Troublemaker

Hoofdstuk 19

"Goed, ik zal stoppen met kijken." Ik slaag mijn handen op tafel en zet mij zo recht. Ik neem niets mee, maar stap gewoon rechtstreeks richting mijn kamer. Ik had echt zin om de deur dicht te gooien, maar dat gaat niet met deze soort.

Seans POV
——————

Ik kijk hoe ze wegloopt, maar reageer er niet op. Natuurlijk reageert Liv wel met een kwade blik.

"Ochtendhumeur?" Lacht Tom, maar ik negeer hem gewoon. Ik heb hier echt geen zin in.

"Sean!" Ik draai me om en zie dat het Liv was. "Het interesseert me niet wat er tussen jullie is gebeurt, maar zeg op zen minste sorry." Ik draai mijn ogen. Hoe oud ben ik, 5? Wat, moeten we elkaar ook een handje geven?

"Sean, ze heeft gelijk. Je hoeft haar niet te omarmen of zo. Zeg gewoon sorry. Laat haar zien dat je niet kinderachtig bent. Daarna hoef je niet met haar om te gaan, gewoon uit vriendelijkheid." Ik kijk naar Tom en realiseer dat hij wel gelijk heeft. Ik zucht en leun mijn hoofd in mijn handen.

"Wat dan? Ga ik dan gewoon weg?" Vraag ik, ondertussen kijk ik mijn vriend alweer aan.

"Liv, mogen we even. Gewoon, twee beste vrienden onder elkaar." Ze draait haar ogen, maar gaat dan ergens anders zitten. Ik was eerlijk wel blij. Begrijp me niet verkeerd, Liv en ik zijn goede vrienden, maar gewoon nu niet. Het is met momenten. "Kijk, laat haar zien dat je om haar geeft. Daarvoor hoef je geen heel gesprek te gaan voeren of een hele spreekbeurt te doen. Je zou nog verschieten met wat een simpel woord kan oplossen."

"Sorry." Vul ik hem aan. Ik zie hem zwakjes knikken en dan kijkt hij weer naar mij.

"Ik weet dat je niet altijd evenveel geluk hebt gehad met meisjes, echt waar. Geloof me gewoon als ik zeg dat de band tussen jou en Milayda anders is, oké?"

"Wat wil je dan van me?" Vraag ik om het duidelijker te maken.

"Ga achter haar aan. Laat zien wat je om haar geeft, het hoeft niet veel te zijn, gewoon iets. Meisjes hebben dat graag." Dat laatste zegt hij met een glimlach waardoor ik een zwakke teruggeef.

Milayda's POV
————————

Ik zit aan mijn bureau terwijl ik aan dat verdomde opstel van ons favoriete voorwerp werk, maar ik kan me maar niet concentreren. Dat was vastgesteld toen er nog iemand op de deur klopte ook. Ugh, kan die niet gewoon zoals iedereen aanbellen.

Ik had echt geen zin om te antwoorden dus negeerde het gewoon. Het werkte, want daarna was het weg. Natuurlijk verstoorde er iets anders mij.

"Sorry." Ik draai mij om en zie Sean met gekruiste armen tegen de deur leunen. Ugh, hij kent waarschijnlijk het wachtwoord door Tom.

"Goed." Imiteer ik hem waardoor ik een zucht hoor.

"Ik ben serieus. Ik had niet zo moeten doen, het was ridicuul van mij. Dat en het was kinderachtig." Legt hij uit, nu heeft hij mijn aandacht. Iemand die weet dat hij fout was is goed, maar je fouten ook toegeven, dat is gewoon geweldig.

"Het is oké." Antwoord ik met een glimlach. Ik draai me weer naar mijn werk en doe verder.

"Zeker?" Vraagt hij met een speelse hint in zijn stem. Ik kan de grijns op zijn gezicht al voor me zien.

"Zeker." Bevestig ik, zonder me om te draaien.

"Zeker zeker?"

"Ja, honderd pr-"

Ik draai me om, maar breek mijn zin af omdat hij vlak voor mij stond. Ik dacht terug aan gisteren... Hij zei dat hij om me gaf. Zou het echt zijn geweest? Die woorden moeten duidelijk iets in mij hebben veranderd, want deze keer had ik geen drang om hem weg te duwen.

"Honderd procent." Herhaal ik, maar deze keer zelfzekerder.

