Troublemaker

Hoofdstuk 9

Milayda's POV
————————

Ons bloed wordt wat? En over wat een 'opdrachten' gaat het hier? Paniek neemt over heel mijn lichaam terwijl ik met mijn linkerhand mijn rechterarm stevig vasthield.

"Oké, ik krijg net binnen dat jullie eerst de opdracht zullen moeten doen en daarna breng ik jullie naar een aparte ruimte om bloed te nemen. Voor de nieuwe leerlingen, wees niet bang het doet geen pijn, dat verzeker ik je." Legt de leerkracht uit waardoor mijn grip op mijn arm wat zachter wordt. "Ik verdeel jullie in groepen van twee en dan vertel ik hoe het verder zal verlopen."

"Alles goed?" Fluistert Liv, ze zag waarschijnlijk mijn angst een beetje. Het zit zo, al vanaf ik klein was heb ik een hekel aan naalden en alles wat daarmee verbonden is. Dit is omdat ze ooit per ongeluk in een verkeerde ader zaten tijdens een injectie. "Milayda?" Ik draai me naar het meisje en bedenk wat ze net tegen me zei. Ik knik maar gewoon en luister naar de groepjes.

"En het laatste groepje, Tom Bradley en Milayda Marshall. Zet jullie maar samen en dan leg ik zodadelijk uit wat de bedoeling is." Ze verlaat het lokaal om iets te halen waardoor de hele klas zich verzet. Ik wou mijn stoel oppakken, maar zag toen dat Tom al naar mij toekwam. Hij zet zich voor me neer en ziet natuurlijk meteen dat er iets mis is. Natuurlijk, hij is nog de intelligentste van de drie.

"Wat scheelt er?" Vraagt hij straight to the point.

"Waarom nemen ze hier maandelijks bloed van de leerlingen af?" Ik beantwoord zijn vraag met een andere vraag waardoor hij een kleine glimlach toont.

"Ze willen zeker zijn dat hun leerlingen gezond zijn. Ze zeggen ook dat ze zo kunnen zien of de leerlingen geen drugs doen of alcohol drinken." Legt hij uit met zijn ogen op mij gericht.

"Geloof jij dat?"

"Eerlijk, nee. Je geraakt er gewent aan, er zijn wel meer dingen in deze school die totaal onlogisch zijn of gewoon helemaal onverklaarbaar." Zegt hij met een veel te kalme stem naar mijn goesting.

"Magische dingen?" Vraag ik. Hoe cool zou het wel niet zijn als al de verhalen die ik al in boeken heb gelezen echt zijn.

"Wat? Nee, zo bedoel ik het niet. Sorry om je fantasiewereld te verwoesten." Lacht hij waardoor ik mijn ogen met een glimlach naar hem rol.

Op dat moment komt de leerkracht weer binnen met een doos en daarbij ook een andere doos waar duidelijk tablets inzitten. Ze zet alles veilig op haar bureau en draait zich dan weer naar ons, haar leerlingen.

"Oké, in deze doos zitten zweetbandjes van onze school. Je zal het logo van onze school er dus ook op zien staan, Futurae Vitae. Ik geef jullie elk zo een bandje die jullie dus aandoen en aan het einde van de les weer indienen." Ze opent de doos en deelt de bandjes aan de verschillende leerlingen uit.

Ik neem het mijne nu ook aan en voel dat het een stuk zwaarder is dan een zweetbandje zou moeten zijn. Ik besluit dat maar te vergeten en doe het rond mijn pols na ik Tom hetzelfde zag doen.

"Nu ik zie dat iedereen zijn bandjes aanheeft, krijgen jullie van mij de tablets. Het is te vergelijken met een escape room, enkel is deze virtueel. Nu, ik heb alle nieuwe leerlingen samengezet met iemand die hier al langer naar school gaat, zo kunnen ze het een beetje uitleggen. Verder moet ik zeggen dat er geen vragen worden gesteld, als je iets echt niet weet, dan sla je dit over. Volgende maand zullen we dit waarschijnlijk nog eens doen, maar dan een tikkeltje realistischer." Het was het laatste dat ze zei voor ze zich weer aan de computer zette en geen aandacht meer aan ons besteedde. Wel, ze deelde natuurlijk eerst de tablets uit.

"Wat bedoelt ze met realistischer?" Vraag ik Tom nieuwsgierig.

"VR. Je kan er je eerste les mogelijk hoofdpijn van krijgen, maar dat went wel. Ja, deze school werkt niet met papieren, alle opdrachten hier zijn digitaal." Antwoord hij terwijl hij naar het toestel kijkt.

"Wacht, waarom VR? Als ze het op tablets kunnen waarom dan zo extreem maken? Ik bedoel, het is maar een escape room."

"Wanneer je iets echt meemaakt zul je het beter onthouden, zeggen ze altijd. Laten we maar beginnen, je krijgt niet zoveel tijd om deze kamer te ontsnappen." Ik doe wat hij zegt en zo beginnen we samen de raadsels op te lossen.

We moesten nog maar één vraag doen. Ik begin meteen na te denken, maar kom er maar niet op.

"Komaan, dit kan toch niet. We hebben al de tips verzameld. Ugh, deze opdracht heeft mijn hersenen in twee gehakt." Zucht ik en laat vervolgens mijn hoofd op de bank voor me vallen.

Na ik dat deed voelde ik opeens last aan mijn pols. Ja, die met het bandje rond. Ik neem mijn pols vast en wil het uitdoen wanneer Tom mij tegenhoudt.

"Niet doen, een leerling heeft er eens een nul voor gekregen. Ik weet dat het kan jeuken, maar geloof mij als ik zeg dat je dat echt niet wilt." Zei hij zenuwachtig. "Een andere leerling moest zelfs eens een maand nablijven... Kuisen dus."

Waarom is alles wat er gebeurt vandaag zo raar? Gisteren was zo veel logischer. Mijn grootste vraag blijft toch waarschijnlijk over dit zweetbandje en waarom het zo zwaar aanvoelde en nu begint te irriteren. Ik zou er één naar mijn kamer willen nemen om eens te kijken en het ding open te snijden als het moet, maar ja, je moet het ding aan het einde van de les weer afgeven.

"Hebbes!" Roept Tom en hij lost het laatste raadsel op. Ik schrok mij dood, maar was blij toen ik te weten kwam dat we het nog net op tijd hadden ingevuld, want de leerkracht kwam net de tablets weer ophalen.

Na ze alles heeft opgehaald en heeft weggestoken kijkt ze weer naar ons.

"Oké, ik neem jullie nu mee naar de medische afdeling zodat jullie bloed kunnen laten trekken. Dus, doe de polsbandjes uit en steek ze terug in de doos. En nee, je moet niet proberen om ze mee te nemen want dan laat de deur een alarm horen." Legt ze uit waardoor iedereen meteen doet wat ze zegt.

Ugh, ik wil geen bloed laten trekken, alles behalve dat... Ik moet hier weg zien te geraken. Of misschien een uitvlucht dat ik ziek ben... Als ze dat dan niet controleren tenminste. Wel, het is het proberen waard.

~ I 14/04/2018
Oke ik heb voor de foto geen meme gebruikt maar een foto van de polsbandjes zodat mensen een idee hebben van hoe zo een ding eruitziet hahahah oke u woordje is 'fosfenen'
Bye llama, i love you <3
Always🔮