijn arm. Dan draait haar stoel rond en zie ik dat ze dezelfde tandenstoker vastheeft die ik had gebruikt om haar te prikken.

"Zo snel gaat het om iemand te verdoven, weet je?" Zegt ze me na waardoor ik mijn arm weer loslaat en haar nu zie lachen. "Doe dat trouwens nooit meer. Deze prik was enkel een waarschuwing."

"Is dat zo?" Daag ik uit waardoor ze een wenkbrauw optrek. "En wat als ik die tandenstoker nu afpak?"

"Dan had ik je rechtstreeks geslagen." Ze is te zelfzeker, laten we daar een einde aan maken. Ik ga naar haar toe en ze trekt meteen de tandenstoker weg. "Niet doen."

"Oké." Dat is makkelijk. Wel, voor mij. Ik blijf zoals gevraagd van de tandenstoker, maar pak haar polsen vast in de plaats. Ze probeert zichzelf los te trekken, maar zonder succes. "Nog altijd zo stoer en zelfzeker, schat?"

"Ik kan schoppen, schat." Zegt ze me na waardoor ik simpelweg op haar schoot ga zitten. Natuurlijk niet met al mijn gewicht. "Ik kan spugen. Ja, daar verblind ik je wel mee." Ik trek een wenkbrauw op en zie haar al nadenken over haar antwoord.

"Zeker van. Ik ben positief dat ik dat ook kan stoppen." Nadat ik dat zei leek ze het opeens te begrijpen waardoor ze snel haar woorden terugnam.

"Of geen spugen, maar een kopstoot als je niet onmiddellijk van me afgaat. Je weegt. Heel veel." Daar heb je dat zelfvertrouwen weer.

"Dat is spiermassa. Ik dacht dat je dat wel door zou hebben nadat ja water op me gemorst had." Grijns ik.

"Ah ja, toen je daar zo onzeker stond te stotteren. Prachtig gewoon."

"Touché." Ik ga dan uiteindelijk van haar af waardoor ze haar stoel wegrolt en weer aan haar bureau gaat zitten.

"Dus, wanneer gaan we in dat kantoor inbreken? Ik ben eens benieuwd of ze beelden hebben van jouw beste moment." Grijnst zij deze keer waardoor ik gewoon mijn armen kruis. Ik had haar ineens moeten kussen, dan had ze nu niet zo een grote mond gehad.

~ I 01/05/2018
There you go hahahahah idk khad mini inspiratie en de rest komt dan vanzelf e hahah u woordje is 'sleutelgat' kheb geen zin om een moeilijk woord te bedenke
Bye llama, i love you <3
Always🔮

🧦🧦🧦🧦🧦🧦🧦🧦
DOBBY IS FREE!!!!!