Fell in love with A Racer

Deel 55

{Pov Max}

Ik heb het helemaal gehad met het feestje. Ik heb alleen maar ruzie met mijn vader en voordat het nog verder uit de hand loopt besluit ik om maar naar huis te gaan. Ik loop naar buiten richting mijn auto. 'Max wacht even!' Hoor ik iemand roepen. 'Wat?!' 'Wat ga je doen?' Vraagt Kristel als ze dichterbij komt. 'Ik ga naar huis.' 'Met de auto?' 'Ja, waarom niet? Ik kan nog prima rijden.' Zeg ik wankelend. 'Dat dacht ik dus niet! Je kan amper staan. Je gaat mooi met de taxi.' Zegt Kristel en pakt mijn sleutels uit mijn hand. Ik zucht en loop een stukje verder. Ik hou een taxi aan en geef het adres door. Ik stap uit en geef hem het geld. Ik wil de poort open doen, maar zie dat hij al open is. Ik loop met een vaart naar huis en open de voordeur. Hij zit niet op slot dus neem ik aan dat Cheyenne thuis is. 'Chey, ik ben thuis!' Roep ik. Wat raar, geen reactie. Dan ligt ze vast al te slapen. Ik loop naar de woonkamer en pak een glas water. Ik ga op de bank zitten en drink daar rustig mijn water op voordat ik onder de douche stap. Als ik klaar ben loop ik naar de slaapkamer, maar zie Cheyenne nergens. Ik loop een rondje door het huis, maar ze is nergens te bekennen. Ik vind het heel raar. Misschien is ze naar een vriendin gegaan. Ik ga in bed liggen en sluit mijn ogen. Cheyenne blijft in mijn hoofd rondspoken en ik val onrustig in slaap. 

Ik open mijn ogen en er is nog steeds geen spoor van Cheyenne. Ik maak me toch wel zorgen.... Ik stap uit bed en neem een snelle douche, maak wat ontbijt en zet een kop koffie. Ik ga aan tafel zitten en bedenk me waar ze kan zijn. Ik pak mijn telefoon en ontgrendel hem. Ik ga naar mijn contacten en klik Cheyenne aan. Ik druk op het bel icoontje en hoor de telefoon over gaan, Maar tot mijn verbazing word er niet opgenomen. 

{Pov Cheyenne}

Ik open mijn ogen en merk dat ik in een rijdend voertuig zit. Ik weet niet waar ik ben en hoe ik hier ben gekomen. Maar één ding weet ik zeker, het heeft iets te maken met Nico. Ik wil schreeuwen maar het gaat niet. Het voertuig stopt en ik hoor een deur open en dicht gaan, vervolgens gaat er nog een deur open en zie ik een fel licht. Dan verschijnt er een schaduw en zie ik Nico voor me. 'Waar zijn we? Wat doe ik hier? Waarom ben ik hier?' 'Rustig aan. Ik ga voor je zorgen. Voor jou en onze baby.' Ik weet niet wat ik moet zeggen en laat alles maar gebeuren. Ik zie aan de straatborden dat ik in Duitsland ben en Nico tilt me een sportschool in. We gaan de kelder in die al helemaal ingericht is als een huis. Nico legt me neer op het bed en maakt me los. Ik hoor de deur van de kelder dichtvallen en er komt een gestalte op me afgelopen. Als hij dichterbij is merk ik op dat het Pascal Wehrlein is. Die had ik niet zien aankomen. 'Pascal? Wat doe jij hier? Laat me alsjeblieft gaan jongens.' Smeek ik. 'Nee we laten je niet gaan.' Zegt Pascal. Ik kijk hem smekend aan. 'Wat heb ik jou ooit gedaan?' 'Jij hebt me niets gedaan, die vriend van jou, die heeft mijn leven vergalt. Door hem heb ik mijn droombaan niet meer! Door hem is mijn leven naar de klote! En waarom? Omdat hij zonodig de held moest gaan uithangen in de formule 1. Niemand ziet mij meer staan! Ik ben mijn stoel kwijt, Mijn sponsoren kwijt en mijn geld kwijt! En dat alles door jouw vriend! En daarom ben jij hier. Jij betekend alles voor hem dus wij laten hem nu voelen hoe het is om alles kwijt te raken.' 'Alsjeblieft laat me gaan! Ik kan hier toch niets aan doen!' Zeg ik. Nico en Pascal schudden hun hoofden. Dan hoor ik een bekende stem. Pascal?! Waar ben je? We zouden die workout doen toch?' Het is sebastian. Nico plakt mijn mond weer af en Pascal rent naar boven. De deur gaat open en net zo snel weer dicht. Kut, dit was je kans Chey, je had moeten schreeuwen! Je had Sebastian om hulp moeten vragen! Maar nee, je wacht te lang en nu kan je niets meer. Domme trut! Denk ik bij mezelf. 'Je blijft stil Cheyenne! Of ik maak je af!' Zegt Nico. Ik knik en een traan verlaat mijn ooghoek. Hoe ga ik hier uitkomen? Ik ben zwanger en zit nu hier in een kelder in Duitsland. Ik wil naar huis, naar Max. Wacht Max! Die is thuis en ik niet. Hij gaat het doorhebben! Hij gaat me zoeken, zolang als het nodig is. Ik weet het zeker! Ik krijg een glas water van Nico en neem een slok met mijn trillende handen. Als ik het glas neer wil zetten laat ik het vallen. Het gerinkel klinkt erg hard en ik sla mijn handen voor mijn mond. 'Nico, sorry, dat was niet de bedoeling. Ik ben gewoon erg zwak, ik heb eten nodig voor onze baby. Alsjeblieft.' Eerst zag Nico er boos uit maar toen hij onze baby hoorde draaide hij bij. Na een paar uur komt Pascal ook weer terug. Nico en Pascal fluisteren wat en kijken mij even aan. Ik begin te lachen. 'Denken jullie nou echt dat jullie hiermee weg gaan komen? Max gaat me zoeken, zolang als het nodig is. En hij gaat me vinden. En als hij mij gevonden heeft gaat hij achter jullie aan! Net zolang tot hij met zijn eigen handen jullie strotten heeft dichtgeknepen. Dat is een ding dat zeker is.' Pascal geeft me een klap in mijn gezicht, recht op mijn slaap. Alles word hierdoor een groot zwart gat.