TAKIMIZ BE ABİ! (TAMAMLANDI.)

♤ 23. ♤

Aysu'dan;

".. Durumumuz ortada.. velasıl kelam.. Allahın emri peygamberin kavliyle; kızınız Aysu'yu oğlumuz emirhan'a istiyoruz.." dedi vedat amcam. Nefesimi verdim gergince. Babam bana döndü. Derin bir nefes aldım. "Kızımın güzelliği, çalışkanlığı ve daha birçok özelliği annesinden gelir.. yıllarca ona baktık, onu her sıkıntıdan koruduk.." dedi. Durdu. Gözlerim dolmuştu. "Emirhan iyi çocuktur. Sözü tektir. Yalanı ağzına almaz, doğrudan kaçmaz.." dedi ardından.

"Bir olaydır ki; iki tarafın da suçsuz olduğu, kimsenin haberi olmadan olan bir olaydır. Bu yüzden zorunludur.. tabi.. Emirhan oğlum daha yeni dul kalmışken böyle bir karar vermek ne kadar yalnış olsa da.." dedi zorlukla. Sağ yumruğunu sıktı. Nefesimi tuttum. Emirhan gözlerini kaçırdı. "Verdim gitti.." dedi. Herkes alkışlarken yenilmişlikle gözlerimi kapattım. İçimden ölmeyi diledim. İşte o his.. 'Bencillik' bedenimde dolaşan bu his beni yerle bir ediyordu.

Gözlerimi araladım. Parmağıma takılan yüzük. Emirhan'a çevirdim gözlerimi. Çenesi titriyordu. Dolan gözlerimi parmaklarıma indirdim. Kırmızı kurdele.. fatih amcam geldi yanımıza. Hiçbirşey söylemedi. İkimizin de yüzüne bakmadan kurdeleyi kesti. Ardından makası, gümüş tepsiye atarcasına bırakıp; evden hışımla çıktı. Emirhan ile birlikte; yüzüklerimize bakıyorduk öylece. "Tebrikler.." dedi efecan keyifle. Eğer.. eğer bir silahım olsaydı.. kesinlikle yanımızda duran efecan'ı vururdum.

"Ben yatmaya gidiyorum.. iyi geceler.." dedi ve keyifle uzaklaştı bizden. Hareket edemiyordum. Nişanlıydım. Hemde yıllardır; deliler gibi aşık olduğum adamla. Mutlu değildim. Bencildim çünkü. Sanırım o kadar çok istemiştim ki, karşılığında; benim masumluğumu, Emirhan'dan ise karısını almıştı kader. "Bu bir parça kurdele mi bizi bağlayan?" Duyduğum kırgınlık doldu ses.. Emirhan. "Şimdi arkadaş değil miyiz biz?" Dedim güçsüzce.

"Neden kazık atıyormuş gibi hissediyorum?" "Neden bencil gibi hissediyorum?" Aynı anda, birbirimize sorduğumuz soruların hiçbirinin cevabı yoktu. "Fatih nerede?" Dedi babam endişe ile. "Arabayı almış.. fatih.. hep ben yanındayken dışarıya çıkardı. Aman allahım!" Dedi ecrin teyzem telaşla. Parmağımızdaki altın halka.. bizi ne yapıyordu? 'Nişanlı mı?' Peki biz arkadaş değil miydik artık? Emirhan  bana dost değil miydi?

"Arabada gps vardı.. Kahretsin!.. çok hızlı kullanıyor!" Dedi sedat amcam telaşla. "Arabayı ben alıyorum. Gelen gelsin benimle!" Diye bağırdı vedat amcam. Başımı kaldırdım. Ona baktığımı fark etmiş olmalı ki; gözlerini bana çevirdi. "Motor kullanmanı istiyorum. Senden son arkadaşlık ricam." Diye fısıldadım. Başını salladı. Elimi tutup beni peşinden sürüklemeye başladı. Ona yetişmek için koşmaya başladım. Bir süre sonra o da koşmaya başladı. Evden çıkıp garaja koştuk birlikte. Garaja onlardan önce varmıştık.

"Şurada.." dedi büyük örtüyü gösterirken. Başımı salladım. Üzerimdeki yavru ağzı elbiseyi umursayarak değildim. Örtüyü kaldırdığı anda kaskı aldım elime. "Hızlı olmalıyız. Fatih amcam ilk defa ecrin teyzem olmadan çıktı." Dedim kaskı başıma geçirirken. Onayladı. Motora bindik. Garajın kapısı otomatik açılmaya başladı yavaşça. Vedat amcam sıkıntıyla ofladı. Beline sarıldım. "3.." dedim açılan kapıyı pür dikkat izlerken. "2.." dedi. "1!" Dedik ve motor bağırarak yola çıktı.

Hafifçe eğildik başımızı çarpmamak için. "Aysu! Emirhan!" Diye kükredi babam arkamızdan. Umursamadık. Orman yolunda ilerlerken; sedat amcamın öğrettiği gibi haritayı açtım. "Batıya gidiyor.." dedim yüksek sesle. "Tamam!" Dedi. Yol hızla altımızdan kayarken tek düşünebildiğim; Emirhan'ın arkasında olmak değil, bizim için herşeyi feda eden amcamın kendine birşey yapmamasıydı. "Sola dön!" Dedim telaşla. Sola kırdı gidonu. Emirhan iyi motor kullanıyordu. Derin bir nefes aldım sıkıntıyla.