TAKIMIZ BE ABİ! (TAMAMLANDI.)

♤ 31. ♤

Bölüm biraz uzun oldu sanki? 😉

1 ay sonra;

Ecrin'in ve esra'nın feryadını dinliyorduk yan odadan. Erkekler bir yerde, kadınlar bir yerde oturmuş; öylece duruyorduk. Sedat'lar haberi duyar duymaz buraya gelmişlerdi. Oğlumun cesedi yoktu. Oğlum cesediyle birlikte melek olmuş, bize kendini göstermeden gitmişti. Gözyaşlarım 1 aydır dinmiyordu. Aysu ve Emirhan'ı evlendirmiştik. Yıldırım nikahı ile de olsa evlendirmiştik onları. Efecan'ın vasiyeti olduğu için kabul etmişlerdi hemen. Emirhan'a döndüm. Durmadan ağlıyordu.

Kendini parçalarcasına çırpınıyordu vedat'ın kollarından kurtulmak için. Yine kriz geçiriyordu. "Bırakın! Bırakın beni yalvarırım! Yanına gideceğim! O ölmeyi hak etmedi!" Ard-arda söylediği sözler sessizliği kesip yok ederken cem öne eğildi. Ellerini yüzüne yasladı. Öylece oğlumun fotoğrafına bakmaya devam ettim. 

Gülüyordu. Gülümsedim. Mutluydu. Uğruna kendini feda ettiği şey bizim mutluluğumuzdu. Ama biz.. onsuz mutlu olamazdık. Oğlumla her an, her saniye gurur duyuyordum. Patlama anı geldi gözümün önüne. Gözlerimi kapattım hızla. "Baba! Bırak beni yalvarırım! Bırak beni.. bırak.. bırak lütfen.. o.." Emirhan'ın sona doğru sesi kısılırken ona çevirdim gözlerimi. "Ölmemeliydi.." dedi ve vedat'ın üzerine yığıldı. Birkaç kişi telaşla ayaklanırken gözyaşlarımı sildim.

Şu 1 ayda kimseyle konuşmaz olmuştum. Ağzımı açıp konuşmaya kalksam; oğlum aklıma gelirdi. Ağlardım. Kriz geçirirdim. Oğlumun fotoğrafını göğsüme yaslayıp koltuktan kalktım. Kapıya ilerledim ruhsuzca. "Efecan?!" Duyduğum çığlıklar ecrin'e aitti. İçeriden gelen yüksek sesle boğazımı temizledim. Yürümeye başladım. Oğlumun fotoğrafı ile geziyordum. Dağılmış rampa saçlarımdan geçirdim elimi.

Efecan'ın sürekli kullandığı salıncağa oturdum. Her gün bıkmadan bu salıncağı kullanırdı. Bazen yatar uyur, bazen kitap okur, bazen de sadece oturup gölü izlerdi. Bende öyle yaptım. Oturdum. Gölü izlemeye başladım. 'Eğer yaşıyorsan..' diye fısıldadı iç sesim. 'Peh..' dercesine güldüm. İç sesim umudunu yitirmeden konuştu. 'Uyan efecan..'

Gözlerimi kapattım yenilmişlikle. Kaybetmiştim. Hayatımda ilk defa yenilmiştim. Üstelik beni yenen kişi;

Oğlumdu..

Yazarın anlatımı;

Her insanın hayatını kaderi belirlerdi.. Kader demek değildir ki; Tanrı yazdı, tanrı devam ettirdi ve tanrı bitirdi. Hayır. Hayatımızı bize tanrı verirdi. Mesela şu an siz bu satırları okurken, birçok kişi öldü, birçok insan güldü, birçoğu gözyaşlarını sildi, niceleri doğdu. Hayatımızın yanında bize iki tane özgürlük daha verirdi tanrı. Akıl. İrade. İnsan aklı ve iradesi ile kaderinin yollarını çizerdi. Kendi sonunu da kendisi belirlerdi insan. İnsan, ya kadere karşı çıkar; kendi yolunu değiştirirdi, ya da boyun eğer; olabilecek her türlü kötülüğe razı gelirdi.

Bu kader yolculuğunda hayat denen o içi boş hayaller ile dolu olan şahsın bize verdiği hediye ise; mucizeydi. Mucizeler insanın hayatını kökünden değiştirdi. O kadar inanılmaz bir güçtür ki mucize.. anlatmaya kelimeler yetmezdi. Örneğin; Saatler öncesinde bulunduğunuz paslı bir deponun,  sizin son yeriniz olduğunu düşünürken, saatler sonrasında/ kilometrelerce ötede bir yerde uyanmaktı mucize.

Hayattı bu. Mucizelerin kovalandığı bir kader yolculuğuydu. Asla unutmamalıydık ki;

'Mucizeler her zaman vardı.. inanmaktan vazgeçmediğimiz sürece..'

Saatler sonra;

Efecan'dan;

Bedenimdeki ağrı ile kasıldım. Gözlerimi araladım acıyla. Gözümün önündeki yüz ile kaskatı kesildim. Heyecanla irkildiği zaman irkildim. Ardından acıyla tısladım. Her.yerim.ağrıyordu! "Beyim goş gel hele! Uyandı oğlan olan!" Dedi yaşlı kadın. Yutkundum zorlukla. Burası neresiydi? En son ben.. 'Mutluluk için..' 'Seni seviyorum baba..' 'En son duyduğum şey; babamın adımı haykırışıydı..' Nefesim kesildi. Babam. Doğrulmaya çalıştım acılarıma rağmen. Kolumu tutan kişiye döndüm. Yaşlı bir amca..