Troublemaker

Hoofdstuk 27

Sean staat nu voor mij en houdt zijn dweil in één hand vast. Zijn andere hand brengt hij zachtjes naar mijn kaak, dezelfde die hij daarnet geslagen had. Ik voel het bloed naar mijn beide kaken stromen en realiseer al snel dat ik sta te blozen. Een glimlach verschijnt op Sean zijn gezicht. Hij laat mijn kaak los zonder iets te zeggen en stapt van mij weg.

Even later komt de conciërge terug en kijkt wat we gekuist hebben grondig na. Nadat hij zegt dat alles in orde is mogen we allemaal weer naar onze kamers. Ik moet gelukkig een andere kant op dan Sean en Gally om tot mijn kamer te geraken. Dan voel ik weer een bericht binnenkomen in mijn gsm.

???
Mooi gekuist, doe zo maar verder.

Het is dezelfde nummer als die van vorige keer. Ik kijk even rond mij en steek dan mijn gsm veilig weg. Ik voel me natuurlijk bekeken dus stap een beetje door. Wie stuurt die berichten toch? Zou het Sean zijn? Of misschien Gally? Wel, wie het ook is, ze weten precies wat ik doe en wanneer ik het doe.

Ik kom aan in mijn kamer en zie dat Liv al te slapen ligt. Ik wil haar niet wakker maken dus ga stilletjes naar mijn bed en kleed mij snel om. Dan ga ik in mijn bed liggen en sluit mijn ogen om te gaan slapen, zonder succes. Ik blijf nog minstens tot twee uur wakker met gruwelijke gedachten in mijn hoofd van wie deze persoon zou kunnen zijn. Wie weet ik het wel iemand ven deze school, nee, dat zou pas eng zijn.

De volgende ochtend is het weer heel stil aan onze ontbijttafel. Wel, tussen mij en Sean dan toch. Tussen Tom en Liv blijkt alles weer perfect te gaan. Plots verliet Sean de tafel en keek Liv me meteen aan.

"En? Hoe was het gisteren?" Vraagt ze met een sluw lachje. Ik rol met mijn ogen en pruts dan verder aan mijn eten. Ze denkt duidelijk dat dit grappig is. "Hey, het was tegen jouw he. Daarbij, ik bedoel je gezelschap... Je weet wel Gally en Sean." Ze verbeterd zich, maar maakt het alleen nog erger.

"Laten we kijken een jongen die mijn recht in mijn gezicht slaagt en een andere jongen die altijd op een mysterieuze wijze perfect weet waar ik ben en wat ik d-" Toen besefte ik het. Liv keek me vragend aan en stelde al meteen meer vragen.

"Hoezo? Heb je een stalker misschien? Hij kwam voor je op gisteren?"

Ik negeer al haar vragen en realiseer het me. De berichten. Ze moeten wel van Gally komen. Hij is de enige persoon die weet wat en wanneer ik iets doe. Na die ruzie met hun twee kreeg ik het eerste bericht en dan na het nablijven een tweede. Ik kijk rond en zie hem met zijn vrienden aan een andere tafel zitten. Maar... Hij doet de laatste tijd zo vriendelijk tegen mij. Ugh, ik weet het niet meer.

Ik leg mijn arm op de tafel en laat mijn hoofd ertegen vallen. Door mij zo te buigen voel ik ook meteen een overvloed van pijn naar mijn ribben gaan. Er vormen zich tranen in mijn ogen, maar ik laat ze gewoon vallen. Ik lag toch met mijn arm langs mijn gezicht. Er ontsnapte een kleine snik waardoor ik een hand op mijn rug voelde. De persoon gaat een beetje over mij hangen en geeft mij zo een knuffel. Ik ruik aan de parfum dat het Liv was.

"Je bent nog niet verloren. Het komt allemaal wel goed." Ik duw haar een beetje van mij af en veeg snel de tranen weg.

"Ik ben oké. Ik ben gewoon moe." Ik sta recht en stap al meteen naar mijn eerste les. Lichamelijke opvoeding, of LO.

_______________

Nadat ik aangekleed was ging in al meteen naar de zaal. Voor lichamelijke opvoeding dragen we een blauwe t-shirt met het logo van onze school erop, gepaard met een zwarte short en natuurlijk die polsbandjes die we bij elke les horen te dragen. Voor schoenen waren et er zwarte met blauwe accenten aan, maar wel een witte zool natuurlijk.

Ik betreed het lokaal en zie dat de leerkracht op een magneetbord wat aan het opschrijven is. Hij hoort mijn schoenen tegen de vloer van de sportzaal, je kent het wel dat vervelende piepende geluidje, en draait zich om.

"Jij bent vroeg." Merkt hij op nadat hij naar zijn horloge keek voor de tijd.

"Er is niets mis met opwarmen, toch?" Vraag ik waardoor ik hem zie lachen.

"That's the spirit. Waren al mijn leerlingen maar zo vooruitdenkend als jij." En dan draait hij zich om verder wat op te schrijven.

Ik kijk rond om te zien wat ik zou kunnen doen als opwarming. Het eerste waar mijn ogen op vallen is zo één van die metalen balken waarbij je je moet optrekken. Ik stap ernaartoe en neem een stevige grip aan. Ik trek mijn benen op zodat ik van de grond ben en voel al meteen dat er iets mis is aan mijn ribben. Ik negeer de pijn en begin mij op te trekken waardoor de pijn enkel erger wordt.

Dit blijft zo even verdergaan tot ik een arm rond mijn taille voel die mij tegenhoudt zodat ik geen pijn meer voel in mijn ribben, wel, geen extra pijn. Ik laat de balk vanzelf los en word op de grond gezet. Ik kijk naar mijn handen en zie dat ze helemaal rood zien. Dan kijk ik achter mij en zie dat het Gally was, hij had zijn spotkleren ook al aan. Hij kijkt bezorgd op me neer. Het was nu pas dat ik doorhad dat mijn kaken vochtig waren, waarschijnlijk weer door de tranen.

"Je moet naar een verpleegster. Je gaat het enkel erger maken door jezelf zo te forceren. Zo gaat het nooit genezen." Zegt hij rustig zodat hij niet kwaad overkomt.

"Ik heb geen pijn. Ik heb gewoon al lang niet meer gesport. Sporten maakt mij emotioneel, oké?" Ik zag natuurlijk dat het geen goed genoeg excuus was en zie hem zijn wenkbrauw optrekken.

"Oké, je hebt twee opties. Of je gaat nu mee met mij. Of ik sleur je naar de verpleegster. Aan jouw de keuze." Ik zag aan zijn blik dit hij het meende. Hij ging niet weggaan tot ik veilig bij een verpleegster aankwam.

~ I   09/07/2018
Here you go hahah idk... tis wa random maar okeeejj u woordje is 'bloed' idk haha ik vroeg aan mijn broer en die antwoorde bloed dusja... da kan eg mss spannend make idk hah
Bye llama, i love you <3
Always🔮

We'll Neville stop with these puns.