Troublemaker

Hoofdstuk 26

Ik voel zijn hand met een klap tegen mijn kaak komen. 'Au.' Dan voel ik de pijn en breng mijn handen als reflex naar de pijn en wrijf erover.

Dan besef ik het, ik besef wat hij zonet deed. Ik kijk hem met ongeloof aan. Ik zie dat hijzelf ook geschrokken is van wat hij deed, maar zie dan zijn blik naar vastberaden veranderen.

Dan wordt Sean die was rechtgestaan voor hij me sloeg naar achteren geduwd. Ik kijk naar wie het deed en natuurlijk... Gally.

"Waar was dat goed voor?!" Roept Gally naar hem en duwt hem nog meer naar achteren. Ondertussen kijkt iedereen in de refter ons drieën al aan.

Wauw is dit de omgekeerde wereld ofzo?!

"Bemoei je er niet mee, Gally." Zegt Sean en spreekt zijn naam vol walging uit.

"Het zijn trouwens jouw zaken niet, dus rot op!" Zegt hij nu steeds meer boos en duwt Gally dan naar achteren net zoals hij Gally bij hem deed.

"Het zijn mijn zaken wel als je zomaar een vriendin van mij slaat! Of eender welk meisje." Antwoordt hij.

Wacht wat?! Een vriendin van hem... oké, dat is nieuw.

"Hahahah!! Jij die mij de les leest over geen meisjes slaan of pijn doen. Zal ik haar anders meteen vertellen over je laatste doelwit? Dat meisje, wat was haar naam ook al weer? Aja, Jessica."

Eeuuuh oké, ik volg niet meer en ik ben plots onzichtbaar geworden ook al gaat het wel over mij en praten ze over me alsof ik er niet ben...

Ondertussen is Liv al naar mij gekomen en vroeg me of het wel ging en of ik nog iets te eten wou.

"Ik maak wel een toastje voor je, ik ga even naar de broodrooster en ben zo terug, oké?" Ik knik alleen maar.

Mijn kaak ziet waarschijnlijk zeer rood en ik voel het nog wat branden. Ik weet niet waar die reactie van kwam. Oké, ik was niet zo vriendelijk maar ik zeg wel vaker zo'n dingen.

De twee zijn ondertussen nog verder aan het discussiëren en duwen elkaar steeds vaker. Ik luister nog naar de zinnen die ze naar elkaar vuren tot ze beginnen met serieus te vechten. Ik loop naar ze toe en trek ze uit elkaar, tenminste dat probeer ik, maar ik word zelf heel hard in mijn maag gestoten.

Ik kramp in elkaar van de pijn wat hun aandacht trekt. Het was Sean zijn elleboog die hard tegen mijn ribben aanbotste. Waarschijnlijk per ongeluk, maar het kwam hard aan en ribben breken heel snel dus ik hoop dat het niet gekneusd is.

"Gaat het?" Vraagt Gally bezorgd. Ik kreun alleen maar van de pijn. Is het normaal niet Gally die me juist zou slaan en Sean die zich zorgen maakt...

Dan komt er een leerkracht die te horen kreeg dat er een gevecht was.

"Jullie drie, directeur. Nu!" Roept ze en kijkt naar Gally, Sean en mij.

"Wat? Ik deed niets." Zeg ik met een pijnlijke blik.

"Nu!" Herhaalt ze luid.

____________________

We zitten met zen drieën op stoelen voor het kantoor in de lang smalle gang.

Ik zit ineen gedeukt en hou mijn armen voor mijn ribben waar het pijn doet.

"Gaat het?" Vraagt Gally weer met een bezorgde blik. Ik zie Sean vanuit mijn ooghoeken boos kijken. Waarom is hij toch zo boos?

Ik knik zachtjes, maar mijn gezicht zegt iets anders. Ik lijk misschien nu kleinzerig, maar nee, dat ben ik niet.

Ribben zijn een zeer gevaarlijke plek en breken zeer snel en gemakkelijk. Dus met de kracht die Sean zijn elleboog naar achteren deed om kracht te hebben, zal het wel gekneusd zijn vrees ik.

"Je kan niet goed liegen weet je dat..." Zegt Gally met opgetrokken wenkbrauwen.

"Waarom vraag je het dan, je ziet het toch." Antwoord ik en blijf mijn armen tegen mijn ribben duwen uit pijn wat het eigelijk alleen maar erger maakt.

"Ik zou er maar laten naar kijken, ze zijn vast gekneusd, je ribben. Het zal wel blauw zien."

"Ja, dankje voor je inbrengst."

Dan zie ik Sean met medelijden kijken, maar zodra hij doorheeft dat ik naar hem kijk veranderd zijn blik weet naar neutraal.

"Kom maar binnen." Zegt Marcel, ik bedoel directeur Bond, plots zonder te kijken wie we zijn. Dus we gaan naar binnen en zetten ons op de door hem aangewezen bank. Dan kijkt hij op.

"Aaah, meneer McCarthy... En kijk wie we nog hebben." Hij kijkt naar Gally. Dan kijkt hij naar mij. "Mevrouw Marshell." Zegt hij nu verbaasd.

"En wat is er deze keer gebeurt?" Vraagt Marcel.

"Hij duwde me." Zegt Sean droog.
"Ja, omdat jij haar sloeg." Antwoordt Gally bot en wijst naar mij.
"Dus?" Zegt Sean emotieloos. Ik weet niet wat ik moet zeggen dus zwijg en luister gewoon.

"Ja oké, stop maar. Ik wil het niet eens weten. Nablijven voor 2 dagen. Vanavond en morgen. Jullie mogen de conciërge helpen." Zegt hij geïrriteerd.

Dan stuurt hij ons weg en gaat de dag gewoon verder tot 's avonds. We gaan op het uur dat we verwacht werden naar het conciërge-lokaal en melden ons er. We krijgen dweilen en moeten alle gangen dweilen, inclusief de trappen.

Er is een awkward stilte en we beginnen beneden. We dweilen verder in stilte.

In mijn oude school speelde ik altijd quidditch met mijn vrienden. Ik denk dat dat er nu niet van zal komen.

Opeens krijg ik een uiteinde van 1 van de dweilen in mijn maag. Die van Sean. Recht op de plaats van gisteren.

"Au!" Ik zak weer in 1.

"Wat is dit?! Doe je dit soms expres, wat is je probleem? Serieus man!" Roept Gally en hij helpt me overeind.

Ik krijg tranen van de pijn, maar probeer ze te verbergen, wat niet lukt. Dan pak ik mijn dweil en probeer verder te doen. De twee kijken me allebei verbaasd aan maar ik negeer ze.

Na 5 minuten weer stilte te hebben gedweild komt Sean naar me toe. Wat gaat hij nu weer doen? Mijn hart gaat sneller bonken wanneer ik besef wat hij doet.

~ L  08/07/18
Hahah nu ist mijn beurt om u iets te laten verzinnen hahaha. En het is een actie want hij doet iets dus ni praten.

Iemand die trouwens de Sherlock-quote zag? Kwas zo aant schrijven en opeens dacht ik eraan da ik eigelijk die quote had geschreven wa ni de bedoeling was maar ja, ik ben geobsedeerd dus onbewust zal ik het hebben gewilt🙄

En kga ni uitleggen waarom er zo'n lang break was want is te veel om uit te leggen...

En thank you llama for your message, zone sweety! 😘
Oké u woordje is 'verloren'.
Bye llama, i love you♥️
Always🔮

If you're still reading Harry Potter, mind if I slitherin?