Troublemaker

Hoofdstuk 49

Het duurt niet lang of Tom, Sean en ik staan al in het ziekenhuis. Ik sta natuurlijk ver van Sean weg om zoveel mogelijk contact te vermijden. Tom, aan de andere hand, loopt voor Liv haar deur te ijsberen tot er een dokter buitenkomt. Na een tijdje wachten gebeurt dit ook.

"Hoe is het met haar?" Vraagt Tom meteen, hij geeft de dokter niet eens de kans om 'hallo' te zeggen. "Is ze wakker?"

"Ja, z-"

Tom loopt de man voorbij, richting het ziekenbed van Liv. Sean en ik maken oogcontact, maar voor heel even, en lopen dan beide achter Tom aan. We komen snel aan zijn zijde staan en zien Liv naar ons kijken. Ze is wakker, eindelijk! Ik kijk even opzij en zie Tom met tranen in zijn ogen, die door zijn bril een beetje verbergt worden.

"Als ik wist dat je wakker zou zijn had ik mijn lenzen wel ingedaan." Zegt Tom met een glimlach om de stilte te verbreken. Hij pakte Liv haar hand in de zijne stevig vast.

"Nee, ik hou van die bril." Antwoordt ze zwakjes. De toon van haar stem gaat recht door mijn borstkas en steekt door mijn hart, ze was nog zwak.

"Liv, het spijt me zo!" Tom verontschuldigd zich en buigt zich wat naar voor om een kus om Liv haar voorhoofd te plaatsen. "I... Ik h- had je n- n- nooit mog... mogen laten w- w- weglop-" Opeens verschenen er nog meer tranen in Tom zijn ogen waardoor ik Liv zachtjes in zijn hand zie knijpen. "Ik heb je gefaald." Snikt hij zachtjes verder.

"Excuseer?" Ik draai mij om en zie een verpleegster achter mij staan. Ik tik Tom zachtjes op zijn schouder, maar natuurlijk blijft hij gewoon zitten. "Zou ik jullie mogen vragen om heel even de kamer te verlaten? Al deze aandacht en drukte is nu niet goed voor haar, ze is net ontwaakt. Ze heeft rust nodig. En wij moeten ook nog wat testjes doen." Tom kijkt eindelijk op.

"Wat? Ik kan haar niet alleen laten... Niet nog eens." Hij doet zijn bril even af en veegt brut zijn tranen weg. "Alsjeblieft, ik zal enkel naast haar zitten."

"Oké dan... Maar enkel jij. Jullie twee moeten even gaan. Ik kom jullie halen zodra het veiliger is voor Liv haar gezondheid om zoveel mensen rond haar te hebben." Ik knik begrijpend en zie meteen ook Sean al richting de deur kijken.

We stappen er beide naartoe en stoppen dan. Sean kijkt snel om en doet de deur dan open, hij wacht. Ik kijk hem verward aan, dan doet hij het teken dat ik voor mag. Ik stap door en ga snel buiten op één van de stoeltjes zitten. Niet zoveel later komt Sean ook zitten, maar hij laat een plek tussen ons en kruist zijn armen terwijl hij naar achteren leunt.

"Liv is wakker." Zeg ik in ongeloof.

"Goed geobserveerd." Antwoordt Sean zonder emotie in zijn stem. Ik draai me naar hem om.

"Ben je niet blij dan?"

"Wel, het is nog geen tijd om te beginnen vieren... Liv is al een keer eerder wat bij bewustzijn gekomen."

"Toen sprak ze niet... En ze bewoog ook niet echt veel... Daarbij, zie er dan op zen minste blij uit. Het gaat misschien niet samen met dat badboy karakter van je, maar so be it. De vriendin van je beste vriend is wakker, een glimlach kan er toch nog af zeker?" Nu kijkt hij me eindelijk aan. Het was maar even. Hij zet zich recht en stapt dan door de gang weg. "Ga maar... Onthoud gewoon dat weglopen van dingen ze niet werkelijk doen weggaan."

Sean staat stil en blijft nog even zo staan. Dan draait hij zich langzaam om en hoor in zijn stem.

"Wat?"

"Je hoorde mij wel." Antwoord ik droog met gekruiste armen. Hij fronst zijn wenkbrauwen en wilt weer verder stappen wanneer ik mijzelf abrupt rechtzet en hij zich weer omdraait.