Fell in love with A Racer

Deel 57

{Pov Max}
Ik stap het vliegtuig in zorg gelijk dat er een auto klaar staat als ik land in Duitsland. Cheyenne is hoogzwanger dus hoe eerder ik haar daar weg heb, hoe beter. Ik sms Seb dat ik in het vliegtuig zit en stop hem weg. Dan stijgt het vliegtuig op en ben ik onderweg.

{Pov Sebastiaan}
Ik heb al de hele tijd in de auto gewacht om de hoek. Ik ga niet eerder weg totdat Max er is. Nico is een tijdje geleden weggegaan dus alleen Pascal is er nog. Ik denk dat ik een poging ga wagen en Pascal probeer over te halen. Op het moment dat ik bij de deur sta komt Pascal al op me afgelopen. 'Seb! Oh wat goed! Ik moet gaan, Nico heeft een ernstig ongeluk gehad. Wil je even opletten en afsluiten als iedereen weg is?' Ik knik en loop naar binnen. Dit komt me goed uit. Zodra ik zeker weet dat Pascal weg is, loop ik naar de kelder. Ik wil de deur open doen maar die zit op slot. 'Cheyenne!' Roep ik. 'Omg, Seb? Help alsjeblieft, het gaat niet goed. Ik heb gigantisch veel pijn in mijn buik, straks gaat het niet goed met de baby!' Ik begin te stompen op de deur, maar dat helpt natuurlijk niet. Ik ren naar de balie en haal alles over hoop totdat ik uiteindelijk een sleutel vind in het pennenbakje. Ik ren weer terug en open de kelderdeur. Ik ren de trap af en pak Cheyenne vast. Ik zie een hele plas op het bed. 'Chey, je vliezen zijn gebroken. Je moet naar het ziekenhuis.' Ze kijkt me geschrokken aan. 'Nee, echt niet. Max is er niet en ik moet nog een week dus het wacht maar.' 'Baby's wachten niet.' Zeg ik en loop de trap op. 'Bel een ambulance! Er is een bevalling aan de gang.' Een van de sporters belt een ambulance terwijl ik weer terug ga naar Cheyenne. Ik zie dat ze steeds meer pijn heeft en pak haar hand. 'Seb, ik denk dat ik moet persen.' Ik knik en trek de dekens van haar af. Als ik naar beneden kijk zie ik dat het hoofdje al begint te komen. 'Oké, je moet gaan persen Chey, het hoofdje komt al.' Ze begint te huilen. 'Ik kan het niet! Waar is Max, hij weet toch wel dat ik hier ben? Ik kan het niet zonder hem Seb!' 'Rustig maar, hij is al onderweg oké.' Ze knikt en puft de weeën weg. Ik pak handdoeken, een bak met water en een schaar. Als ik terugkom zie ik dat Cheyenne is begonnen met persen. Ik pak haar hand weer vast en leg een koud washandje op haar voorhoofd. 'Heel goed! Nog even en puffen.' Ze zucht van de pijn en puft door de weeën heen. Ik zie dat ze erg veel pijn heeft en dat er weer een perswee opkomt. Ze haalt een teug adem en begint met persen. Dan hoor ik de sirenes van de ambulance aankomen.

{Pov Cheyenne}
Ik ben aan het bevallen, in een vreemd land, zonder Max. Waarom moet mij dit nou elke keer gebeuren? Elke keer weer komt Nico weer tussendoor en zorgt voor een dieptepunt in mijn leven. Elke keer weer vergalt hij het. Sebastiaan helpt me enorm goed. Maar toch. Max is degene die mijn hand hoort vast te houden, die me gerust stelt, die lieve woordjes in mijn oor fluistert. Niet Sebastiaan, Max! En nu lig ik hier op het punt om een baby op de wereld te zetten en hij is er niet. Ik voel enorm de drang om te persen en neem een diepe teug adem. Ik concentreer me zo erg op het persen dat ik niet eens door heb dat Sebastiaan mijn hand heeft losgelaten. Pas als ik mijn ogen open doe zie ik Sebastiaan met een telefoon aan zijn oor, het ambulance personeel aan het voeteneinde van het bed staan met de baby in hun handen en als ik naast me kijk zie ik degene waar ik al de hele tijd op wacht. Max.

{Pov Max}
Ik zit in de taxi onderweg naar Cheyenne. Ik zie dat er een ongeluk is gebeurd waar we langs rijden. Die auto komt me bekend voor. Als we bij de sportschool aankomen zie ik ook een ambulance voor de ingang stoppen. Kut, dit is niet goed! Ik ren naar binnen en zie de deur naar de kelder openstaan. Ik ren naar beneden en zie dat Cheyenne aan het bevallen is. Ik kijk Sebastiaan aan en hij geeft me haar hand. 'Ze heeft je nodig man.' Ik glimlach dankbaar en neem haar hand over. Ook het ambulance personeel is de trap afgerend. Ze staan aan het voeteneinde van het bed en pakken de baby vast. Een laatste pers is alles wat nodig was en de baby is geboren. Ze kijken gelijk de baby na terwijl ik met mijn andere hand door het haar van Cheyenne ga. Ze opent haar ogen en kijkt verward voor zich uit. Als ze naast haar kijkt en mij ziet staan glimlacht ze van oor tot oor. 'Je hebt het fantastisch gedaan schat.' Fluister ik en ik geef haar een kus. Ze pakt me vast en begint te huilen. 'Ik ben zo blij dat je er bent. Ik was zo bang Max. Dat ik alleen ging bevallen en hier vast zat.' 'Sssstt, alles is voorbij. De politie is onderweg en ik ben er. Ze kunnen je niks meer doen.' De zuster geeft de baby aan Cheyenne en vol trots kijken we er allebei naar. De baby is prachtig. Ik zie er niks in terug van Nico. Ik zou zweren dat de baby dezelfde neus als mij heeft. Cheyenne draait haar hoofd en kijkt mij aan. Alsof ze mijn gedachten kan lezen tikt ze zachtjes op mijn neus. 'Hij heeft jouw neus.' Ik knik en kijk naar de baby en weer naar Cheyenne. 'Hij lijkt ook op zijn moeder.' Ze begint te lachen en schudt haar hoofd. 'Nee Max, hij lijkt op zijn vader.' Zegt ze terwijl ze hem aan me geeft. 'Hij lijkt op jou.'