TAKIMIZ BE ABİ! (TAMAMLANDI.)

♤ 33. ♤

    Kollarını tuttum telaşla. "Ne oldu ona?" Dedim korkuyla. Celal nefesini verdi. "Baban kendine o kadar çok eziyet etti ki; kalbi buna dayanamadı. Hem sen, hem doruk patron.. birde diğer olaylar üst üste gelince kaldıramadı. O iyi olacak ama endişe etme." Dedi celal teselli edercesine. Kalbim burkuldu. Ondan uzaklaştım. Ellerimi saçlarıma geçirdim derin nefesler alırken. "Benim yüzümden.. ben.. ölmediğimi ona söyl-" "Hayır. Efecan.. şu an elinden gelecek olan tek şey.. işlerini hızlandırmak. Ben öğrenirim sağlık durumunu. Güçlü olmak zorundasın." Dedi celal.

Kendime gelmeye çalıştım. Haklıydı. İşleri hızlandırmak zorundaydım. Eve döndüm. "Sence bu evi yıkıp daha iyisini inşa etmem 1 ayımı alır mı?" Diye sordum merakla. Celal, küçük barakaya döndü. "1 ayda bu evi geç, buranın bahçesini bile yaparız. Hatta erkenden bitiririz işimizi." Dedi celal keyifle. "Biz?" Dedim merakla. "Tabi biz.. ben buraya konuşmak veya seni görmek için gelmedim. Sana yardım etmek için geldim." Dedi keyifle. Güldüm.

'Bekle baba.. Efecan geliyor..' diye düşündüm.

Ege'den;

Öylece hastane duvarına bakıyordum. Fatih amcam kalp krizi geçirmişti. Gölün karşısında, tek başına kalp krizi geçirdiğini ecrin teyzem görmüş, ardından hepimize bir çığlık ile haber vermişti. Ecrin teyzem ağlıyordu. Ben daha demin kriz geçirmiştim. "Onu da kaybedersem ne yaparım ben?" Dedi çaresizce. Ceren, ecrin teyzemin sırtını sıvazladı hıçkırarak. Doğruldum. Koridorda ilerlemeye başladım zorukla.

Herşey üst üste geliyordu. Dayanacak gücümüz kalmamıştı. Şimdilik elimizden sadece, liderimizin ölmemesi için dua etmek geliyordu. Efecan'ın ölümü fatih amcamı çok sarsmıştı. Sadece onu değil, hepimizi sarsmıştı. Zor bela hastaneden dışarıya attım kendimi. Nefes almaya çalıştım. Hayır. Olmuyordu. Efecan olmadan biz zor nefes alıyorduk.

Banka çöktüm. Yutkundum zorlukla. Yanımdaki hareketlenmeye döndüm. Babam.. ruh gibiydi. "Fatih de ölmeyecek.. değil mi?" Dedi dolu gözleriyle. Sesi boğuk çıkıyordu. Bedenim sarsıldı. Önüme döndüm. "Ölmeyecek.." diye fısıldadım. "Önce eğitmenim olan doruk amcayı, sonra neşe kaynağım olan efecan'ı kaybettim. Dostumu.. fatih'i kaybedersem.. ben.. yaşayamam." Dedi babam zorlukla. Gözlerimi kaçırdım. Annem geldi yanımıza. Babam ayağa kalktı. Annem babama sarıldı hıçkırarak. Annemi sardı sıkıca babam.

Elime indirdim gözlerimi. Parmağımdaki yüzüğe baktım bir süre. Elif ile bir ilişkimiz olacağı bile ihtimaldi. Şu yaşıma kadar güzel geçen hayatım bir anda kararmıştı. Hiçkimse istediği hayatı yaşayamıyordu ki zaten.. değil mi? Hışımla hastaneden çıkanlara çevirdim gözlerimi. Emirhan.. Aysu'yu çekiştiriryordu bir yere. "Aysu!" Diye bağırdı babam arkasından. "Nereye?" Diye bağırdım bende. "Amcam uyandı!" Dedi emirhan sinirle. Kaşlarımı kaldırdım. Ne oluyordu lan?

Ne demişti? Amcam uyandı! Hızla ayağa kalktım. İçeriye ilerledim babamın peşinden. Koridorda ilerlerken içimdeki his gittikçe geçiyordu. Odaya daldım. Fatih amcam hepimize gülümseyerek bakıyordu. Dondum. "Elif.. kocan geldi.." dedi fatih amcam bana bakarak. "Emirhan neden sinirlendi?" Dedi babam merakla. Fatih yavaşça babama döndü. "Ona sadece gitmesini ve Aysu ile artık gerçek bir karı-koca olmaları gerektiğini söyledim." Dedi. Bedenim korkuyla titredi.

Fatih amcam.. delirmiş gibiydi. Başını hafifçe yana eğdi bana bakarken. Aynı.. eskisi gibiydi.. benim 11 yaşında gördüğüm fatih amcam gibi.. kaskatı kesildim. Babam fatih amcamın eskiden deli gibi davrandığını, hatta ecrin teyzemden bir farkı olmadığını söylerdi. Gerçek bir deli. "Ege.. korkma.. gel." Dedi şefkatle. Dudaklarımı aralasam da konuşamadım. Yanına ilerledim. Ecrin teyzem kolumu tuttu. Ona kısa bir bakış attım. Gözleri dolmuştu. Yüzü bembeyaz kesilmişti.