"Duizend procent zeker?"

"Jij beseft nog half niet hoe dichtbij jij nu bent." Glimlach ik waardoor hij een wenkbrauw optrekt.

"Uhm, ik sta vlak voor je?" Zegt hij vragend.

"Ik bedoelde een klap. Één stap dichter en je krijgt er één." Antwoord ik terwijl ik mijn armen kruis.

"Milayda, toch. Ik weet niet wat het is. Of je vecht graag met mij, of je vindt het gewoon leuk als ik je ergens tegenduw." Grijnst hij. Natuurlijk moet hij het gesprek zo laten gaan. Ik had niet anders verwacht.

"Ik zit. Geen duwen dus." Hij neemt mijn hand in de zijne en trekt mij van mijn stoel waardoor we nu nog dichter bij elkaar staan.

"Nu sta je." Zijn gezicht was nog maar enkele centimeters van het mijne verwijderd. Gaat dit echt gebeuren? Zou hij zo ver gaan?

"Bedankt voor de tip, ik had het nog niet door." Hij had nog steeds een hand vast, maar plaatste zijn andere tegen mijn kaak.

"Ik ben hier om te helpen, hé." Knipoogt hij en dan komt hij nog dichter waardoor onze lippen elkaar raken.

Gebeurt dit echt? Kus ik nu Sean McCarthly? Heel mijn lichaam warmde zich meteen op. Ik ben serieus wanneer ik zeg dat hij me betoverd heeft of zo. Ik zou dit nooit zomaar laten gebeuren. Ik kwam terug bij de realiteit wanneer zijn lippen de mijne weer verlaten.

"Wat doe je nu?" Spot hij zachtjes.

"Wat doe jij nu?" Verbeter ik hem. Hij zet verward een stap naar achter en laat gelijk ook mijn hand los. Vanaf mijn hand weer vrij was, miste ik de warmte van zijn hand al. Net hetzelfde als zijn andere hand op mijn kaak. Het was opeens veel kouder zonder hem.

"Ik? Ik ben de vervelende sukkel, jij hoort mij niet terug te kussen. Jij hoort weg te trekken en iets irritant, maar toch slim, te zeggen. Zo gaat het niet."

Waarom? Waarom behandeld hij zichzelf zo... Zo slecht. Hij verdient het niet. Hij is zo overstuur dat hij niet eens doorhad dat ik het wou, dat ik het nog eens wou doen.

"Is dit uit medelijden? Gaat het zo dan? Ben ik de zielige rotzak die niemand kan krijgen, de persoon die nu al mensen heeft die hem uit medelijden kussen?"

"Wat? Niemand heeft dat woord laten vallen. Sean, je steekt woorden in mijn mond die ik nooit heb gebruikt. Woorden die ik nooit tegen je zou gebruiken." Antwoord ik, maar ik hou mijn frustratie natuurlijk verborgen.

"Ogen spreken ook... Ik zie de haat en afkeer ook wel elke keer als ik bij je in de buurt kom. Weet je wat? Verzin jij maar woorden voor het volgende; je doet me er niet beter bij voelen door zo te doen, door medelijden te tonen. In tegendeel, je maakt alles tien keer erger."

"Wat is een blik als ik jou mij nu heb laten kussen? Denk je dat ik dat zou doen als ik je echt zou haten? Denk je dat ik je zo dichtbij zou laten komen als ik vies van je was? Denk je dat ik je mijn leven zou laten betreden als ik niets voor je zou voelen!" Die woorden waren de laatste die door de kamer klonken voor alles stil werd.

Een stilte die niet lang duurde natuurlijk.

"Als het moet, zijn mensen tot alles is staat." Hij loopt mij voorbij en botst per ongeluk tegen mij schouder. Ik draai mij niet eens om, ik laat hem gewoon gaan. Op die manier kon hij de tranen die nu langs mijn kaken rollen niet zien.

~ I 02/05/2018
Ist goe? Hahahah omg idk kschrijf da nooit zo dinge hahahah ik lees da alleen! Hahah oke oke ik ga stoppe me lache tis serieus... u woordje is 'baksteen' idk oke dit is kort maarja ben je al gewoon he
Bye llama, i love you <3
Always🔮

You can't e-Snape the Harry Potter fandom⚡️

(Snap je hem... Goed want ik was Sirius)