Troublemaker

Hoofdstuk 10

Oké dus wat zijn mijn opties. Ik kan doen alsof ik ziek ben... Maar dan gaan ze dat onderzoeken. Dat zei Liv me eens. Ze zei dat als je ziek bent of je niet goed voelt en uit de klas wilt, je onderzocht wordt. Dus dat al niet.

Pff, waarom kan het hier geen normale school zijn. Alles was nog oké gisteren en vandaag opeens een plottwist.

Testen, bloed laten trekken, ziek zijn niet als excuus kunnen gebruiken en dan al dat geheimzinnige gedoe.

Nou eens verder naar mijn opties gaan. Doen alsof ik ziek ben dus al niet... Dan kan ik nog wegrennen maar dat heeft geen zin want dan doen ze het later toch.

Ik kan het weigeren, toch? Als ik het niet wil hoeft het toch niet. Ze kunnen ons toch niet dwingen om dat zomaar te doen. En daarbij normaal moet je voogd dat goedkeuren zoiets wanneer je minderjarig bent. En ik denk niet dat ze toestemming hebben gevraagd aan mijn oma.

Dus ik stap hoopvol mee naar het lokaal waar ze ons bloed gaan prikken. Nu heb ik geen schrik meer. Ze kunnen me toch niets maken.

"Wat ben jij vrolijk opeens." Zegt Tom. Hij kijkt me vragend aan en wacht op een reactie.

"Dat komt omdat ik geen spuitje krijg." Zeg ik zeer zelfverzekerd en ik zet een grote glimlach op omdat ik blij en opgelucht ben.

Ik heb zin om nu gewoon als een klein meisje naar het lokaal te huppelen. Maar doe het toch maar niet.

"Hoe bedoel je?" Vraagt Sean die zich mengt in de conversatie en blijkbaar aan het meeluisteren was.

"Precies zoals ik het zeg. Ik. Krijg. Geen. Spuitje." En terug heb ik een grote glimlach op mijn gezicht. Man, ik moet die zin echt meer zeggen.

"Maar waarom dan? Waarom zou je er geen krijgen. Iedereen krijgt er 1." Zegt Tom.

"Ja, nog nooit is iemand eronderuit kunnen geraken. Dus als je gaat proberen een excuus te verzinnen, werkt niet." Zegt Sean dan.

Ik reageer niet meer op wat ze zeggen maar glimlach terug wanneer ik eraan denk. Ik ben zo blij, ik kan echt niet tegen naalden. Zo blij zelfs, dat ik toch maar huppel.

Dus nu huppel ik vrolijk naar het lokaal met iedereen die raar naar me kijkt.

_______________

"Milayda Marshell." Hoor ik een stem afroepen. Het is mijn beurt. Dus nog steeds even zelfzeker stap ik via een wachtkamer het lokaal binnen.

Vanaf mijn eerste stap die ik daar binnen zet kijk ik verbaasd rond. Het is niet zomaar een lokaal. Het lijkt meer op een labo. Maar dan een labo waar ze testen op mensen.

Zoals in een ziekenhuis, maar dan alles in 1 grote ruimte. Ik zie van alles staan. Heel veel witte kasten en schuiven. Eigelijk is alles hier zowat wit. Het lijkt wel of ik op een medisch onderzoek ben alleen in een ruimte die 5 keer zo groot is.

Ik kijk nog even rond maar zie dan een camera hangen in een hoek. Het is een heel klein dingetje dat er gloednieuw uitzien. Zoals alles op deze school hier.

"Waarom hangen er hier camera's?" Vraag ik bot.

De man, ja inderdaad het is een man, kijkt me verbaasd aan. Waarschijnlijk zijn er niet veel leerlingen die dat opmerken en dan ook nog eens durven vragen.

"Om alles in het oog te kunnen houden. Er kijken vanuit andere ruimtes een paar mensen mee, waar onderanderen de directeur op dit moment ook bij is." Legt hij uit. Ik had niet verwacht dat hij dat eerlijk zou zeggen.

"Aah dus ze horen ons ook." Vraag ik en de man knikt.

