Troublemaker

Hoofdstuk 17

"Je wilt mij niet als je vijand." Voegt hij daaraan toe met een driftige blik. Ik rol eens met mijn ogen en kijk dan naar het glas dat voor me staat.

"Jij bent over de lijn gegaan, niet ik. Jij moet oppassen. Ik blijf niet gewoon 'nee' zeggen." Antwoord ik waardoor we gewoon kwaad naar elkaar kijken.

"Waarom gaan ik en Liv niet even ergens anders zitten, dan kunnen jullie dit even uitpraten..." Aarzelt Tom waardoor Liv meteen naar hem kijkt.

"Nee."

"Liv." Ze zet zich uiteindelijk recht en gaat samen met Tom weg. Ze zitten nog steeds aan dezelfde tafel, maar ver genoeg dat ze ons niet horen. Natuurlijk zie ik Liv voorzichtig gluren.

"Toen waren we nog met twee." Mompel ik waardoor ik Sean van zijn bord zie opkijken met zijn grote groene ogen. Zijn zwarte haren lagen perfect warrig. Hij is echt de enige jongen die warrig haar kan hebben en het er ook nog normaal kan laten uitzien... Schattig zelfs.

"Gaan we straks nog naar het kantoor?" Vraagt hij onschuldig, die kwade toon had zijn stem al verlaten.

"Ja, dat heb ik je beloofd..." Antwoord ik, vervolgens neem ik mijn glas en wil een slok drinken nemen waardoor Sean een lichte tik tegen de onderkant geeft. Ik doe het glas weg en zie hem met een kleine glimlach naar me kijken, geen grijns zoals gewoonlijk, maar een spontane glimlach.

Waarom doet hij niet altijd zo? Zo spontaan... Hij zou verdraagzaam zijn. Hij zou veel sympathieker overkomen. Ik zou hem dan wel mogen, echt mogen.

_______________

Het is zaterdag, we hebben dus geen les. Ik zit rustig naast mijn raam een boek te lezen wanneer er iemand op onze deur klopt. Liv zit dichterbij dus doet hem open. Ik verplaats mijn ogen even om naar haar te kijken en zie dat ze de deur weer dichtgooit en dan gaat zitten en verder doet alsof er niets is gebeurt.

Ik zucht en leg mijn boek aan de kant. Ik zet mij recht en ga zelf naar de deur om hem te openen. Ik voer de code in en zie meteen waarom ze de deur sloot. Sean stond er, wel, staat er. Nog steeds dus.

"Ben ik nu welkom of niet?" Vraagt hij met een kleine, onzekere glimlach.

"Nee!" Hoor ik Liv van binnenuit roepen waardoor ik haar even geïrriteerd aankijk. Ik ga nu zelf buitenstaan en sluit de deur zodat ze niet meer kan storen.

"Negeer haar maar gewoon, ik weet ook niet echt wat haar bezielt." Zeg ik terwijl ik tegen de deur leun.

"Dus..? Gaan we vertrekken. Ik heb net gehoord dat de gang vrij is." Antwoord hij, straight to the point.

"Wacht, je hebt het gehoord? Van wie?"

"Sommige dingen zeg je beter niet." Zegt hij met een knipoog. Daar is de oude Sean weer.

We gaan rustig naar de gang. Het is nu pas dat ik besef hoe eng het hier wel niet is.

"Pas op!" Roept Sean waardoor ik schrik en als reflex mijzelf aan zijn biceps hang. "Rustig, ik bescherm je wel." Ik draai met mijn ogen en zet een stap opzij waardoor we nu weer van elkaar wegstaan.

"Ja, vergeet die lijn niet, hé." Ik stap verder tot ik aan de deur kom. Ik hoor dat Sean mij volgt door het weerkaatsende geluid van zijn schoenen. "Schijn nu maar dat lichtje zoals vorige keer... Ja, dat werkte."

Seans POV
——————

"Woef." Ze trekt haar wenkbrauwen op waardoor ik mijn handen naar boven hou in genade. Wacht, laten we nog eens lachen. Ik doe alsof ik het lampje niet vind en kijk dan naar haar.

"Nee, serieus. Ugh, sukkel." Antwoord ze, zwaar geïrriteerd. Heeft ze haar regels vandaag gekregen ofzo, ik mag niets meer zeggen.

"Wauw, mijn gevoelens bestaan ook nog. Ik ben misschien fysiek vervelend, maar jij mentaal. Het was maar een grapje. Lach een keer, word een mens." Ik rol mijn ogen en zie de stoom al uit haar oren komen.

"Excuseer? Mentaal vervelend? Wel, waarom laat je het mentale vervelende meisje dan niet gewoon in haar kamer? Waarom probeer je dan zo erg je best te doen om bij het mentale vervelende meisje te zijn, hé? Hé! Is het omdat je geen ander meisje kan krijgen?" Wat heeft deze meid toch vandaag?

"Wat? Waar heb jij het zelfs over? Wie maakt jouw wijs dat ik achter je aanloop? Daarbij, ik kan krijgen wie ik wil." Ja, ik ben kwaad. Ja, ze mag het weten. Ik zal nog eens zo vergevingsgezind zijn zoals deze ochtend. Zij is degene die altijd agressief begint te doen.

"Wie je wilt? Dat zal zijn? Liv mag jou dan niet zo graag, of vergis ik mij dan?"

"Ugh, Milayda, serieus! Laat het nu toch gewoon vallen! Het scheelt mij niet dat Liv mij niet mag! Het scheelt mij dat jij mij niet mag, snap dat dan toch! Elke keer wanneer ik denk dat we de goede kant opgaan verpest jij het weer door 'mevrouw perfectie' uit te hangen." Mijn stem was waarschijnlijk gangen verder nog te horen. Ik was zo gefrustreerd dat ik nu pas doorheb wat ik wel niet zei.

Het was de eerste keer dat ik echt tegen haar had geroepen, en dat leek ze niet zo aangenaam te vinden. Ze stond daar maar sprakeloos naar me te staren. Ik had zin om sorry te zeggen, maar het ging gewoon niet. Het mag ook eens van haar kant komen. Eenrichtingsverkeer is niets voor mij.

Ik draai me uiteindelijk weer om en neem het lampje uit mijn zak. Ik ben even bezig, maar krijg na een tijdje de deur met succes open. Heel deze tijd hebben we geen woord tegen elkaar gezegd, niet dat ik anders had verwacht, maar dan houdt ze me tegen door een hand op mijn schouder te leggen. Ik duw het meteen van mij af en kijk haar strikt aan.

"Neen."

"Sorry." Zegt ze met een heel stille stem waardoor ik het bijna niet hoor.

"Goed." Ik negeer de rest en stap gewoon naar binnen zonder ook maar één keer te kijken of ze me volgt.

~ I 01/05/2018
Oplosssssennnnn maarrrr hahahah drama alert da was een grote L bocht hahahahah eerst zo lief en dan BAM! Geduld was op e oke u woordje is 'kapot' idk hahah
Bye llama, i love you <3
Always🔮

Besides, you're saying it wrong. It's klAAr, not klaaR.🧦