TAKIMIZ BE ABİ! (TAMAMLANDI.)

♤ 1. ♤

Merhaba biricik okuyucularım ❤

Nergis ablanız kısa bir aradan sonra geri geldi! 😁

(Medyadaki aysu'cuk 😊)

Bu kitap, buzdan kalp isimli kitabımın karakterlerinin çocuklarının hikayesidir. Size harika bir kurgu hazırladım!

Ayrıca; şimdiden belirteyim ki bu kitap en fazla 40 bölüm olacaktır..

Hepinize iyi okumalar dilerim canlarım ❤

-Nergis..

Efecan'dan;

Ofladım. Babam hayatını bize anlatmış, ardından bizi bir çöp gibi evden atmıştı. Evimiz vardı. Da.. Ben anamla vakit geçirmek istiyordum! Kapıya vurdum bir kez daha. "Babaaaa! Al beni eveaaaağ!" Diye böğürdüm. Enseme yediğim şaplak ile alnımı kapıya vurdum. "Oaağh!" Diye bağırdım alnımı tutarken. "Eve gidiyoruz lan!" Dedi egeşkım. "Egeşkım hele bi anamı göreyim. Gideriz." Dedim. "Efecan.." dedi aysu sinirle. Tanıştırayım. Ben efecan. Benim tam adım; Efecan Furkan Kor. Kadın mafyaların lideri olan Ecrin karahanlı (kor) ve Mafya babası olan Fatih Kor'un ilk oğluyum. Ben mafya değilim. Tövbe!

"Ağabey gelsene.. niye öylece bakıyorsun?!" Diyen, arabanın önündeki ve onun yanındaki şahıs da benden sonraki çocuklar. İkizler.. Ceren ve Eren Kor. Daha demin başımı kapıya gömen şahıs ve adımı sinirle söyleyen ise Ege ve Aysu ardaloğlu. Amcam Cem ve teyzem Esra ardaloğlu'nun çocukları. "Sanırım büyük bir çöküş yaşamakta.. aynı benim karanlık bedenim gibi.." umutsuzca konuşan şahıs ise elif sağdınç. Amcam Sedat ve halam yeşim sağdınç'ın tek kızı.

"Lan yarım saattir niye mal mal bize bakıyorsun?" Dedi egeşkım sinirle. Yürümeye başladım. "Yine buna geliyorlar." Dedi aysu arkamdan. Gözlüğümü ittirdim. "Emirhan'ı almaya mı gidiyorsunuz?" Babamın sesi ile eve döndüm hızla. Tüh! Unutmuşum! Emirhan, Filiz teyzem ve vedat amcamın tek erkek evlatlarıydı. Aysu, ben ve emirhan doğumumuzdan.. abartmıyorum.. doğduğumuzdan beri arkadaştık. Tabi aileler önceden dost olunca böyle oluyordu. "Hayır!" Diye bağırdım sinirle. "Bağırma lan bana!" Dedi babam sinirle.

"Beni içeriye al!" Dedim sinirle. "Hayır.." Dedi. Kollarımı çaprazladım. "Anamı görmek istiyorum sadece!" Dedim. "Ananı.." dedi ve dilini ısırdı susmak için. Sırıttım. Kapıdan çıkan kadına baktık aynı anda. Annem. Simsiyah saçları, ela gözleri, bembeyaz bir teni vardı. Babamın ise mavi gözleri, çilli bir yüzü, turuncu saçları vardı. Annem kısaydı. Çok sevimliydi. Eğilip sarıldım anneme. Sırtımı sıvazladı gülerek. Annem genç yaşta akıl hastanesinde kalmıştı. Uzun bir süre..

Babam akıl hastanesindeki doktordu. Sonra aralarında bir aşktır gitti.. ardından ben oldum tabi. Geriye çekildim. "Efecan'ım.." dedi huzurla. Elini yanağıma koydu. "Annem.." dedim gülümseyerek. "Sen çabuk baban görmeden arkadaşlarını al götür havaalanına. Biz geliriz." Dedi 'bende' dercesine. Yüzümdeki salak sırıtma ile yanağına yapıştım. "Dur! Deli oğlan!" Dedi gülerek. Annemden ayrılıp arabaya koştum.

Babam araba kullanmamı istemiyordu nedense. Daha doğrusu çoğu şeyi yapmamı istemiyordu. "Fatih amcam izin verdi mi?" Dedi aysu kuşkuyla. Ellerimi birbirine sürttüm tiz bir gülüşle. "Hayır." Dedi egeşkım anlamış gibi. Kahkaha attım. Arabayı çalıştırdığım sırada babam çıktı evden. "O.. efecan mı?" Dediğini duydum. Ardından, mavi gözleri ardına kadar açıldı. "Lan!" Diye bağırdı. Arabayı yola sürdüm gülerek.