Troublemaker

Hoofdstuk 31

Seans POV
———————

Ik stap kwaad mijn kamer binnen, op de hielen gevolgd door Tom, en sla zo hard als ik kan op het knopje om de deur weer te sluiten. Dan ga ik op mijn bed zitten met mijn ellebogen op mijn knieën en mijn hoofd in mijn handen.

"Er moet wel een uitleg zijn, ik bedoel, jij stuurt die berichten niet, toch?" Vraagt Tom terwijl hijzelf ook even gaat neerzitten. Hij gaat achterstevoren in zijn bureaustoel zitten en leunt zijn armen gekruist op de rugleuning.

"Natuurlijk niet! Daar hou ik me toch niet mee bezig! Die gast is ziek, Tom! Ziek!" Ik ga terug rechtstaan en begin te ijsberen terwijl ik met een hand door mijn haar ga uit frustratie.

"Zeg eens, sinds wanneer doe jij zoveel voor één meisje..? Waarom Milayda?" Zegt hij, maar hij weet dat ik er niet kwaad om word, niet als hij het vraagt.

"Ik weet het echt niet, Tom. Ze is gewoon... Ze is anders, oké. Kijk, er zit net een stalen omheining rond mijn hart, en zij is de boor die er eindelijk door is kunnen gaan." Dan gaan ik weer zitten en laat een luide zucht horen.

"Één, dat is een vreselijke vergelijking. Twee, ik heb misschien een idee, maar dan moet je honderd procent zeker zijn dat je ervoor wilt gaan en mij beloven dat je haar geen pijn gaat doen." Hij kijkt me nu serieuzer aan. Het was toen dat ik echt doorhad dat hij zijn bril nog eens ophad, dat maakte zijn blik dan ook een stuk serieuzer.

"Belooft." Antwoord ik terwijl ik recht in zijn ogen terugstaar. Dan draait Tom zich om en doet zijn laptop open. Ik heb geen idee wat hij doet dus laat hem maar even verder doen. "Zeg eens, ben je je lenzen kwijt, of...?"

"De verpleging van deze school zeiden dat mijn ogen geïrriteerd geraakten. Ik heb dan maar mijn bril nog eens aangedaan, Liv vindt het toch schattig." Hij typt ondertussen intensief door en draait soms zijn hoofd een beetje naar achteren, maar blijft met zijn ogen op het scherm gelijmd. "Hebbes." Hij drukt de laatste toets in en kruist dan zijn armen. Ik ga snel rechtstaan en stap naar hem toe, vervolgens leun ik op de rugleuning van zijn stoel zodat ik kan meekijken. Er stond een ingewikkeld programma open met veel verschillende opties en vreemde woorden.

"Het is allemaal heel indrukwekkend, maar waar kijken we precies naar?" Vraag ik een beetje onzeker. Kijk, Tom is waarschijnlijk de grootste nerd die ik ken, dus het is logisch dat hij op één twee drie zo een programma kan openen en er dan ook nog eens mee kan werken, maar ik, nee dankje.

"Oké, laat me eerst zeer duidelijk zijn. We moeten discreet werken en we vertellen het aan niemand, echt niemand. Zelfs niet Liv. Als de school dit in zijn geschiedenis vindt van alle computers op deze school, dan ben niet enkel ik maar ook jij geschorst voor we het woord nog maar kunnen uitspreken. Begrepen?" Hij had ondertussen zijn stoel al omgedraaid zodat hij mij recht in de ogen kon kijken terwijl hij sprak.

"Nogmaals, belooft. Ik meen het met dit meisje, Tom." Hij bleef even naar me kijken en sprak toen verder.

"Oké, wij, mijn vriend, gaan telefoons hacken." Zegt hij eindelijk met een glimlach op zijn gezicht en zijn handen in elkaar waardoor hij leek op één of andere schurk uit een heldenfilm.

"Maar dan."

"Hier kom jij in te pas. Jij moet OF Milayda's telefoon OF Gally's telefoon te pakken zien te krijgen. Want als ze hun telefoon bij hun hebben terwijl ik ze aan het hacken ben, ja, dan ziet ze zomaar apps openen en gaat ze misschien denken dat er een geest in haar telefoon zit. En misschien ook best om het stiekem te doen en het niet te vragen want dan gaat ze je echt willen vermoorden." Legt hij nogal vlot uit. Dan horen we dat irritante deuntje dat aangeeft dat er iemand aan de deur staat. Ik kijk weg van Tom en open de deur om te zien dat het een gepanikeerde Liv is.

"Milayda ligt in de medische sectie van onze school. Ze is bewusteloos." Zegt ze snel waardoor het moeilijk is om haar te verstaan. Ik draai mij om naar Tom en zie dat het programma al van zijn laptop weg is.

"Ga. Ik red mij wel." Zegt Tom. Wel, dat laat ik mij geen twee keer zeggen. Ik glimlach naar hem en loop dan letterlijk naar buiten.

Ik kom aan in de medische sectie en wacht even voor de deur om op adem te komen. Dan ga ik stilletjes naar binnen en ga tot de balie.

"Goeiemorgen." Zegt een vrouw met helder blauwe ogen en haar blonde haren in een strakke dot naar achteren gestoken. "Hoe kan ik je helpen?"

"Ik zoek Milayda, Milayda Marshell." Ze kijkt snel op haar lijst en weet me dan te zeggen dat ze in kamer 24 ligt. Ik bedankt haar nog even en haast me dan naar die kamer... Natuurlijk zit Gally daar te wachten in een stoel voor haar deur.

"Wat doe jij hier?" Vraagt hij met gif in zijn stem.

"Het is niet omdat we in een ziekenhuis zijn dat ik die grijns niet van je gezicht durf te slaan." Ik wil niet eens op de stoel naast hem gaan zitten. Ik leun dan ook tegen de muur met gekruiste armen.

"Hoeveel heb je die arme eerste jaartjes moeten betalen om mij te stalken?" Vraag ik zonder hem aan te kijken.

"Alsjeblieft, denk je dat je zo belangrijk bent dat ik al mensen op je afstuur om je te komen volgen. Hoe wanhopig denk je dat ik ben?"

"Wil je daar een eerlijk antwoord op?"

Net toen ik dat zei kwam er een verpleger uit Milayda haar kamer. Hij keek ons beide aan en nam dan zijn schrijfbordje in zijn hand.

"Jullie zijn haar vrienden?" Vraagt de man met een neutrale blik. Hij was rond de twintig en had in tegenstelling tot de vrouw van de balie zwart haar. Om zijn vraag te beantwoorden knikte ik even en keek hem dan weer aan. "Wel, het spijt me maar er mag maar één persoon tegelijk de kamer betreden." Ik keek al meteen naar Gally met een moordende blik.

~ I 10/07/2018
Spannnneennndddd... hahahah oke omda ik nie weet wa ik moet zegge ga ik gwn u woordje geve hahah oke dus u woordje is 'wind' hahah ik zie buite bome meegaan me de wind dusja... succes... btw ik ben Oliver in die meme hahahahahah omg wij volgend jaar omda we onze richting onderschat hebbe hahaha ja da is em
Bye llama, i love you <3
Always🔮

Do you play Quidditch? Because you look like a keeper.