KARA KARTAL / KARA SERİSİ II - FİNAL

9.BÖLÜM - DÖNDÜ DEVRAN

Normal şartlarda bölüm yarın gelecekti. Ama iki güzel okuyucumu kıramadım =) bu bölüm gulseher hanımın yeğeni ve kızına =) keyifli okumalar...

Kartal hala iki resmi açmış, inanmıyormuş gibi bakıyordu. Bu olamazdı. Davetteki ödül aldıkları fotoğraflara bakmak için bir siteyi açmıştı ve ‘Karahan Ertunç’un kızı şaşırttı’ diye yazılan habere baktığında ‘ÖNCESİ-SONRASI’ diye iki fotoğraf koyulmuştu.
Ellerini saçlarından geçirdi ve kızın dedikleri bir bir aklına gelmeye başladı.

‘Babam ünlü bir cerrah...’
‘Hastahanesi var...’
‘Annem hastahanenin organizasyonlarını ayarlıyor...’
‘Ablam zengin koca avcısı...’

Otuz yıllık hayatında kimse onu böyle aptal yerine koymamıştı. İyi de bugün nasıl... Aklı almıyordu, polis teşkilatını bile elinin altına almıştı. Bir de bugün tüm gün onun saflığından, masumluğundan etkilenip durmuştu.
“Şeytan boynuzlu kırmızı Ninja seni,” diye tısladı.
Bu kızdan korkması gerekiyordu. Ama arabada giderken demişti ‘peşimden koşacaksın’ demişti. Dalga geçmişti onunla.

“Ah, minik yalancı çakma Ninja! Gösteririm ben sana, biliyorum yapacağımı... Madem oyun istiyorsun, al sana oyun...”
Telefonu eline aldı ve Karahan Ertunç’un numarasını tuşladı. İkinci çalışta açıldı.

“Efendim?”
Kartal sinsice sırıttı. “İyi akşamlar Karahan bey. Ben Kartal. Bu saatte rahatsız ettim kusura bakmayın.”
“Önemli değil Kartal bey, buyurun?”
“Ben yarın akşam sizi evimde yemeğe davet etmek istiyorum. Eşiniz ve kızlarınızla beraber.”

Kısa süren sessizliğin ardından, birtek “Tamam,” kelimesini duydu.
“Yarın bekliyorum o halde. İyi geceler.”
“Olur.”
“Görüşürüz.”
Bir şey demeden kapatılan telefona gülerek baktı. “Gel bakalım kara prenses... Seni köşeye sıkıştırayım da gör.”

***

“Adama bak, beni evine çağırıyor.”
Sevda eline kremi yedirirken kocasına döndü. “Karahan abartmıyor musun? Adam kibarlık yapmaya çalışıyor.”

“Sevda!” dedi uyarır bir sesle. “O giderken ben beş tur bindirmiştim o kibarlık yollarında. Adamın niyeti belli. Kibarlık yapmıyor, kızımı benden çalmaya çalışıyor.”
Sevda üzerindeki sabahlığı çıkarıp, yatağa girdi. “Çalmayacak, alacak Karahan. Senden isteyecek, sende vereceksin.”

“Karaca’yı?”
“Evet Karahan, daha ne istiyorsun? Kızın bilindik, ünlü bir cerrahla evlense, yuva kursa fena mı olur?”
“Ya ne yuvası ne? O kızının kuracağı tek şey on bir kişilik futbol takımı olur. Evinde salonunu sahaya, oturma tarafını da stadyuma çevirir bu.”

“Abartma Karahan. O gençliğin verdiği heyecandı. Düzeldi kızımız. Tam bir hanımefendi oldu.”
Karahan kaşlarını kaldırdı. “Lig başlasın görürüm ben onun hanımefendiliğini. Bu kızın tektaş diye adamdan imzalı futbol topu bekler. Kızlar pırlantaya ölürken, bu derbi maçına bilet ister adamdan. Gelinliğini hiç söylemiyorum. Orijinal Beşiktaş formasından yaptırmazsa o gelinliği bana da Karahan demesinler. Adama da giydirir şortlu formayı, açar Beşiktaş marşını, onunla halay çeker.”

“Of Karahan valla kızlarını vermemek için çocuk gibi mızıldanıyorsun. Turşularını mı kuracağız?”
“Ben kızlarımdan bıkmadım Sevdam. Seviyorum ben onları. Kalsınlar ömür boyu baba evinde ne var?”

“Sen neden beni bırakmadın baba evinde?”
“Sen ayrı, sen... Yani ben sana çok aşıktım.”
“Belki Kartal da kızımıza aşıktır. O Serkan’ın aşık olduğu kesin zaten.”
Karahan yüzünü buruşturdu. “Bir de o var değil mi? Sırıtık yağcı herif. Of valla ben kaldıramıyorum. Yeminle.”