Troublemaker

Hoofdstuk 11

Stemmen. Ik hoorde verschillende stemmen door elkaar praten waardoor ik mijn ogen nog niet opende.

"Suggereer je nu dat ik niet van Liv hou?" Het is Tom die eerder geschrokken klonk.

"Nee, laat ook maar. Leer het mij gewoon, oké?" En dat is dan weer Sean, die twee hun stemmen herken ik wel.

"Leer je wat?" Ik moet Tom zijn mimiek niet zien om te weten dat hij verward is en totaal niet weet wat er aan het gebeuren is.

"Slim zijn, weet ik veel? Datgene waardoor ze wel met jouw praat en niet met mij. Wat is het? Intelligentie? Humor? Nerd zijn?" Ik vind het maar een vreemd gesprek dus besluit om te doen alsof ik net wakker word.

Mijn ogen gaan traag open. Ik zie nu pas waar ik ben, de gezamenlijke ruimte. Ik lig ergens neer waardoor ik straks wel rugpijn zal hebben. Ik probeer me recht te zetten, maar Sean houdt me tegen aan mijn arm.

"Blijven liggen, rust uit." Het was eerder een bevel dan een vriendelijke mogelijkheid die hij gaf.

"Ik ga ondertussen wel wat te drinken halen." Onderbreekt Tom waardoor ik snel naar hem glimlach, maar dan weer naar Sean kijk. "Seanayda." Kucht hij, raar, waarschijnlijk niet goed verstaan. Ik zie Sean zijn ogen rollen en dan weer naar mij kijken.

Het is dan dat hij doorheeft dat hij nog steeds mijn arm vastheeft en het loslaat. Hij krabt aan de achterkant van zijn hoofd uit ongemakkelijkheid. Dan komt Liv erbij en vliegt rond mijn nek.

"Oh, my God! Je leeft nog!" Ze knuffelt me zo strak dat ik het gevoel heb dat ik weer ga flauwvallen. Ik geef gewoon een zacht klopje op haar rug als antwoord, ik haat knuffels, laat me duidelijk zijn.

"Liv, je stikt haar." Zegt Sean rustig waardoor ze me meteen loslaat.

"O nee, sorry. Dat was niet mijn bedoeling. Alles goed?" Vraagt ze bezorgd. Ik kan deze keer wel rechtzitten zonder tegengehouden te worden, dus doe het ook.

"Ik weet het niet... Waarom ben ik hier zelfs? Ik herinner een test doen, een test met Tom. O nee, ben ik flauwgevallen toen ik te weten kwam dat ik bloed ging moeten geven?"

"Wel, je hebt al bloed laten nemen. Daardoor viel je flauw, het werd je te veel dus hebben ze je naar ons gebracht... We zijn de enige waarvan ze wisten waarmee je overweg kan." Het is Tom. Hij is terug met een glas water dat ik vriendelijk aanneem.

"Wat? Hoe bedoel je dat ik al bloed heb laten..." Ik begin terug te denken en herinner me steeds kleine deeltjes. Ik weet dat ik naar binnen ben gegaan, maar ik had een plan. Ik moest geen bloed laten trekken, toch? Ik weet nog dat dat de reden was dat is als een klein meisje door de gang huppelde. Wel, misschien herinner ik me morgen wat meer.

Er komt iemand bij ons staan. Ik weet niet wie hij is, maar Tom en Sean lijken het wel te weten. Tom gaat er even naartoe. Ze gaan apart staan en beginnen wat te praten. Ik zie natuurlijk ook meteen dat Liv nieuwsgierig wordt. Ze gaat naar de twee en begint meteen mee te praten.

"Weet je, ik zou je naar je kamer kunnen brengen. Daar is het wat kalmer en kan je nog wat rusten. Je ziet er uitgeput uit." Ik draai me snel om en zie dat het Sean is die tegen me praat. Hij had gelijk, ik ben uitgeput.

"Ik kan ook alleen naar mijn kamer." Zeg ik waardoor hij zijn ogen even rolt.

"Dat is niet veilig. Stel je voor dat je iets overkomt op de weg naar daar. Je kan bijvoorbeeld nog eens flauwvallen. Je hebt nog niets gegeten en komt waarschijnlijk suiker te kort. Weet je wat, ga jij al naar je kamer. Ik kom je wel wat te eten brengen later. En anders zie ik je wel ergens op de grond liggen." Antwoord hij waardoor ik mijn armen kruis. Ik ben geen klein kind. Ik ga gewoon rechtstaan en ga richting mijn kamer. Ik laat natuurlijk niet zien dat het moeizaam gaat.

Seans POV
——————

Ik neem een koek uit de kast samen met een flesje water. Ik stop even bij Tom en Liv om te zeggen dat Milayda naar haar kamer is gegaan. Ze knikken beide waardoor ik nu richting haar kamer ga.

"Wacht! Sean!" Natuurlijk heeft Liv nog iets te zeggen, typisch... Waarom heeft Tom ooit voor haar gekozen. "Waag het niet om Milayda als je volgende slachtoffer te nemen. Ik wil niet dat je haar verliefd op je laat worden en dan haar hart breekt alsof het niets is." Dit klonk eerder als een bedreiging dan een normaal gesprek nu.

"Komaan, denk je nou echt dat ik zo harteloos ben? Leuk, van vrienden moet je het hebben. Ik wil gewoon zeker zijn dat ze oké is. Ik geef om de gezondheid van mijn vrienden, ja? Daarbij, ik heb jou toch nooit iets aangedaan. Waarom denk je dat ik het bij Milayda zou doen? Denk je dat jij speciaal was en het enige meisje was waar ik 'afbleef'." Ik kan er niet aan doen. Ik haat het als mensen dit opbrengen. Enkel van Tom kan ik dat verdragen. Hij zegt het altijd op een sarcastische manier, maar als je er me ermee gaat bedreigen, dan gaat het erover.

"Je laat haar met rust, oké? Ze is nog altijd mijn kamergenote en ik kan aan je gedrag wel zien wat je van plan bent."

Ik rol gewoon mijn ogen en ga weg, ik heb hier geen tijd en zin voor. Helemaal niet.

Milayda's POV
————————

Ik zit momenteel aan mijn raam met mijn favoriete boek, The Maze Runner. Het maakt me niet uit dat ik hem al honderd keer heb gelezen, hij blijft goed. Ik wil me wat beter zetten wanneer ik iemand aan de deur hoor. Ik zet me moeizaam recht en ga een kijkje nemen. Natuurlijk, Sean. Ik besluit uiteindelijk dan om de deur open te doen, hij had ten slotte mijn eten bij zich. Nu staat hij vlak voor mij en kijkt hij gewoon.

"Mag ik binnenkomen?" Vraagt hij onschuldig.

~ I   21/04/2018
Hollo! Ollos goe? Hahahahahah sry moest gwn ff hahahah again i dont have inspiratie dus kga gwn u woordje geve hahahah u woordje is 'domesticatie' das trouwens wilde diere zo temme zoda ge da als huisdiere kunt houde voor als ge nie wist want idk da vorig wist ge ook nie dusja da was trouwens de vlekjes da ge zie na ge in een licht kijkt voor mense die dit leze en et nie wiste hahahaha
Bye llama, i love you <3
Always🔮