TAKIMIZ BE ABİ! (TAMAMLANDI.)

♤ 11. ♤

-Buzdan kalp okuyucularım karakterleri tanıyacaklardır demiştim. Medyada, fatih kor ve ecrin karahanlı var.. ❤

-Çocuklarını unutmamak lazım tabiki.. 😉❤

Bir saat sonra;

Alışveriş merkezine girdik güzel bir sohbet eşliğinde. "Efecan.." Duyduğum titreyen sese döndüm endişe ile. Bu.. leyla'ydı. Kalbim hızla atarken kollarımı açtım. Kucağıma atladı hıçkırarak. Belini sardım özlemle. "Korkuyorum.." diye fısıldadı titreyen sesiyle. Ege güvenlik görevlisine ilerlemeye başladı. Onu umursamadım. Leyla'yı indirdim yere. Ellerimi yanaklarına yerleştirdim. "Neyden korkuyorsun?" Dedim şefkatle.

Yanımıza gelen ege'ye kısa bir bakış attığım anda dondum kaldım. Beline yerleştirdiği şey.. silah mıydı?! Nefesim kesildi korkudan. Şimdi ben de korkuyordum. Güvenlik görevlisinin silahını hangi akla hizm- "Eğilin!" Diye kükredi ege. Bizi, başımızdan bastırıp eğdi hızla. Herkes eğilirken duyduğum ses ile leyla'yı sıkıca sardım. Silah.. Çalan telefonumu çıkarttım telaşla. Babam arıyordu. Hızla açtım telefonu.

"Efecan o silah sesleri ne?! Neredesiniz!" Diye gürledi babam endişe ile. Leyla'nın yüzünü göğsüme yasladım yerde yatarken. "Baba.. **** alışveriş merkezindeyiz. Ege'de silah var.. kimin ateş açtığını bilmiyorum." Dedim gergince. Leyla hıçkırarak ağlıyordu. "Ekiple geliyorum.." dedi ve kapattı telefonu. Cebime koydum telefonumu. Derin bir nefes aldım. "Siktir!" Diye kükredi ege. Kolundaki kanı gördüğüm anda kaskatı kesildim. Ege.. vurulmuştu!

Leyla'yı kenara yasladım. Ceren, eren ve duru onun yanına emeklerken emirhan ve Aysu'ya ilerledim. Emirhan, Aysu'yu sıkıca sarmıştı. Başımı kaldırdım.. ve.. o anlar gerçekleşti.. yukarıdan ateş açan herifler Aysu'yu hedef aldılar. Ayağa kalkıp koşmaya başladım. "Efecan!" Diye kükredi ege. Ben.. Aysu'nun önüne atladığımı hatırlıyorum.. daha sonra.. bedenime saplanan o tarifi imkansız acıyı.. sesler bir anda kesildi benim için. Herşey buğulaştı.

Sendeledim. Başımı eğdim hafifçe. Üzerime bulaşan benim kanım mıydı? "Efecan?!" Hep bir ağızdan duyduğum o çığlıkla geriye yığıldım. Elimi sağ göğsüme koydum. Silah sesleri hala devam ederken içeriye dalanlara kaydı gözüm.. Babam, annem ve korumalar. Bizimkilere baktım. Annemin çığlığını duyuyordum. Herkes iyiydi. Yanıma çöken kişiye baktım baygınca. Acı, tüm vücuduma yayılıyordu. Birisinin dizine yatırıldım. "Efecan!" Babam.. bana endişe ile seslenen babamdı.

Kapattığımı fark etmediğim gözlerimi açtım. Benimkinden daha güzel olan mavi gözlerine baktım burukça gülümseyerek. Ama.. "Efecan gözlerime bak!" Dedi babam elimi tutarken. "Baba.." diye mırıldandım güçsüzce. "Gözlerim kapanıyor.." diye fısıldadım. "Efecan!" Diye bağırdı babam korkuyla. Korku? Babam benim için endişenin yanında korku mu hissediyordu? Ölsem inanmam diyordum da.. sanırım ben ölüyordum. "Annem.. ne olursun babana bak.." dedi annem titreyen sesiyle.

"Beni hiç aranızda yatırmazdınız.." dedim kuruyan boğazım yüzünden çıkan pürüzlü sesimle. "Beni uyutur musunuz?" Diye fısıldadım. "Uyuma! Uyumak yok efecan!" Dedi babam telaşla. "Ama uykum var.." dedim güçsüzce. "Hayatımı kurtardın Efecanım.. Ben senin hayatını kurtarana kadar uyumak yok!" Dedi aysu hıçkırarak. Mantıklıydı. Aklıma gelen şey ile derin bir nefes aldım. Ege de vurulmuştu.. "Ege.." dedim güçsüzce. Ege yanımda diz çöktü telaşla. "Kolun acıyor mu?" Diye sordum endişe ile. Başını iki yana salladı zorlukla.