Troublemaker

Hoofdstuk 39

We zijn nu al een dag verder en hebben nog steeds niets van Liv gehoord. Sean, Tom en ik zitten momenteel samen in een kamer gewoon wat naar de muur te staren. Letterlijk, gewoon staren. Sean zat andersom op één van de stoelen, Tom stond te ijsberen met zijn telefoon in handbereik en ik zat in kleermakerszit op het bed.

"Ze konden ons toch tenminste zeggen naar welk ziekenhuis ze haar gingen brengen." Zegt Tom gefrustreerd, maar het was eerder gemompel dan gewoon praten. Sean keek op naar zijn vriend en richtte dan zijn blik even naar mij. "Of misschien laten weten of ze nog leeft."

"Dan hadden ze al lang iets laten weten. Daarbij, je moet niet meteen aan het ergste denken. Liv is een sterk meisje, ze haalt dit waarschijnlijk wel." Ik wist meteen toen die woorden Sean zijn lippen verlieten dat ze niet de juiste waren.

"Je zegt het zelf, waarschijnlijk. Hoe kun jij hier zelfs zo kalm blijven zitten alsof er niets aan de hand is? Jullie beide! We gaan ervan uit dat ze in orde is, maar wie weet verbergt die rotschool dat ook voor ons, daar zijn ze toch zo goed in! Dat is het, ik zoek het wel zelf uit. Zonder jullie verdomde, nutteloze hulp!" Hij stormt de kamer uit en gooit de deur in het slot. Ik schrik een beetje, misschien omdat we op onze school geen deuren hebben om in het slot te gooien, of misschien omdat ik Tom nog nooit heb horen roepen, of misschien beide. Het was waarschijnlijk een combinatie van beide.

Ik kijk voor me en zie Sean naar de gesloten deur staren. Dan, uit het niets, gaat hij naar de kapstok om zijn vest te pakken en die aan te doen. Ik kijk hem raar aan, maar dan gooit hij mijn eigen jas ook naar mij.

"We gaan Liv zoeken. Ze is jouw beste vriendin en mijn beste vriend zijn soulmate, letterlijk." Hij volgt Tom zijn voetstappen en verlaat snel ook de kamer. Hij gooit de deur niet dicht, maar houdt hem open zodat ik hem kan volgen.

We vinden na een tijdje een manier om uit dit hotel te geraken en lopen momenteel over een drukke straat. Sean heeft zijn telefoon tegen zijn oor gedrukt en is druk aan het praten met verschillende ziekenhuizen. Dan stopt hij opeens met stappen.

"Wat? Ja, Liv Woods, dat is haar naam. O, mijn God, we komen er meteen aan. Danku." Hij eindigt het gesprek en begint intensief op zijn scherm te typen.

"Ik neem dat aan als een teken dat je weet waar Liv is en dat je momenteel een bericht stuurt naar Tom." Zeg ik om de stilte te verbreken. "Je weet dat je hem ook gewoon kan bellen."

"Nee, die gast is even koppig als een koelkast."

"Uuhm... Sean, dat is een voorwerp."

"Precies wat ik bedoel."

_______________

We komen aan in het ziekenhuis en zien dat Tom al in een discussie zit met de vrouw aan de inkom. Sean stapt naar hem toe en trekt hem bij zijn arm even naar achter. Ik kijk naar Tom en zie nu pas hoe verwaarloost hij er wel niet uitzag. Zijn haar is helemaal in de war, hij heeft wallen onder zijn ogen en hij heeft die constante blik van wanhoop en angst. Een blik die zelfs de gelukkigste mens op aarde in een depressie kan duwen. Hij heeft zijn bril weer aan, hierdoor zie je de wallen onder zijn ogen minder duidelijk, maar ik weet dat ze er zijn.

Sean gaat weg van de vrouw en trekt nu Tom weer met zich mee terwijl hij naar mij een teken doet om ook te volgen. Ik doe wat van mij gevraagd wordt zonder te aarzelen en stap vluchtig achter hun aan. We komen aan bij de kamer, maar Sean houdt Tom eerst tegen.

"Luister, je klopt aan en als het blijkt dat je niet binnen mag blijf je buiten, begrepen?" Begint Sean te vertellen, maar ik draaide mij al snel om toen ik andere stemmen hoorde. Gally en... Directeur Bond?