Unluckily Lucky (Completed)

Chapter 16

Isang taon ang nakalipas. Ang bilis ng panahon diba?

Well ganyan talaga.

Pero kahit gaano ka bilis ng panahon ganoon naman ka hina ang paghilom ng sugatang kung puso.

Yeah. Even one year had passed. Hindi ko pa rin magawang makalimutan ang nangyari at sinapit ng unang pagsibol ng pag-ibig ko.

" Hey Era? Ayos ka lang ba?" Natauhan ako ng magtanong si Sofia.

Nga pala. Magkakasama kami ngayong apat.

It's Sunday at ito lang naman ang only date na pwede kaming magsama sama. Dahil may sari-sarili kaming buhay at trabaho na kailangan atupagin.

Napatingin ako dito at nag-alalang mukha ang tumambad sa akin. Yung dalawa naman napatingin din. At alam ko iisa lang ang sa isip ng mga yan.

Ngumiti na lang ako para mawala ang pag-alala nito.

" Don't worry. I'm fine." Ako.

Agad naman akong sinuri ng tingin nito. Yung dalawa napa iling iling na lang.

" Are you sure? Masama ba ang pakiramdam mo.? Gusto mo bang dalhin ka namin sa ospital.?" Sunod sunod na tanong nito.

" OA mo naman. Ospital agad?" Ako.

" Syempre. Alangan naman sa mental. Pero napag isip isip ko. Bagay ka din dun." Sofia.

Napa iling iling na lang ako habang ang dalawa. Napangisi na lang.

" Kumain na nga tayo. Hindi ako makakain ng dahil sayo." Ako.

Tinaasan ako ng kilay ng loka.

" Abat? Nasa akin ba yung kaldero nyo ng sisihin mo ako dahil hindi ka maka kain?" Sofia.

Bumungisngis lang ang dalawa. Habang ako tinignan ng masama yung loka loka.

No problema sa akin ang kabaliwan nito. Pero nakakahiya kaya.

Lakasan ba naman. Kaya ayon nasa amin ang atensyon ng nga tao.

Gusto kong lamunin na lamang ako ng lupa kaysa makasama ang loka loka kung friend na to.

Nakakahiya talaga.

Sinamaan ko ito ng tingin. Narealize din nito ang nagawang mali kaya nag peace sign na lang ito.

" Hehehe. Kain na tayo." Nahihiyang tugon ni Sofia.

Siya na yung naunang kumuha ng plato at tig-isa isa kaming binigyan.

Wala naman akong nagawa kundi ang kumuha ng pagkain. Hanggang sa kumain na kami.

Fast Forward...

Natapos yung date namin. Well marami rami din kaming nagawa sa araw na to.

Yung mga kabaliwan at kabulastugan na pinagagawa namin kapag nakakasama hindi mawala wala kaya ito enjoy na enjoy. Basta talaga kasama ko ang mga loka loka. Nabubuo ang araw ko. Mabuti na lang at may ganito akong mga kaibigan.

Hindi lang sa kasiyahan ka sasamahan kundi sa paghihirap o di kaya sa kalungkutan. Sa problema man o tagumpay. Hindi ka talaga iiwan.

Hindi ko maiwasang ngumiti. Pagod na pagod din sa paggala. Pero bawing bawi naman dahil sa mga kasama.

Isa-isang nagpaalam ang mga loka loka. Kailangan na kasi umalis ng mga to. Si Kyla kailangan magpahinga dahil magrereport pa ito sa pinagtatrabauhan. Habang ang dalawa well wala naman nagbago. Nandoon pa din sila sa dati kung pinagtatrabauhan.

Pero ni isang salita tungkol sa kanya. Wala akong naririnig. Siguro ayaw din ng kaibigan kung masaktan ako kaya iniiwasan nilang sambitin ang pangalan nito.