"Mooi, dan hoort hij dit ook in één keer. Ik wil namelijk iets zeggen." Zeg ik vastberaden. De man kijk me nu vragend aan en wacht tot ik mijn verdere uitleg begin.

"Ik laat jullie mijn bloed niet prikken. De rest van het onderzoek interesseert me niet, ook al vind ik het raar dat een school dat doet. Jullie mogen de andere testen wel bij me doen maar bloed gaat te ver. Ik heb mijn bloedgroep al ingevuld op dat formulier dus dat is geen probleem. Het maakt me niets uit dat het verplicht is maar ik haat naalden en spuitjes en wil het niet. En jullie kunnen me er niet toe dwingen." Na mijn uitleg adem ik opgelucht uit. Nou dat heb ik dan ook weer gezegd.

"Interessant." Hoor ik een stem zeggen vanuit een apparaat. Ik herken de stem. Het is Bond. Nou excuseer, directeur Bond. "Leerlingen hebben al de jaren al veel geprobeerd er vanonder uit te kunnen komen, maar nog nooit heeft iemand dit gedaan." Hoor ik Bond verder zeggen.

Nou ik zeg gewoon Bond dat is makkelijker. Het boeit me niet dat hij de directeur is. Wanneer ik moet zal ik wel directeur zeggen.

"Maar helaas moet ik je teleurstellen. Je moet het bloed laten prikken." Klinkt het verder vanuit het apparaat.

"Ik moet helemaal niets!" Zeg ik nu op een bozere toon en verhef mijn stem.

"Dan moet ik je spijtig genoeg voor jou mededelen dat je tijdens het interview een blad hebt ondertekend. Hetzelfde blad dat je oma ook heeft moeten ondertekenen."

"Ja, maar daar stond niets in over testjes en bloed." Zeg ik nog steeds boos maar al iets rustiger.

"Nee, daar heb je gelijk in maar er staat wel in dat je akkoord gaat met alle controles die de school doet voor de veiligheid." Zegt de stem, die me meer en meer irriteert.

Damn it! Als in toen wist dat deze school toch een paar steken los heeft zitten had ik aandachtiger gekeken. Ik heb het vlug doorgelezen en heb het wel zien staan maar besteedde er geen aandacht aan.

Ik dacht dat het gewoon een paar testjes waren met de ogen en van hoever je kan lezen. Of hoe goed je hoort. Dat ze zo met een lampje in je ogen schijnen en aandachtig kijken, waardoor je erna fosfenen ziet.

Zo'n controles dacht ik. Dus ik las gewoon verder omdat ik dacht dat het normaal was.

"Je zult wel moeten." Hoor ik nog en dan hoor ik een hoge toon door het apparaat komen. Ik denk dat hij de verbinding heeft verbroken.

Dan zie ik de man in de ruimte een spuit pakken en zegt dat ik moet gaan zitten.

Bang doe ik wat hij zegt en vrees voor wat zal komen. Dan voel ik de naald in mij gaan.

Normaal gezien voel ik altijd een vloeistof in mijn lichaam gespoten worden tegen 1 of andere ziekte. Deze keer trokken ze aan de spuit waardoor het bloed uit me weg nam.

Ik begin te panikeren want ik kan er echt niet tegen. Ik voel me slap worden en alles wordt zwart...

~L  19/04/2018
Oké hahah verzin maar waar ze wakker wordt. Ze is dus flauw gevallen voor moest je niet doorhebben. Omg laat haar wakker worden in de armen van Sean hahah! Sorry maar zou schattig zijn... Oké ik weet da ik zei dat ik daarnet stuurde toen je iets vroeg of ik ging schrijven, dat ik een hoofdstukje van Sean en Milayda zou schrijven maar ja ik zat met het onderzoek dus ja dat moest ook gebeuren dus volgende keer schrijf ik wel iets schattigs! Oké het woordje nog: 'Seanayda' Hahah een ship naam en je weet wel van wie Hahah verzin maar iets!
Bye llama, i love you♥️
Always🔮