Hot Hands

END

Birkaç ses ile yatakta kıpırdandım. 

Gözlerimi yavaşça açtım. Odanın içi karanlıktı. Perdeler güneşin girmesini tam istediğim gibi engelliyordu. Derin nefes aldım ve telefonuma uzandım. Calum'dan 20 mesaj vardı.Bunun yanında bir de aramalar vardı. 

Mesajların hepsi özür nitelikteydi. Geleceğini ya da benim gelmemi istiyordu. Dudaklarımı yaladım sabaha ağlayarak başlamak istemiyordum. 

O anda fermuar sesi duydum. Bir anda arkama döndüm. Şaşkınlıkla karşımdakine baktım. 

''Samanah ne yapıyorsun?''

Dolabın önünden çekildi ve valizimi gördüm. O an da sıçtığımı hissettim. ''Seni odadan çıkarmak için gelmiştim ama sanırım sen seyahate çıkıyorsun zaten?''

Birden doğruldum. ''Samanah, as-''

''Nereye gidiyorsun?''

Derin nefes aldım zaten öğreneceklerdi. ''Başka bir yere.''

''Neden?''

''Çünkü böyle olması gerek Samanah. Calum'un orada kalması lazım ve ben gelişmek istiyorum. Resim yapmak beni sakinleştiriyor.''

Samanah kaşlarını çattı. ''Ne? Sen ne saçmalıyorsun?''

''Samanah, tüm hayatımı Calum'un ailesi ile geçiremem. Görmem, gitmem lazım.''

Samanah şaşkınlıkla bana baktı. ''Aurelia sen ciddi misin? Şakaysa gerçekten komik değil çünkü.''

''Ciddiyim.''

Samanah şaşkınlıkla yüzüme bakıp kaldı. Daha sonra derin nefes aldı ve etrafa bakındı. Hızını alamadı odanın içinde birkaç volta attı. ''Sana inanamıyorum.''

''Sam-''

''Sen böyle bir insan değildin Aurelia. Ailem ile kavga ettiğimde yanıma koşarak nasıl geldiğini bilsem gerçekten dediklerine inanacağım.''

Dudaklarımı yalayarak saçlarımı arkaya attım. ''Samanah bunda şaşıra-''

''Bunun için mi bu kadar ağladın? Her şey bittiğinde kaçmak için mi?''

Dizlerimin üzerine çıkıp yatağın ucuna geldim. ''Calum geldi mi, ben gittim. Gelmek istemiyor. Okumayacak. Küçük işlerle uğraşacak ve ailesini geçindirecek. Ailesinin geçindiğini bile bile orada kalıyor Samanah. Ailesinin ona ihtiyacının olmadığını bildiği halde kalıyor.''

''Aurelia, Calum'un ablası öldü. Sen aile sevgisinden çok uzak büyümüş olabilirsin ama onlar birbirlerine değer veriyor.''

Bir anda ikimiz de birbirimize baktık. Bazen ailemin olmadığını bile söylüyordum. Bu sözün ağır gelmediğini biliyorum. Samanah gözlerimin içine baktı. ''Özür dilerim, bu çok ağır oldu.''

Omuz silktim. Bildiğim gerçekleri söylemişti. Ben aile sevgisi olmadan büyüyen, güvendiği erkek arkadaşından da aynı sevgisizliği gören acı çekmek ile yükümlü bir kadındım. En çok bunu hatırladıkça Calum yüreğimi yakıyor. 

''Önemi yok.''

Samanah yatağa oturdu ve dizimi okşadı. ''Tek başına nasıl yapacaksın Aurelia, o kadar paran var mı?''

Kafamı sağa doğru çevirdim. Samanah işkillenerek baktı. Birden kanı çekildi. ''Kİminle gidiyorsun?''

''Saman-''

''Kimle?''

''Adam. Geçen hafta tanıştığın çocukla gidiyorum.''

''Aurelia sen şaka mı yapıyorsun? Sen nasıl bir insansın?''