Fell in love with A Racer

Deel 31

{Pov Max} 

Ik word wakker met gigantische koppijn. Ik weet niet hoe ik me moet voelen, ik voel eigenlijk niets. Het liefst wil ik ook niks voelen. Ik voel me schuldig over wat er is gebeurt met Cheyenne, maar ik wil haar geen gelijk geven. Zo ben ik niet, ookal weet ik gewoon dat het eigenlijk moet. Vandaag is al zo'n zware dag, ik weet niet of ik het allemaal wel aan kan. Ik stap uit bed en loop naar de badkamer. Ik open de deur en zie daar Cheyenne naakt staan. We blijven elkaar aan kijken, eigenlijk zou ik nu iets tegen haar moeten zeggen. 'Cheyenne luister.' 'Nee Max, nu niet' zegt Cheyenne en ze loopt de badkamer uit. Ik kijk naar de spiegel, ik zie er echt fucked up uit. Opeens realiseer ik me wat er deze afgelopen dagen is gebeurt. De ruzies met Cheyenne en mijn vader, mijn moeder die er niet meer is. Ik pak het eerste wat ik kan pakken en smijt het tegen de spiegel. De tandenborstels vliegen door de lucht net als de scherven van de spiegel. Ik laat me op de koude grond zakken en laat mijn tranen lopen. Wat the fuck ben ik aan het doen? Ik heb een koude douche nodig. Ik zet de douche aan en ga eronder staan. De koude waterstralen glijden over mijn lichaam. Als ik er genoeg van heb, stap ik onder de douche vandaan en trek mijn pak aan. Ik loop vermoeid naar beneden. Cheyenne en mijn vader zijn aan het eten, ik schuif bij ze aan tafel, er is een depressieve sfeer. Cheyenne pakt een bord met ontbijt en zet het met een klap voor me neer. 'Max, wil je je vandaag alsjeblieft gedragen, dit is een belangrijk moment' zegt mijn vader. Ik kijk hem aan alsof hij een grapje maakt. 'Pa, ben je serieus?' 'Ja Max, ik ben heel serieus, denk je nou echt dat we allemaal staan te wachten op dat gedoe van jou?' Ik kijk Cheyenne aan maar ze durft me niet eens aan te kijken. Ik sta op van tafel en loop weg. 'Ik zie jullie daar wel.' Ik hoor mijn vader me nog naroepen. Ik loop naar het park waar ik als klein jongentje altijd met mijn moeder kwam als we hier waren. Ik weet niet hoelang ik hier heb gezeten maar als ik op mijn horloge kijk zie ik dat het al laat is. Ik moet weg!  Anders kom ik te laat. 

{Pov Cheyenne}

Samen met Jos en Victoria sta ik in het crematorium. Het begint bijna maar er is nog geen spoor te bekennen van Max. Ik ben ongerust, waar blijft die jongen? Opeens zie ik hem binnen komen rennen. Hij gaat naast me zitten en kijkt me aan. Ik werp hem een vragende blik maar die negeert hij. Ik kijk hem aan en zie de tranen in zijn ogen staan. Ik twijfel even, maar besluit dan toch om mijn hand op zijn been neer te leggen. Op het moment dat mijn hand zijn been raakt komen de tranen tevoorschijn. Hij pakt mijn hand vast en schuift wat dichter naar me toe. Ik kijk hem aan en zie de tranen over zijn wangen lopen. Met mijn vrije hand veeg ik ze een voor een weg en kijk hem diep in zijn ogen aan. Het voelt alsof alles wat deze dagen gebeurt is wegvalt. Dat het gewoon weer wij twee alleen tegen de wereld is. Alles voelt gelijk weer vertrouwd. Het is nu tijd om nog één laatste keer afscheid te nemen van Sophie. Iedereen loopt langs de kist, behalve de familie. Als iedereen weg is, is het de beurt aan de familie om langs de kist te lopen. Max en ik staan op en blijven even voor de kist staan. Max pakt mijn hand (zie foto boven) en zo blijven we even staan. Als we weer weg lopen begint Max weer te huilen. Ik heb nu ook moeite om mijn tranen op te houden. Ik besluit om ze maar te laten gaan. Max trekt me in een knuffel en we houden elkaar stevig vast. We lopen naar de tafel die gereserveerd is voor de familie. Stil gaan we zitten en wachten tot de eerste mensen langs komen om te condoleren. Na drie kwartier is het eindelijk voor bij. Ik wist dat Sophie veel mensen kende, maar zo veel had ik nooit verwacht. We blijven zitten tot de de laatste mensen naar huis zijn. We staan op en lopen naar buiten. We stappen met z'n vieren de auto in en met stilte rijden we het terrein af. De rest van de rit heerst er ook een stilte. 'Max.' 'Mhh.' 'Als we zo weer thuis zijn moeten we wel onze spullen pakken en naar het vliegveld gaan.' 'Ja weet ik.' Mompelt Max. Jos opent de voordeur en Max loopt gelijk naar boven. 'Ik ga mijn spullen ook maar pakken.' 'Is goed. Als er wat gebeurd in Monaco laat het me dan weten.' Ik knik en geef Jos een knuffel. Ik loop naar boven en tref Max huilend aan in de slaapkamer. Ik ga naast hem zitten en sla een arm om hem heen. Zonder wat te zeggen trek ik hem dicht tegen me aan. 'Het is allemaal niet makkelijk Max. Het huwelijk dat gestopt werd, De verhuizing die niet lekker ging en het overlijden van je moeder.' Ik voel dat Max met zijn hoofd knikt. 'Zullen onze spullen maar gaan pakken?' Vraag ik zacht. Max komt overeind en kijkt me met zijn betraande ogen aan. Hij komt dichterbij en voor een moment lijkt het alsof hij zijn lippen op de mijne wilt planten. Ik zie in mijn oog hoek zijn arm naar achter gaan. Max gaat weer naar achter en dan zie ik dat hij zijn telefoon heeft gepakt. Hij draait zich om en begint met het inpakken van zijn koffer. Als we allebei onze koffers hebben ingepakt lopen we naar beneden. We nemen kort afscheid van Jos en Victoria en gaan dan naar het vliegveld waar de jet al klaar staat. We stappen in en gaan zitten. We doen de riemen om en wachten geduldig af tot de jet opstijgt. Net zoals op de heen weg is er een dodelijke stilte. Ik staar uit het raam en voel opeens een hand op mijn been.